Τετάρτη, 29 Μαρτίου, νωρίς-νωρίς το πρωί, γύρω στις 7μιση, μέσα στο αυτοκίνητο με τη μόνιμη παρέα μου, τον Γιώργο που με αντέχει το ίδιο με τη γυναίκα μου, αγωνιζόμαστε να «βγούμε» στην Αττική Οδό για να πάμε στις νέες εγκαταστάσεις όπου μεταφέρθηκε ο ALPHA για να εξυπηρετήσει άγνωστο ποιες ανάγκες του. Στους δρόμους μια πλήρης παράνοια. Μπετονιέρες δίπλα-δίπλα σε παπάκια που το καθένα μεταφέρει από 2 ως 3 επιβάτες οι οποίοι επιδιώκουν ανόητα και θρασύτατα να περάσουναπό την …τρύπα της βελόνας θεωρώντας ότι η άγνοια κινδύνου και νόμου καταργείται από την…ταπεινότητα του είδους του μεταφορικού τουςμέσου. Διπλά, αρθρωτά λεωφορεία που θέλουν κάπου να
στρίψουν αλλά φυσικά δεν μπορούν γιατί ευφυείς τζάμπα μάγκες νεοέλληνες έχουν παρκάρει παντού , επειδή «έτσι γουστάρουν». Νταλίκες που «ξέμειναν» εντός των τειχών
και ονειρεύονται κάποια στιγμή να βγούν στην Εθνικήκαι να ταξιδέψουν, κάτι που θάπρεπε να έχουν κάνει από τα ξημερώματα αλλά δεν μπόρεσαν, προφανώς επειδή το «ρεπό» τους τούς ξενύχτησε. Ταξί που αν και γεμάτα,αναζητούν τον τελευταίο έστω ταλαίπωρο Μοικανό να τον χώσουν σε μια γωνιά και φυσικά σταματάνε παντού και συνεχώς. Σχολικά που «μαζεύουν» τα παιδάκια, σταματώντας σε κάθε γωνιά, θεωρώντας ότι το δικαίωμα αυτό τους το χορηγεί το «stop» που αναβοσβύνει. Και μέσα σ αυτό το απύθμενο χάος μιας τρομοκρατικής πραγματικότητας, φτάνουμε στον ALPHA όπου και κάνω το «καθήκον» μου ως προσκαλεσμένος του Γιώργου Αυτιά.
Γιατί; Διότι αν δεν βγω στις πρωινές εκπομπές, τηλεόραση δεν πρόκειται να με δει ποτέ, καθότι μη εκλεκτός των κεντρικών δελτίων Ειδήσεων. Άσε που στις πρωινές εκπομπές σου φέρονται ευγενικά, σε κερνάνε καφέ και σ αφήνουν ακόμη και να μιλήσεις.
Ώρα 10 παρά τέταρτο, είμαστε και πάλι στην Αττική Οδό πηγαίνοντας προς Βουλή. Στις 10.30 έχουμε κληθεί απαραιτήτως για προ ημερησίας διάταξης συνεδρίαση στο Κοινοβούλιο, σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων. Η αγωνία για να φτάσουμε στην ώρα μας και πάλι μεγάλη. Η κίνηση τρελή. Και το ρολόι τρέχει. Φτάνω στη Βουλή στις 10.23 και αναπνέω βαθιά. Ουφ. Πρόλαβα. Μπαίνω στην αίθουσα. Είμαι ο τρίτος ή ο τέταρτος βουλευτής που μπαίνει. Οι
υπόλοιποι αρχίζουν και μπαίνουν στις 11 παρά τέταρτο,παρά δέκα, παρά πέντε, και πέντε. Μαζευόμαστε στις 11 και 20.Ο πρωθυπουργός έρχεται στις 12 παρά είκοσι πέντε, ο κ. Παπανδρέου στις παρά είκοσι, η συνεδρίαση ξεκινά στις 12 παρά τέταρτο.
Τι να κάνω τώρα; Στις 12.30 με περιμένουν στο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής, στην Πανεπιστημιούπολη οιφοιτητές για μια ανοιχτή συζήτηση για τα Μ.Μ.Ε.
Μούχουν πει ότι θα είναι πάνω από 1000 άτομα. Είναι δυνατόν να στήσω τους φοιτητές; ήρεμα και ήσυχα, ακούω την πρωτολογία του πρωθυπουργού και γλυστράω έξω από την αίθουσα. Έτσι κι αλλιώς μόνο για ν ακούσω μεφώναξαν. Ούτε να μιλήσω, ούτε να ρωτήσω, ούτε να σχολιάσω, ούτε να ψηφίσω καν. Στις 12.15 είμαστε πάλι στο δρόμο με το Γιώργο. Φτάνουμε στην Πανεπιστημιούπολη κατά τις 12.27 με την ψυχή στοστόμα. Μετά βασάνων παρκάρουμε, αναζητούμε τον δρόμο μέσα σε μουσικές, πανώ, ομιλίες και χαρμόσυνη προεκλογική ατμόσφαιρα αλλά στις 12.35, στο αμφιθέατρο δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ. Πίνω καφέ, κάνω τσιγάρο, μιλάω με κόσμο και η εκδήλωση αρχίζει σε μισοάδειο αμφιθέατρο στις 13.10 και τερματίζεται, ευτυχώς με μεγάλη επιτυχία και πολύ ενδιαφέρον, στις 14.42.
