Για την εφημερίδα "Σφήνα"
«Ψηφίστε ό,τι θέλετε. Σας ζητώ μόνο δικαιοσύνη» ήταν οι τελευταίες φράσεις του Αριστοτέλη Παυλίδη το βράδυ της Δευτέρας, λίγο πριν από την ψηφοφορία που θα αποφάσιζε αν η υπόθεσή του θα προχωρούσε σε «περαιτέρω διερεύνηση» ή αν θα περνούσε κι αυτή – όπως τόσες και τόσες άλλες - στο αρχείο.
Εκείνος είχε βέβαια αποφασίσει ότι είτε έτσι, είτε αλλιώς, δεν επρόκειτο να παραιτηθεί. Μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο κ. Παυλίδης ΔΕΝ έχει παραιτηθεί. Δεν έχει βγάλει τους συναδέλφους του της Νέας Δημοκρατίας από τη δύσκολη, ανυπόφορη, οδυνηρή θέση στην οποία βρίσκονται οι ίδιοι, ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση και το κόμμα τους.
Ζήτησε μεν να του δώσουν οι συνάδελφοί του «δικαιοσύνη» (στην ουσία συγχωροχάρτι) χωρίς ωστόσο να νοιώσει την ανάγκη να τους προσφέρει με την παραίτησή του – εκ των υστέρων έστω - το ίδιο ποσοστό «δικαιοσύνης» που εκείνοι θα του προσέφεραν. Και δεν τους την προσέφερε αυτή τη δικαιοσύνη που ο ίδιος εκλιπαρούσε, ούτε όταν του την έδωσαν – όπως του την έδωσαν τέλος πάντων. Τους την «έσκασε» δηλαδή.
Ερώτημα: Πως ζητάει ο κ. Παυλίδης «δικαιοσύνη» από τους βουλευτές όταν – όπως όλοι λένε ερμηνεύοντας τα κρατούντα - δεν είναι δικαστές; Τι είδους «δικαιοσύνη» είναι δυνατόν να ζητάει κανείς από «μη δικαστές», σε μια προανακριτική κατάσταση όπου οι βουλευτές όλων των κομμάτων ούτε «καταδικάζουν», ούτε «αθωώνουν» αλλά απλώς εντέλλονται τον περαιτέρω έλεγχο από τους κατ' επάγγελμα δικαστές; Αυτή η επίκληση δεν μηδενίζει από μόνη της και τον τύπο και την ουσία του Κανονισμού; Αφού η Βουλή δεν δικάζει, πως θα απονείμει «δικαιοσύνη»; Κάποιοι βέβαια είπαν ότι μιλώντας για «δικαιοσύνη», άλλες λέξεις είχε υπ΄ όψη του ο κ. Παυλίδης.
Ο οποίος δεν «απελευθέρωσε» το κόμμα του από το «βαρίδι», παρά το ότι εκλιπαρούσε τους συναδέλφους του για κάτι που ΔΕΝ μπορούσαν να του δώσουν: Δικαιοσύνη.
Συνεπώς, δεν ζητούσε «μόνο δικαιοσύνη» ο κ. Παυλίδης. Να του κάνουν τη χάρη ζητούσε, δείχνοντας επιείκεια και μεγαλοφροσύνη, να μην ψηφίσουν υπέρ της παραπομπής του στην τακτική δικαιοσύνη. Και του την έκαναν τη χάρη. Ο καθένας για τους λόγους του και όλοι μαζί για να μην κινδυνέψει να «πέσει» η κυβέρνηση. Δεν θα έπρεπε κι αυτός, γλυτώνοντας τα χειρότερα, να δώσει μιαν ανάσα, μιαν ευκαιρία και στους συναδέλφους του βουλευτές να προσπαθήσουν να ξανακερδίσουν τη χαμένη τους αξιοπιστία, απαλλάσσοντάς τους από την – ούτως ή άλλως - ανεπιθύμητη παρουσία του;
Και μπορεί να υπήρξαν ανεκπλήρωτοι «λεονταρισμοί» διαφόρων βουλευτών αλλά στην ουσία, ο Παυλίδης βγήκε κερδισμένος. Ό, τι κι αν λέει ο οποιοσδήποτε, μετά εορτήν, η 4η Μαίου 2009, θα τους βαραίνει την πλάτη. Έστω κι αν η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας απέδειξε άριστο επίπεδο σύμπνοιας.
Εμείς θα συνεχίσουμε να «ψάχνουμε» τα λευκά και τα άκυρα και τα «όχι». Χωρίς ίσως να λαμβάνουμε σοβαρά υπ΄ όψη μας ότι και ΕΝΑ μόνον λευκό «τέκνο» σε μια μυστική ψηφοφορία, έχει ...πολλούς μπαμπάδες. |
