Σημαντική πολιτική παρέμβαση του Πέτρου Τατούλη μέσα από τη "ΧΩΡΑ"
H ελληνική κοινωνία είναι σαν την γνωστή γριά του ανεκδότου, που καλεί την αστυνομία για να καταγγείλει τα Σόδομα και τα Γόμορα που συμβαίνουν στο απέναντι διαμέρισμα. Όταν οι αστυνομικοί φθάνουν στο σπίτι της και έκπληκτοι διαπιστώνουν ότι δεν έχει οπτική επαφή με τους γείτονες, εκείνη τους προτρέπει να ανέβουν στον φεγγίτη , προκειμένου να καμαρώσουν το σόου! Λίγο μεγαλοϊδεατισμός, λίγο ο ηθικισμός, λίγο ο λαϊκισμός, μας έφτασαν σήμερα στο σημείο που βρισκόμαστε. Κοντά στο μηδέν.
Ανεβασμένοι στο φεγγίτη λοιπόν όλοι, αργόσχολοι άεργοι ενός κακόγουστου καφενείου, παρακολουθούμε αγόγγυστα τις οιμωγές σεμνότυφων «δεσποινίδων» που ξαφνικά ανακάλυψαν τα εθνικά ιδεώδη που προσεβλήθησαν με την γαμήλια δεξίωση και το πάρτι στο «Αβέρωφ». Κάποιους άλλους που με δυο χρόνια καθυστέρηση ρητορεύουν περί των μέσων που πρέπει να μετέλθει η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να πέσει φως στο σκάνδαλο της Ζήμενς. Κάποιους τρίτους που εμμένουν να προβάλλουν το λόγο ανθρώπων γραφικών και επικίνδυνων ωσεί πανάκια για τα ελληνικά δεινά που οι ίδιοι δημιούργησαν. Όσο δυνατότερες οι οιμωγές, τόσο περισσότερο και το σκοτάδι. Τα εθνικά ιδεώδη απέθαναν με την θανάτωση της ελληνικής παιδείας και το συντεχνιασμό των καθηγητάδων. Η υπόθεση της Ζήμενς κουκουλώνεται για τα καλά όσο δεν απαιτείται η αποστολή όλης της δικογραφίας της γερμανικής δικαιοσύνης στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής. Ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται σε ασκήσεις οσφυοκαμψίας κάποιων πολιτικών τηλεπερσόνων που θεωρούν ότι το τέλος του πολιτικού συστήματος που προβλέπουν με μανία σήμερα, δε θα ρίξει και για τους ίδιους τους τίτλους του τέλους.
Το πώς αξιοποιείται ο εθνικός πλούτος μιας χώρας, όπου όποια πέτρα κι αν σηκώσεις κρύβει κι από μια σημαντική στιγμή του Έθνους, είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Τον κλείνεις με ένα φράχτη, δίνεις τα κλειδιά σε έναν αρχαιολόγο και μετά ξεχνάς την ύπαρξη του ή τον κρατάς ζωντανό μέσα από την οικονομική του εκμετάλλευση; Για την ώρα συμβαίνει το πρώτο, με αποτέλεσμα το ελληνικό κράτος να δαπανά δίχως ποτέ να προσδοκά την απόσβεση της επένδυσής του.
Το πώς επιλέγεις να χτυπήσεις τη διαφθορά σε μια χώρα, όπου όλοι λίγο πολύ φέρνουν τους νόμους στα μέτρα τους, προκειμένου να κάνουν το μικρό ή μεγάλο τους συμφέρον, είναι ένα ακόμη κορυφαίο θέμα της ατζέντας. Με κραυγές και γενικότητες που κρύβουν επιμελώς την ουσία και τους πραγματικούς ενόχους ή με την απλή εφαρμογή της αρχής της ισονομίας; Για την ώρα οι γενικολογίες στοχεύουν στην περαιτέρω συσκότιση, με αποτέλεσμα η κάθαρση που θα έφερνε μια καινούρια αρχή να μην έρχεται ποτέ.
Το ποιοι εκφράζουν τις απόψεις τους για την κρίση παλιά μας έκανε να γελούμε. Σήμερα μάλλον θα πρέπει να κλαίμε για όλους αυτούς που επιβίωσαν με τη δική μας ανοχή. Δημοσιογράφους που έκαναν την πάπια επί Καραμανλή και σήμερα πατάνε στο πολιτικό του πτώμα. Πολιτικούς που δίχως την κομματική ασυλία θα είχαν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη. Και οι δύο κουνούν το δάχτυλο σε ρόλο δασκάλου που έχει απέναντί του κακούς μαθητές. Για την ώρα οι μαθητές είναι πράγματι κακοί. Είτε από ιδιοτέλεια είτε από ελαφρότητα τους επέτρεψαν να επιβιώσουν επί μακρόν. Τίποτε όμως δεν εξασφαλίζει ότι και φέτος, οι μαθητές δεν θα περάσουν την τάξη… |
