Απαντώντας πριν από λίγες μέρες στις ερωτήσεις που μου υπέβαλαν από μια εφημερίδα τόσο για την «Τελευταία Καληνύχτα», όσο και για την προσωπική μου σύνδεση με τον ήρωα, τα γεγονότα και την πολιτική (διότι αυτό είναι το βιβλίο, μια μίξη των ιστορικών για μένα και τη γενιά μου εξελίξεων) διαπίστωσα ότι δεν αποκλείεται αυτά που έλεγα να ενδιέφεραν κάποιους ανθρώπους.

Και το λέω αυτό γιατί συνήθως, οι συνεντεύξεις – εκτός κι αν πρόκειται για άτομα , σωστά ή λανθασμένα μικρή σημασία έχει, ΠΟΛΥ μεγάλου Δημοσίου ενδιαφέροντος, δεν ενδιαφέρουν και πολύ τους «κανονικούς» αναγνώστες.

Οι συνεντευξιαζόμενοι δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα του ρεπόρτερ που ίσως δεν αφορούν τους αναγνώστες, προβάλλουν προσωπικές θέσεις και απόψεις που κουράζουν, θίγουν θέματα για τα οποία ο «κανονικός» αναγνώστης αδιαφορεί.

Ξαναδιαβάζοντας κάποιες από τις απαντήσεις μου, διαπίστωσα ότι είχα προσπαθήσει να «καταθέσω ψυχή», να πω την αλήθεια και να μην προσπαθήσω καθόλου να ωραιοποιήσω το βιβλίο για να το κάνω να «πουλήσει». Διαπίστωσα ότι ήμουν ειλικρινής. Απόλυτα ειλικρινής. Κι αναρωτήθηκα: Όλα αυτά τα τελευταία 6-7 χρόνια που ανακατεύτηκα με τα λεγόμενα «κοινά», πόσες φορές ήμουν ΤΟΣΟ ειλικρινής;

Ίσως ελάχιστες. Για παράδειγμα: Δεν δίστασα να πω ότι η προεκλογική περίοδος ήταν « μια περίοδος πολιτικών εξελίξεων και προσωπικών τραυμάτων», ότι «μια βδομάδα μετά τις εκλογές, όταν βγήκα στο δρόμο, διαπίστωσα ότι έχοντας μείνει εκτός Βουλής μέσα από μια πολύ περίεργη διαδικασία, δεν είχα δουλειά, δεν είχα «περιβάλλον», δεν είχα καμία στήριξη, ζούσα έναν εφιάλτη χωρίς να χτυπάει καν το τηλέφωνό μου».

Δεν δίστασα να καταθέσω ότι «γράφοντας τότε το βιβλίο, διαπίστωσα ότι είχα βρει ένα τρόπο να μεταβιβάσω την πίκρα και την απογοήτευση που ένοιωθα στους ήρωες οι οποίοι μάλιστα είχαν πολύ σοβαρότερους λόγους από εμένα να αισθάνονται αδικημένοι» Και παραδέχτηκα ότι «επέλεξα να μην αντιδράσω στην αδικία, να μην βάλω τις φωνές, να μην εμπλακώ σε αμφισβητήσεις και σε έριδες αλλά να «φορτώσω» αυτά τα συναισθήματα στους ήρωες της «Τελευταίας Καληνύχτας».

Η «Τελευταία Καληνύχτα» δεν είναι βέβαια η ιστορία των Εκλογών του 2007. Δεν θα ήταν δυνατόν να είμαι τόσο ανόητος ώστε να πιστέψω ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα ενδιαφέρονταν να μάθουν τους ισχυρισμούς μου για το ποιοι με «κάρφωσαν», ποιοι με «εξαπάτησαν» και ποιοι με «πρόδωσαν».

Μέσα όμως από μια αλληλουχία γεγονότων που έζησα από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 ως σήμερα, ισχυρίζομαι ότι ξέρω το πώς και το γιατί έχουν διαμορφωθεί – όπως έχουν διαμορφωθεί - οι «Συμμαχίες Πρώτης Γραμμής», πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, οι οποίες έχουν φτάσει στο σημείο να ελέγχουν τα πάντα. Και πώς όταν «λοξοδρομήσεις», μόλις ...παρασπονδήσεις, σε τσάκισαν.

Παραδέχτηκα λοιπόν ότι εγώ, «δεν έφτασα ποτέ στο ακραίο σημείο να γίνω θύτης. Κάποιες φορές, κόντεψα. Μέχρι εκεί. Επέλεξα άλλες «μεθόδους» επιβίωσης. Ανάμεσα σ αυτές, υπήρξα και θύμα. Κάποιες φορές... εν γνώσει μου. Μια-δυο φορές σκοπίμως. Πίστευα, ότι ένα «θύμα» κουβαλάει πολύ λιγότερες δυσμενείς επιπτώσεις στην πορεία και την εξέλιξή του από ένα σκληρό θύτη. Με το να πάρω «την κατάσταση στα χέρια μου», να γίνω ...γκάνγκστερ της δεκαετίας του '80 και '90 όπως έγιναν τόσοι και τόσοι ...όχι, δεν ήταν για μένα. Δεν μου «πήγαινε» με τίποτα. Είχα τη βεβαιότητα ότι πολύ ευκολότερα θα ξέφευγα από την κατάπτωση του «θύματος» παρά από τις τύψεις του θύτη. Είχα δίκιο. Το ήξερα. Μέσα μου κρυβόντουσαν δυνάμεις που δεν θα με άφηναν τελικά να ηττηθώ. Προτίμησα να υποστώ την αδικία και να ζήσω μ αυτήν και να προσπαθήσω να ξεφύγω παρά να πατήσω επί δικαίων και αδίκων. Πολλοί το έκαναν. Και το κάνουν. Αυτούς λυπάμαι. Όχι εμένα. Μπορώ και κοιμάμαι τα βράδια. Ενώ εκείνοι...».