"Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ΄αγαπάω"
τραγουδούσαν ο Πάνος και η Άννα
στα τέλη τηςδεκαετίας του ΄80.

"Ταξίδευαν", ερωτεύονταν, γεύονταν μαζί τη ζωή και ξαναφτιάχναν τα όνειρά τους. Ένα ζευγάρι των sixties που , όπως όλοι οι συνομήλικοί τους, είδαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ να γκρεμίζονται μπροστά τους και τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας να ξεραίνονται, αλλά αυτοί... εκεί.
Μαζί. Παρέα με τα θερινά τα σινεμά και τα παγωτά ξυλάκι, με τους ήχους των Μπητλς και των Φόρμιγξ, με τον Μπομπ Ντύλαν και το Νέο Κύμα αργότερα, με τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση, τον 9.84 και την ελεύθερη ραδιοφωνία , έζησαν τον πολύπαθο έρωτά τους...
Με ένα κοφτερό ψαλίδι.

Κείμενο δημοσιευμένο στο περιοδικό “ΔΙΑΒΑΖΩ”.

Πολλοί μ έχουν ρωτήσει αν το “Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ αγαπάω” είναι αυτοβιογραφικό. Και απαντώ αβίαστα “όχι”. Συμπληρώνω όμως ότι όλοι οι χαρακτήρες του είναι πραγματικοί άνθρωποι ,που έζησαν και –πολλοί απ΄ αυτούς – ζουν ακόμα δίπλα μας, υπαρκτά πρόσωπα, μόνο που το κάθε ένα είναι φτιαγμένο από στοιχεία πολλών άλλων προσώπων. Ακόμα κι εγώ και η γυναίκα μου. Μια ανάμιξη στοιχείων από πολλά πρόσωπα, πολλούς χαρακτήρες, έχει φτιάξει μια άλλη ομάδα χαρακτήρων. Οι άνθρωποι όμως , οι πραγματικοί άνθρωποι είναι εκεί. Διεσπαρμένοι σε πολλά πρόσωπα. Αλλά εκεί. Αυτό ήταν που θέλησα να δώσω στη διαγραφή των χαρακτήρων : Μια μίξη αλήθειας και υπέρβασης. Νομίζω ότι το δικαιούμαι. Όπως ακόμα δικαιούμαι και μιας διαφορετικής αντιμετώπισης ως συγγραφέας, μιας αντιμετώπισης διαφορετικής απ΄ αυτήν της οποίας τυγχάνει κάποιος δημοσιογράφος γνωστός από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο ,γνωστός λόγω του πατέρα του , γνωστός για άλλες του δραστηριότητες και όχι από το γράψιμο ο οποίος όμως αποφασίζει να γράψει βιβλία χωρίς παράλληλα να πάψει να έχει όνομα , επώνυμο, ζωή, καριέρα και οικογένεια.

Το πρώτο μου βιβλίο , η “Ιστορία της Φόρμουλα Ι” το 1980 , διαβάστηκε μόνο από τους λίγους τότε φανατικούς. Το “Λάμπρος Κωνσταντάρας : Μέσα απ΄ τα δικά μου τα μάτια” διαβάστηκε πάρα πολύ και από αγάπη προς τον πατέρα μου, περιέργεια για το τι λέω και –πιθανώς- αναζήτηση “γαργαλιστικών λεπτομερειών από τα άδυτα της σόου μπίζνες”. Όταν κάποιοι σοβαροί άνθρωποι μου είπαν ότι ήταν καλό, αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα. Όπως τόσοι και τόσοι. Δικαιούμαι συνεπώς να πω αυτά που θέλω και να κριθώ γι αυτά. Ούτε να προτιμηθώ για άλλους λόγους αλλά ούτε και να θαφτώ γι αυτούς. ΄Όχι λοιπόν ,δεν ανήκω στο κλειστό, κατά περιόδους περιθωριακό και παρείστικο in crowd που διεκδικεί τη νομή της πίτας του βιβλίου. Όμως δεν ανήκω ούτε στο άλλο κλαμπ των life style stars που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα γιατί η δημοσιότητα τρέφει, καλή ή κακή. Είμαι ένας κανονικός, φυσιολογικός άνθρωπος που έγραψε ένα κανονικό , φυσιολογικό μυθιστόρημα. Δικαιούμαι να αντιμετωπιστώ ανάλογα.