Με συγχωρείτε αλλά τα κροκοδείλια δάκρια δεν τα χώνεψα ποτέ μου. Δεν τα σηκώνει ο οργανισμός μου. Παθαίνω ένα ...κάτι βρε παιδί μου, ένα ...κάτι που φέρνει σε απέχθεια, σιχασιά, σε ένα απερίγραπτο «γιαχχχχχ» που μου γυρίζει τα ...μέσα μου και με κάνει να αναζητώ λίγο καθαρό αέρα.

Και τον τελευταίο καιρό, ομολογώ – και ξέρω ότι το ξέρετε- ότι χορτάσαμε τέτοια δάκρια. Κροκοδείλια. Δάκρια που κι εμείς χύσαμε αλλά και δάκρια που χύθηκαν με τους τόννους από όλα τα ΜΜΕ.

Ξέρετε τι σημαίνει «κροκοδείλια δάκρια» φαντάζομαι αλλά κι αν δεν ξέρετε επιτρέψτε μου, για όσους δεν ξέρουν και δεν θέλουν να το παραδεχτούν, να πω ότι είναι δάκρια μη-δάκρια. Διότι ο κροκόδειλος δεν κλαίει. Βγάζει υγρά από τα μάτια του κάποιες φορές αλλά δεν πρόκειται για δάκρια.

Ε αυτά τα δάκρια που αφειδώς χύθηκαν σε όλες τις αποχρώσεις, κυρίως μαύρα, τέτοια δάκρια μη-δάκρια ήταν. Και μιλάω για την υπόθεση του μικρού Άλεξ στη Βέροια και για την υπόθεση των βομβαρδισμών του Λιβάνου.

Το τι κλάψαμε όλοι...δεν περιγράφεται. Για τον Άλεξ κλαίμε αρκετά λιγότερο τις τελευταίες εβδομάδες διότι μεσολάβησε ο βομβαρδισμός της Βηρυττού και τα αδικοσκοτωμένα παιδάκια. Κι αν μέχρι σήμερα που διαβάζετε το κομμάτι μου, έχει μεσολαβήσει κάποιο άλλο «κλαφτερό» θέμα, για τον Άλεξ δεν θα κλαίμε καθόλου ενώ για τα παιδάκια της Βηρυττού θα κλαίμε αισθητά λιγότερο ακριβώς διότι θα έχει μεσολαβήσει το άλλο θέμα. Το οποίο μπορεί να μην είναι «κλαφτερό». Μπορεί να είναι μέχρι και χαρούμενο. Θα πρέπει όμως να είναι «πρώτο θέμα», θέμα πρώτης σελίδας, βασικό θέμα των δελτίων ειδήσεων της τηλεόρασης που θα «σπάσει» αυτή την αποκλειστικότητα ενδιαφέροντος μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού και θα γίνει μέσα σε ελάχιστα λεπτά υποχρεωτικό θέμα συζήτησης, ενδιαφέροντος ή προβληματισμού για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα.

Αυτό έχουμε εδώ στην Ελλάδα: Κλάμα,οδύνη, οδυρμό με ημερομηνία λήξεως. Κλαίμε όλοι και ταραζόμαστε και συζητάμε όπου βρεθούμε για το πρώτο θέμα των δελτίων ειδήσεων και των πρώτων σελίδων των εφημερίδων σαν να ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά την παιδική κακοποίηση, τον πόλεμο, τη διαφθορά. Και μόλις το θέμα αλλάξει, αυτομάτως παύουμε να ασχολούμαστε με το προηγούμενο. Λες και κάποιος αόρατος «λοχίας» μας φώναξε ομαδικά «Αλτ».

Ας πούμε ότι έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Ας πούμε ότι μόλις πάρουμε το ερέθισμα, γυρίζουμε το κεφάλι μας προς την πλευρά του, ασχολούμαστε, το κάνουμε δικό μας, περπατάμε, αναπνέουμε, κινιόμαστε στο ρυθμό του, μας ενδιαφέρει και μας αφορά. Μιμητικά ζώα είμαστε, τον αρχηγό ακολουθούμε, έναυσμα αναζητάμε, να μας πει κάποιος τι πρέπει να κάνουμε θέλουμε, να αγαπήσουμε κάτι αποζητά η καρδιά μας και να του δοθούμε ψυχή τε και σώματι.

Όλοι μας σηκώναμε βάρη όσο καιρό ο Πύρρος και ο Κάχι έπαιρναν τα χρυσά μετάλλια κι όλοι μας «καθόμασταν κάτω από τη μπάρα».Όλοι μας τρέχαμε 200 μέτρα και μετράγαμε μέτρα και δευτερόλεπτα και αναπνέαμε γρήγορα όσο ο Κεντέρης θριάμβευε. Για να ξεχάσουμε και την Άρση Βαρών και το Στίβο και να σταματήσουμε ΑΜΕΣΩΣ να ενδιαφερόμαστε μόλις «κάτι» πήγε στραβά, μόλις «κάτι» άλλο μας προέκυψε.

Ξέρετε κάτι; Παιδιά σκοτώνονται στη Βηρυττό και στη Χιλή και στην Ονδούρα και στο Βιετνάμ και παντού εδώ και πολλάάάά χρόνια. Καλά κάνουμε και κλαίμε όταν μαθαίνουμε αυτές τις ανθρώπινες τραγωδίες και τις ανθρώπινες θηριωδίες και τον βομβαρδισμό της Βηρυτού και την κακιά μοίρα του Άλεξ. Μόνο που δεν φτάνει αυτό. Δεν φτάνει να κλαίμε. Πρέπει και να ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ. Αν την επόμενη φορά, ξαναβάλουμε τα κλάματα επί εβδομάδες για κάποια ανάλογη τραγωδία, θα σημαίνει ότι δεν διδαχτήκαμε ΤΙΠΟΤΑ. Και θα μας αξίζουν μόνο δάκρια.