Τι κάνω τώρα; που πάω; Τι πρέπει να κάνω; να πεταχτούμε μέχρι το γραφείο γιατί έχουμε μετακόμιση, να δούμε τι γίνεται, να πάω σπίτι, να κάνω ένα μπάνιο, ν αλλάξω και να ξαναπάω στη Βουλή γιατί έχουμε συνεδρίαση στις 6.
Πηγαίνοντας στο γραφείο , με το κινητό να χτυπάει συνέχεια για κάθε είδους επικοινωνίας με κάθε είδους συνομιλητή, διαπιστώνω ότι η ώρα είναι 15.03 και …τα μάτια μου κλείνουν. Ίσως γιατί ξύπνησα στις 06.30, ίσως γιατί έκανα τρεις ώρες μέσα στο αυτοκίνητο, ίσως γιατί μιλούσα δυο ώρες με τους φοιτητές μετά την αναμονή και τη συνεδρίαση της Βουλής, ύστερα από τη συμμετοχή μου στην εκπομπή του Αυτιά για μιάμιση ώρα, ποιος ξέρει;
Φτάνω στη Βουλή στις 18.05, είμαι και πάλι ο πρώτος στην αίθουσα, με ειδοποιούν ότι στις 20.00 πρέπει να πάω μέχρι την Παλιά Βουλή όπου γίνεται η παρουσίαση ενός βιβλίου που ΠΡΕΠΕΙ να παρευρεθώ, η συνεδρίαση αρχίζει στις 19.00 και στις 19.50 σηκώνομαι να φύγω
για να πεταχτώ στην Παλιά Βουλή για λίγο και να επιστρέψω. Με ειδοποιούν να μη φύγω γιατί σε λίγο θα κυκλοφορήσει το βιβλίο Παρουσιών που πρέπει να υπογράφουν οι βουλευτές γιατί αν δεν υπογράψουν, θα τιμωρηθούν με παρακράτηση ημερομισθίων. Το βιβλίο κυκλοφορεί μέσα στην αίθουσα στις 20.25. Υπογράφω. Ευτυχώς. Αφού δεν μιλάω, αφού δεν έχει ψηφοφορία, αφού υπέγραψα, μπορώ να πάω στην παρουσίαση του βιβλίου έστω καθυστερημένος αλλά δεν χρειάζεται να επιστρέψω γιατί σ αυτό το νομοσχέδιο δεν είμαι ομιλητής. Τρέχουμε να προλάβουμε και φτάνουμε στην Παλιά Βουλή στις 20.35.Κόσμος πολύς. Με αφήνει στη Σταδίου, ανεβαίνω, αγωνίζομαι να μπω, χώνομαι, κάποιος με βλέπει, με βοηθά να περάσω μέσα από τους όρθιους και να καθήσω κοντά στον Υπουργό που με είχε προσκαλέσει και ο οποίος θα ήθελε να με δει αφού άλλωστε με είχε προσκαλέσει. Μήνυμα στο κινητό: Προσοχή, στις 23.00 έχετε ονομαστική ψηφοφορία για την τροπολογία στο νομοσχέδιο. Έλεος πια! Η τελετή και εκδήλωση τελειώνει στις 21.35, ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο, επιστρέφω στη Βουλή, τηλεφωνώ στη γυναίκα μου να μη με περιμένει πριν από τα μεσάνυχτα, μπαίνω στην αίθουσα στις 22.05 αφού προηγουμένως έχω αφήσει τον Γιώργο να φύγει και να πάει στο σπίτι του με ταξί γιατί το αυτοκίνητο πρέπει να το κρατήσω εγώ γιατί αλλιώς, θα ψάχνω εγώ για ταξί τα μεσάνυχτα. Στις 22.35 μαθαίνω ότι ΔΕΝ θα
γίνει ονομαστική ψηφοφορία. Μπλόφα ήταν. Μπορώ να φύγω.
Οδηγώντας στην Πανεπιστημίου στις 22.45, χτυπάει το κινητό. Είναι ο φίλος, ο Λάμπρος. Μου λέει, όλο κέφι και χαρά που εκπηγάζει από τα τουλάχιστον 3 ουίσκι που έχει ήδη κοπανήσει:
- Τι γίνεται κύριε βουλευτά; Καλά; Αλλά τι ρωτάω; Τι πρόβλημα έχετε εσείς οι εθνοπατέρες; Τι πρόβλημα έχει η εξουσία; Αλλοί σ εμάς, τον λαουτζίκο. Του ρίχνω το πρώτο και τελευταίο γαμοσταυρίδι της ημέρας. Εγώ, ο εθνοπατέρας. Εγώ, η εξουσία. |
