Η επιστολή που πήρα από το φίλο μου, το Βασίλη Δημητριάδη, μια πολύ γνωστή, οικεία και φιλική φυσιογνωμία του Αναπηρικού Κινήματος, μ' έβγαλε για άλλη μια φορά από τα ρούχα μου. Το γνώριζα το πρόβλημα, το είχα ζήσει, το είχα πολεμήσει με όσες δυνάμεις είχα ως δημοσιογράφος και μετά ως βουλευτής, είχα πολεμήσει τη βλακεία , την αναλγησία, την ανοησία του συστήματος και την αδιαφορία των ανθρώπων που ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ για να το λειτουργούν και που το έφεραν – σε αγαστή συνεργασία με τους επί δεκαετίες ανίκανους και άσχετους πολιτικούς προισταμένους- στα χάλια που βρίσκεται.
Είχα πληροφορηθεί και είχα «ψάξει» δεκάδες υποθέσεις καταταλαιπώρησης και εξευτελισμού αναπήρων από «επιτροπές» που «
ασκούσαν εξουσία» πάνω σε ταλαίπωρους ανάπηρους συμπολίτες μας , που τους κουβαλούσαν πάνω στα αναπηρικά τους καροτσάκια, που τους ανάγκαζαν να «μεταφέρονται» στην οικτρή τους κατάσταση , που ταξίδευαν από νησιά και μακρινές πόλεις με τετραπληγία, άνοια, έλλειψη επικοινωνίας, τυφλούς, χωρίς χέρια και πόδια για…επανεξέταση παρά το ότι μια μόνη ματιά θα αρκούσε για να πιστοποιηθεί η βαριά αναπηρία τους.
Κάποια στιγμή, πίστεψα ότι «κάτι» άλλαζε, ύστερα από προσπάθειες που είχαν γίνει να αλλάξει ο νόμος και να θεωρείται «ανάπηρο» ένα άτομο που έπασχε από ένα σπάνιο σύνδρομο και το οποίο αντί να μιλήσει «νιαούριζε» σα γάτα, δεν αυτοεξυπηρετείτο και δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. Τσακώθηκα, μάλωσα, φώναξα, μίλησα στη Βουλή, βρήκα «ευήκοα ώτα», ο νόμος άλλαξε, οι αυτονοήτως ανάπηροι μ αυτή την πάθηση θεωρήθηκαν και…επισήμως ανάπηροι και κάποιες οδηγίες σ΄ αυτές τις επιτροπές «επανεξέτασης» και «επιβεβαίωσης» της αναπηρίας διευκόλυναν κάπως τα πράγματα έτσι ώστε να μη χρειάζεται επανεξέταση ένας τυφλός ή ένας άνθρωπος χωρίς πόδια αφού θεωρείτο μάλλον σίγουρο ότι στην επόμενη επανεξέταση ούτε ο τυφλός θα είχε βρει το φως του, ούτε στον ακρωτηριασμένο θα είχαν …φυτρώσει πόδια.
Νόμισα ότι κάτι είχαμε αλλάξει.
Και τις προάλλες, πήρα την επιστολή από το Βασίλη. Που μου γράφει: « Πριν μερικές μέρες χρειάστηκε να περάσω για 1000η φορά από υγειονομική επιτροπή, τώρα όμως από το ΙΚΑ, στην Πειραιώς 181, για να πειστούν και πάλι κάποιοι «εκσυγχρονιστές» και «επανιδρυτές» του κράτους ότι είμαι παραπληγικός, λες και είναι κάτι το οποίο μετά από λίγο καιρό σου περνά, όπως ένα απλό κρύωμα. Την ίδια μέρα και ώρα με άλλα τουλάχιστον 200 άτομα. Με μια προσωπική στρατιά 3 ανθρώπων μεταξύ αυτών και η δικηγόρος μου, πήγα να εξεταστώ από την επιτροπή «σοφών», για να διαπιστωθεί για άλλη μία φορά, μετά από 24 χρόνια καθίσματος στο αναπηρικό αμαξίδιο, ότι είμαι παραπληγικός.
Εκτός του ότι αναγκάστηκα να παρκάρω 300 μέτρα μακριά, να βγω με το καρότσι στην Πειραιώς, φυσικά πάντα με συνοδεία, διότι το πεζοδρόμιο ήταν ανύπαρκτο και όπου υπήρχε κατειλημμένο και χωρίς ράμπα, αντιμετώπισα και την δυσπιστία της επιτροπής, που με κοίταγε σαν απατεώνα…
Δεν πείθονταν, παρά τα επίσημα έγγραφα από δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία και επιτροπές της νομαρχίας, όπως και την φυσική μου παρουσία ότι είμαι παραπληγικός».
Δε συνεχίζω άλλο την επιστολή του Βασίλη. Αλλά πονάει η καρδιά μου. Πονάει γιατί και ό,τι νόμιζα ότι είχαμε «πετύχει» το 2005 και το 2006 είχε καταρρεύσει και γιατί διαπίστωνα ότι εξακολουθούμε να έχουμε ανάλγητο, ηλίθιο και αδιάφορο κράτος.
Σας συλλυπούμαι κύριε Παπανδρέου, έτσι όπως είχα συλλυπηθεί και τον κ. Καραμανλή, τότε που όντας βουλευτής, πίστευα ότι «κάτι» μπορώ να κάνω.
Γιατί όπως λέει ο Βασίλης : «Που είναι οι «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ και οι «επανιδρυτές» της ΝΔ, να τους πάρω μια μέρα μαζί μου, να τους καθίσω σ' ένα καρότσι και να τους σέρνω τυραννώντας τους, όπως μας κάνουν τόσα χρόνια αυτοί που τους πληρώνουμε για να μας διευκολύνουν τη ζωή;» |
