Ει φίλε …σήκω…ντύσου…κλείσε την τηλεόραση…κλείσε τον υπολογιστή…βγες απ΄ το σπίτι…παράτα το κινητό…βγες στο δρόμο… περπάτα… ανάπνευσε… παρατήρησε…  κοίτα γύρω σου…τι βλέπεις: Τι εικόνες προσλαμβάνεις; Ποιους ήχους κατανοείς; Τι σχέση έχεις εσύ με όλα αυτά; Ποιος σε πλησιάζει, ποιος θέλει να σου μιλήσει, ποιος θέλει κάτι από σένα ; Ποια δέχεσαι, ποια απορρίπτεις, τι σ ευχαριστεί, τι σ΄ εκνευρίζει, τι θάθελες ν αλλάξεις; Πάρε θέση. Προσπάθησε να ακτινογραφήσεις την παρουσία σου μέσα στην σημερινή μας κοινωνία και διαπίστωσε: Υπάρχει λόγος να ασχολείσαι με τα κοινά, με την κοινωνία, με τον κόσμο; Προσφέρεις κάτι σε κάποιον; Ή θα σου αρκούσε να κάνεις τη δουλίτσα σου, να κοιτάζεις το συμφέρον σου και να περνάς απαρατήρητος, χωρίς πολλά – πολλά , χωρίς πολλές απαιτήσεις, χωρίς υποχρεώσεις και – κατ επέκταση-  χωρίς πολλά δικαιώματα; Τι θέλεις; Τι σου αρκεί; Τι σε «ξύνει»;

Διάβαζα τις προάλλες στα «ΝΕΑ» ένα κομμάτι ( ρεπορτάζ να το πω, χρονογράφημα, άρθρο, δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω) του κυρίου Γιώργου Αγγελόπουλου με τίτλο « Ο μουσικός και τα φαντάσματα». Δεν μπορώ να σας το μεταφέρω όλο, δεν έχω το δικαίωμα άλλωστε. Ωστόσο, θέλω να σας μεταφέρω την εντύπωσή του από ένα δημοσίευμα της Ουάσιγκτον Πόστ  γύρω από μια αιφνιδιαστική, αδιαφήμιστη, αλλά προφανώς προγραμματισμένη «συναυλία δρόμου» ενός από τους γνωστότερους σήμερα βιολιστές στον κόσμο, του Αμερικανού Τζόσουα Μπελ, στην Ουάσιγκτον.

Γράφει λοιπόν κ κ. Αγγελόπουλος ότι  « Ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο παίζει εξαίσια μουσική παριστάνοντας τον πλανόδιο μουσικό την ώρα της πρωινής αιχμής σε σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον. Και αναρωτιέται:  «Άραγε πόσοι θα σταματήσουν για να τον ακούσουν;»

Ήταν ένα – ας πούμε - πείραμα που έκανε η «Ουάσιγκτον Πόστ» με τον βιρτουόζο βιολιστή Τζόσουα Μπέλ, μια Παρασκευή πρωί στις 8. Ο ίδιος, 3 μέρες νωρίτερα είχε γεμίσει την Συμφωνική της  Βοστόνης παίζοντας με ένα  πολύτιμο Στραντιβάριους. Την Παρασκευή εκείνη, την ώρα της πρωινής αιχμής, σ’ ένα σταθμό του μετρό που εξυπηρετεί κυρίως εργαζόμενους σε κυβερνητικά γραφεία, ο Μπελ,, εκτέλεσε με το Στραντιβάριούς του μέσα σε 43’  έξι  κλασικά αριστουργήματα .

Ο άνθρωπος φορούσε  τζιν, μπλουζάκι και καπέλο του μπέιζμπολ και ότι στα  τρία τέταρτα που έπαιξε, πέρασαν από μπροστά του 1.097 άνθρωποι. Επτά σταμάτησαν τουλάχιστον ένα λεπτό για να απολαύσουν τη μουσική. Είκοσι επτά έδωσαν χρήματα, οι περισσότεροι χωρίς καν να σταματήσουν  και συγκεντρώθηκαν 32 δολάρια και κάτι ψιλά.  1.070 άνθρωποι, πέρασαν χωρίς να καταλάβουν τίποτε, πολλοί μόλις ένα μέτρο μακριά από τον βιρτουόζο, οι περισσότεροι χωρίς καν να γυρίσουν το κεφάλι.

Και στις τρεις ομάδες υπήρχαν λευκοί, μαύροι και Ασιάτες, νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες. Μία μόνο δημογραφική ομάδα είχε απολύτως συνεπή συμπεριφορά. Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί, προσπαθούσε να σταματήσει για να δει και να ακούσει. Και κάθε φορά ένας γονιός το τραβούσε για να προχωρήσουν μακριά.
Όλα βιντεοσκοπήθηκαν με μια κρυφή κάμερα. Στην ταινία βλέπεις ανθρώπους να περνούν κατά κύματα, με χάρτινα ποτήρια του καφέ στο χέρι και κινητά στο αυτί, σ’ έναν θλιβερό χορό αδιαφορίας, αδράνειας και βιασύνης. Ο βιολιστής μοιάζει αποκομμένος από το κοινό του, που δεν τον βλέπει και δεν τον ακούει -  ένα φάντασμα. Όμως αυτός βρίσκεται πραγματικά εκεί – τα φαντάσματα είναι οι άλλοι. « Αν δεν μπορούμε να βρούμε λίγο χρόνο στη ζωή μας για να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει μερικά από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφεί ποτέ» , σχολιάζει η «Ποστ», « αν η πίεση της σύγχρονης ζωής μας κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;»