Οι «δήθεν»  πρωτολειτούργησαν στην Ελληνική «αγορά» γύρω στις αρχές της δεκαετίας του '60. Σε μιαν Ελλάδα που είχε μόλις αρχίσει να «σηκώνει» κεφάλι μετά την καταστροφή της Κατοχής και την κατάρα του Εμφυλίου.

Σε μιαν Αθήνα που είχε αρχίσει να διογκώνεται, εμφανίστηκαν οι – ας πούμε- δανδήδες και οι …φιλάνθρωπες κυρίες. Κάτι η Μεγάλη Βρετανία, κάτι το καμπαρέ «Αρζεντίνα», κάτι τα Αστέρια της Γλυφάδας, η «Αθηναία» και κάτι ο Ιππόδρομος,ο «μπιντές» του Κολωνακίου, το «Μον Παρνές» και τα τοιαύτα, έδωσαν ζωή σε μια ξενόφερτη, περίεργη αλλά συνάμα και γοητευτική …σνομπαρία που κατέκτησε το «ενδιαφέρον». Ξενοσπουδαγμένοι, γαλλομαθείς, ντυμένοι και ντυμένες αριστοκρατικά, με σπορ, «κονβερτίμπλ» αμάξια, σμόκιν και λευκές τουαλέτες…
Και φυσικά, μόλις ο λόχος αυτών των περίεργων αριστοκρατών κατέκτησε τα «ορεινά», άρχισαν να παράγονται τα ψευδεπίγραφα αντίγραφά τους. Τότε άλλωστε είχε πει και ο Τσαρούχης το περίφημο «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Και οι πρώτοι «δήθεν» της σύγχρονης Ελλάδας κατακυρίευσαν τα πάντα.

Μια θλιβερή ομάδα του τίποτα, ένα αυτοκινούμενο κλεψίτυπο ψεύδος που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της Κοινής Γνώμης και αφού έδιωξε από την επικαιρότητα τους ολίγους πραγματικούς σνομπ, περιέπεσε σε αφασία με την επιβολή -περίπου- της δικτατορίας.
Κάθε λογής «ελίτ» εξαφανίστηκε.

Η δεύτερη εισβολή των δήθεν έγινε μετά την επιστροφή της Δημοκρατίας, το 1974, όταν εξόριστοι επέστρεφαν,ο Ανδρέας μας γύρισε με Ζιβάγκο, οι «σύντροφοι» βγήκαν από την παρανομία και μια χώρα ολόκληρη υποδέχτηκε τους αγωνιστές, τους αντιστασιακούς, τους σοσιαλιστές με τα συνθήματά τους, τα τραγούδια τους, τις ιδέες τους, τις αξίες τους. Τους ενέταξε, τους τίμησε, τους ψήφισε, τους ενσωμάτωσε. Ένα χρόνο, δυο χρόνια, τρία χρόνια…μέχρι…μέχρι που άρχισε και πάλι η παραγωγή αντιγράφων. Γέμισε η Ελλάδα δήθεν αντιστασιακούς, ζιβάγκο, Τσε Γκεβάρα, σημαίες, άσματα, ψεύτικη επανάσταση.

Οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι ποιητές γενικώς διαμαρτύρονταν.

Τότε, το «κίνημα» δεν καταργήθηκε από μια νέα δικτατορία. Χτυπήθηκε άγρια και τελικά εκφυλίστηκε από την ίδια του τη νίκη. Μέχρι που μπούχτισαν πρώτοι – πρώτοι οι ίδιοι. Και περάσαμε σε μια νέα εποχή.

Ευρωπαική Ένωση, γκρέμισμα του Τείχους του Αίσχους, πολιτικές αλλαγές σ΄ όλη την Ευρώπη, Ελεύθερη Ραδιοφωνία, Ιδιωτική Τηλεόραση, νέα «τζάκια» στην επιβολή κανόνων στην αγορά. Νέα πρόσωπα, νέα περιοδικά, νέα πρότυπα, νέες φάτσες, νέα, προκλητικά οπίσθια στα εξώφυλλα, νέες νοοτροπίες, συμπράξεις, παραδοχές.

Προσοχή όμως: Οι «δήθεν» πάντα καιροφυλακτούν και τη στιγμή που θεωρούν κατάλληλη, ξαναχτυπούν. Αλλά ποιους να αντιγράψουν όταν τα πρότυπα της κοινωνικής αποδοχής και της επαγγελματικής επιτυχίας είναι βραχύβια κατασκευάσματα εμπορικών συμπράξεων;

Τώρα, όλοι αυτοί οι δήθεν, κάτι βρήκαν.

Ξαναφτιάχνουν σε υπολογιστές την Ελληνική μουσική, ξαναθυμούνται την Ελεύθερη Ραδιοφωνία, πως ξεκίνησαν στην ΕΡΤ, τι ωραίες που ήταν οι εφημερίδες, επιζητούν να αναζωωγονήσουν την επαρχία που μόνοι τους αφάνισαν, ανακοινώνουν πίστη στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, ξανανακαλύπτουν τη γοητεία του απλού αλλά επώνυμου ρούχου, διαφημίζουν την ποιότητα των roadsters , τη μαγεία που βγαίνει από ένα λυράκι και μια ρακή και βασικά, ξεχνούν ποιοι είναι.

 

Το χειρότερο: Πάνε όλοι να φάνε εκεί που έφτυναν.
Επαινούν το μόχθο του αγρότη. Ζηλεύουν τη ζωή ενός ψαρά. Θέλουν να ξαναγυρίσουν στην Κρατική Ραδιοτηλεόραση. Για Χρηματιστήριο και off shores δεν έχουν ιδέα. Καταδικάζουν τα Καλλιστεία και τα realities. «Για μένα η ΕΡΤ είναι πάντα το σπίτι μου» έλεγε μία. Η οποία, αφού είχε με «προεδρική εντολή» τοποθετηθεί και είχε φάει ΠΟΛΥ γλυκό ψωμί από την ΕΡΤ σε πρώτη ευκαιρία, την εγκατέλειψε. Απ΄ τους χειρότερους «δήθεν».

Προσοχή. Μακριά. Μείνετε μακριά τους.