Άντε γεια χαρά

Το πρωί της Κυριακής, διάβαζα όπως πάντα τις εφημερίδες. «Κρυφό πόλεμο κατά του Αργύρη Ντινόπουλου» ανακάλυψαν οι συντάκτες της «Κυριακής...με τον Πρωινό Καφέ» στην καλή εφημερίδα «ΠΑΡΟΝ», με αφορμή την εκδήλωση στο Πεδίο του Άρεως. Και σχολιάζουν ότι «μόνοι τους δίνουν τη μάχη οι τρεις της υπερνομαρχίας» στην οποία «δυο-τρεις οι βουλευτές της Ν.Δ. που έδωσαν το παρόν από τη Β΄. Αθήνας». Τους ...αναφέρει κι όλας ως  Ζαγορίτη, Παπακώστα, Παναγιωτόπουλο και Κακλαμάνη. Δηλαδή αμέσως – αμέσως, οι «δυο-τρεις» γίνονται ... τέσσερις. Κι εγώ που φαντάστηκα ότι εμένα δεν με ανέφεραν γιατί είμαι της Α΄. Αλλά κι ο Κακλαμάνης; Της Α΄ δεν είναι αυτός ; Μήπως δεν τον αναφέρουν ως βουλευτή αλλά ως υποψήφιο Δήμαρχο; Τότε γιατί τον βάζουν με τους βουλευτές; Οπότε μπορώ να φαντάζομαι ότι μάλλον από ...αβλεψία δεν με ανέφεραν, 1.85 άντρα και ...τόσων  κιλών που είχα πάει μάλιστα πρώτος-πρώτος μήπως χρειαζόταν τίποτα και μπορούσα να βοηθήσω καθότι από συγκεντρώσεις και ηχητικά και οπτικοακουστικά, όλο και κάτι ξέρω. Ααααα, το βρήκα. Με είδαν αλλά εμένα δεν με κατέταξαν στους βουλευτές. Στο...προσωπικό της συγκέντρωσης με μετρήσανε.
Ηρέμησα και συνέχισα την ανάγνωση. Λίγες σελίδες παρακάτω, κάτι γίνεται και με το Φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ στη Λευκάδα. «Προτίμησαν τις παραλίες» γράφει ο συντάκτης που –λογικά- θα πρέπει να ήταν εκεί. Μα...τι έγινε; Ούτε εκεί με είδε κανείς; Ούτε στα εγκαίνια, ούτε στις προετοιμασίες της συναυλίας του Ρόκκου, ούτε στην περιοδεία μας στα περίπτερα με τον Παυλόπουλο, ούτε στην ομιλία Καραμανλή, ούτε στη συναυλία, ούτε στο δείπνο;
Διαβάζοντας το ΠΑΡΟΝ, ανακάλυψα ότι ανήκω και σ αυτούς που κάνουν «Κρυφό Πόλεμο στο Ντινόπουλο» και σ αυτούς που «Προτίμησαν τις παραλίες». Μήπως το όνομά μου δεν «περνάει» στο ΠΑΡΟΝ; Και μέχρι πότε; Για να δω μέχρι πότε θα το «κρύβω» απ΄ τη γυναίκα μου που αν το διαβάσει...άντε μετά να με πιστέψει ότι πράγματι πάω εκεί που της λέω ότι πάω!
Βέβαια αν τα γράφω αυτά, δεν τα γράφω για να κάνω ...παραπονάκια στον Μάκη Κουρή και την εφημερίδα του. Δικιά του είναι, ότι θέλει γράφει κι ότι θέλει αφήνει απέξω. Μόνο που μ εμένα και μερικές εφημερίδες, έχει δημιουργηθεί μια πολύ περίεργη ιστορία. Λες  και όλων αυτών των ανθρώπων και στο ΠΑΡΟΝ και στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ και στο ΒΗΜΑ και  αλλού, δεν υπήρξα ποτέ μου συνάδελφός τους. Υφιστάμενος κάποιων στελεχών. Προιστάμενος κάποιων άλλων. Λες και δεν δούλεψα 33 χρόνια σε 15 εφημερίδες, 7 τηλεοράσεις, 8 ραδιόφωνα και 15 περιοδικά. Λες και με όλους αυτούς δεν κάναμε αγώνες και απεργίες μαζί. Λες και δεν ξενυχτίσαμε στα τυπογραφεία και στα μοντάζ.
Να γιατί το γράφω. Γιατί ο κόσμος νομίζει ότι επειδή ήμουν – και είμαι- δημοσιογράφος, το «σινάφι» με στηρίζει. Και με βοηθάει.
Άντε γειά!