Για τις εφημερίδες «ΜΕΤΡΟ» και «Νέα Εγνατία»

Διαβάζοντας ένα ακόμη «θυμωμένο» (και δίκαια) άρθρο του Νίκου Χατζηνικολάου με τίτλο «Το ποτήρι ξεχείλισε», στο οποίο μιλά (και δίκαια) για «κοινό μυστικό ότι όπως έχει αντιληφθεί η πλειοψηφία των πολιτών, τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδά τους» με συνέπεια, «μια άλλου είδους μίζα που άλλοτε καταβάλλεται μετά την υπογραφή ανάθεσης των έργων και άλλοτε προκαταβάλλεται, δια της προεκλογικής ενίσχυσης που αποτελεί διαβατήριο για μετεκλογικές δουλειές», έμεινα ανικανοποίητος.

Θα ήθελα από τον γνωστό δημοσιογράφο που βρίσκεται σε δικαιολογημένη έξαρση της κριτικής του προς τις πολιτικές δυνάμεις, κάποια στιγμή να σταματήσει να «φρενάρει» το λόγο του και να μας πει, να πει στους ανθρώπους που τον διαβάζουν και τον ακούνε, τι επιτέλους συνιστά.

Και τι ακριβώς εννοεί όταν λέει ότι «οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να συνεννοηθούν, γύρω από το τραπέζι του διαλόγου και να πάρουν οδυνηρές αποφάσεις για την αυτοκάθαρση».

Σωστά. Αλλιώς; Εκεί ακριβώς, στο «αλλιώς» είναι που το ...χάνουμε το παιχνίδι. Και το χάνει και ο πολίτης. Ο οποίος φυσικά και βλέπει ότι και στα δυο κόμματα υπήρχαν – και ενδεχομένως υπάρχουν – και βαθιά λαρύγγια και βαθιές τσέπες, βλέπει και καταλαβαίνει ότι είμαστε ακόμη νούμερο 1 ως χώρα στη διαφθορά, βλέπει και αντιλαμβάνεται ότι ούτε διαφάνεια, ούτε ειλικρίνεια, ούτε «ντομπροσύνη» υπάρχει στο δημόσιο βίο. Αλλά όταν ΑΡΝΕΙΤΑΙ να πάει να ψηφίσει, θεωρώντας ότι δεν αξίζει τον κόπο, αντιμετωπίζεται ως ανώριμος, αδιάφορος και απρόθυμος να αναλάβει τις ευθύνες του.

Έτσι λοιπόν, μέσα από μια κυριολεκτικά «χάλια» πολιτική κατάσταση με το ένα σκάνδαλο να διαδέχεται το άλλο και με τη δυσαρέσκεια του κόσμου στο ζενίθ, ο απλός κόσμος που ενημερώνεται και εν πολλοίς κατευθύνεται από τα διάφορα «ενημερωτικά ερεθίσματα», πρέπει να καταλάβει: Είναι ΟΛΟΙ ίδιοι; Ή μήπως ΔΕΝ είναι ΟΛΟΙ ίδιοι; Είναι ΟΛΟΙ για «μούντζα» ή μήπως ΔΕΝ είναι; Κι αν ΔΕΝ είναι όλοι ίδιοι και ΔΕΝ είναι όλοι για «μούντζα», ΠΟΙΟΙ τέλος πάντως ΔΕΝ είναι ούτως ώστε να βρουν μια δικαιολογία για να πάνε να ψηφίσουν.

Με δυο λόγια, η δημοσιογραφία είναι ΜΕΡΟΣ του συνόλου και εξ αυτού, είναι μέρος του πολιτικού / ηθικού προβλήματος. Και χωρίς αμφιβολία οφείλει να αυτοκαθαρθεί και η ίδια, τη στιγμή που απλώς ζητεί την κάθαρση / αυτοκάθαρση της πολιτικής και των πολιτικών.

Δηλαδή, εάν ο Καραμανλής «κόψει» από τα ψηφοδέλτια μερικούς «Βατοπεδινούς» και τον Παυλίδη έτσι όπως ο Παπανδρέου έκανε με τον Πάχτα και τους πρωταγωνιστές του «δικού» του Βατοπέδιου, όλα έγιναν αυτομάτως καλά και άγια;

Δεν τρέφω αυταπάτες. Ξέρω ότι ως δημοσιογράφος και βουλευτής (στην ουσία τέως και στα δυο) έχω κι εγώ τις δικές μου ευθύνες. Και τις αναλαμβάνω. Δεν είμαι εγώ όμως που σήμερα κατευθύνει τον ψηφοφόρο.

Εγώ πολύ θα ήθελα να γυρίσω 10-12 χρόνια πίσω και να αναθεωρήσω διάφορα πράγματα που στήριζα ως δημοσιογράφος, τώρα που έμαθα κι εγώ κάποιες αλήθειες με οδυνηρό τρόπο.

Αλλά το ίδιο θα ήθελα να έκαναν και όλοι οι άλλοι συνάδελφοι που σήμερα ΕΧΟΥΝ τις πραγματικές πληροφορίες αλλά ΔΕΝ τις «βγάζουν».