Το ξέσπασμα της Άννας Διαμαντοπούλου και η «ανθρώπινη πλευρά» της Βάσως Παπανδρέου που εκφράστηκαν ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ μέσα στη Βουλή την Πέμπτη, δεν στάθηκαν ικανά, την ώρα που η οργή, η δυστυχία, η μανία, η απόγνωση των Ελλήνων γέμιζαν τις πλατείες και τους δρόμους, να αναστρέψουν το συναίσθημα αποδοκιμασίας, αηδίας και απέχθειας του Ελληνικού λαού.

Και θα ήθελα πολύ εκείνες τις ώρες, να δω μια κλούβα της αστυνομίας να «αδειάζει» σε κάποιο σημείο της Καραγεώργη της Σερβίας, όχι όταν έφταναν εκεί οι απίστευτοι «κουκουλοφόροι» του χάους και της αναρχίας αλλά όταν διαδήλωναν οι νοικοκυραίοι και οι απλοί μεροκαματιάρηδες, τη Βάσω Παπανδρέου και την Άννα Διαμαντοπούλου και τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο ( αν ΔΕΝ είχε αποδράσει στη Βραζιλία για το Συνέδριο) και όλους τους άλλους «Κουκουλόπουλους και Σια» του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι να προσπαθήσουν να πείσουν τον κόσμο ( και όχι τους …τηλεκατευθυνόμενους βουλευτές) ότι « έχουν συνειδησιακό πρόβλημα αλλά ψηφίζουν το άρθρο 37 για να μας δοθεί η 6^η δόση.

Λέω κακίες; Ίσως. Τους συναισθάνομαι τους βουλευτές. Μέσα στην αίθουσα, μέσα στις συνεδριάσεις, μέσα στις συσκέψεις δεν ξέρουν τι επικρατεί στους δρόμους, στις πλατείες, στα σπιτικά, στην Ελλάδα ολόκληρη. Δεν έχουν σαφείς παραστάσεις. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ. Έχουν απομακρυνθεί και από το λαό και από την έννοια του καθήκοντος απέναντι στον ψηφοφόρο, τον Έλληνα και την πατρίδα.

Αλλά αυτό είναι το σημαντικότερο θέμα των τελευταίων ετών, βρίσκεται σε εξέλιξη την ώρα που γράφω, κανείς – μα ΚΑΝΕΙΣ- δεν είναι σε θέση να ξέρει τι θα γίνει τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, την Παρασκευή, το Σάββατο και εκείνο που θέλω - ειλικρινά μέσα απ΄ την καρδιά μου – να θίξω είναι τα σκουπίδια. Οι σωροί, οι τόνοι των σκουπιδιών, οι πλημμυρισμένοι κάδοι, η βρώμα, η δυσωδία, η αρρώστια , η «Πακιστανοποίηση» της Ελλάδας στη χειρότερή της μορφή, η εξομοίωσή μας με τους ταλαίπωρους Ινδούς των χειρότερων ετών της Ινδίας στις φτωχότερες πόλεις της, η απόλυτη απαξίωση του περιβάλλοντος και της ποιότητας της ζωής μας, οφείλονται κατά 100% στον παράγοντα «άνθρωπος».

Η τραγωδία με τα σκουπίδια οφείλεται σε έλλειψη γνώσης, σε έλλειψη κρίσης, σε απουσία πολιτικής σκέψης, σε έλλειμμα εξουσίας, σε ανθρώπινη ανοησία και αδιαφορία, σε λανθασμένες επιλογές και τοποθετήσεις και χειρισμούς, σε κακή νομοθεσία, σε ελλειμματική εφαρμογή του κακού νόμου…τα χάλια μας οφείλονται στους ΚΑΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ. Και όχι σε συμπτώσεις. Και στην αρχαία Ελλάδα, στην Αθήνα του Περικλή, οι ΚΑΚΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ καταδικάζονταν σε δήμευση της περιουσίας τους; Και – το λιγότερο- σε εξοστρακισμό.

Αλλά συμβαίνουν ταυτόχρονα πολλά κακά στην πατρίδα μας, στην πόλη μας, στη γειτονιά μας, στο τετράγωνό μας, στο ίδιο μας το σπίτι που δεν μπορούμε ( το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο χρησιμοποιείται ενδεικτικά και για λόγους ευγενείας) να αντιδράσουμε, να αντισταθούμε, να σκεφτούμε, να αποφασίσουμε. Το μνημόνιο μας έχει τσακίσει, τα πρόσθετα οικονομικά βάρη μας έχουν εξουθενώσει, η ενδοτική στάση των κυβερνώντων μάς έχει εξοργίσει σε σημείο ώστε δεν προλαβαίνουμε, δεν αντέχουμε, δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε τα καθημερινά μας προβλήματα. Και τα αφήνουμε στην τύχη τους. Είναι τόσες πολλές και εξουθενωτικές οι συνεχείς σκέψεις για το πώς θα ζήσουμε σήμερα, πώς θα μαγειρέψουμε αύριο, πώς θα ψωνίσουμε μεθαύριο, πώς θα πληρώσουμε τη δόση αντιμεθαύριο , πώς ΔΕΝ θα μας κλέψουν την άλλη εβδομάδα που αρχίζουμε και συνηθίζουμε και στα σκουπίδια που γεμίζουν δρόμους και πεζοδρόμια και «μπαίνουν μέσα» στα σπίτια και τις μολυσματικές ασθένειες που επανεμφανίζονται ύστερα από 30 και 40 και 50 χρόνια στις πόλεις και τα χωριά μας και στη δυσωδία που «κυκλοφορεί» ανάμεσά μας και την έλλειψη φωτισμού στους δρόμους, τους πεζόδρομους και τις πλατείες και στις παιδικές χαρές που έχουν μεταβληθεί σε δημόσια ουρητήρια ή τόπους «χτυπήματος» της δόσης.

Όλα αυτά έχουν γίνει πλέον συνηθισμένα φαινόμενα και δεν μας εκπλήττουν , ούτε μας κάνουν να αντιδρούμε, ούτε να αναζητούμε τους «υπεύθυνους» ( κυρίως διότι υπεύθυνοι ΔΕΝ υπάρχουν πια) ούτε να κάνουμε καταγγελίες ( κυρίως διότι δεν βρίσκουμε ΚΑΝΕΝΑΝ για να του κάνουμε την καταγγελία) ούτε να κάνουμε –έστω- κάτι οι ίδιοι γιατί ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ να αγγίξουμε τις πηγές του κακού.

Βρισκόμαστε φίλες και φίλοι στη χειρότερη περίοδο που –τουλάχιστον εμείς οι παλαιότεροι- έχουμε ζήσει στα 50 ή 60 ή 70 χρόνια της ζωής μας. Όλα όσα προσπαθήσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια, απέτυχαν. Όλες οι μάχες που δώσαμε, χάθηκαν. Και φοβάμαι ΜΗΠΩΣ δεν έχουμε πια το κουράγιο. Και το κουράγιο δεν θα το βρούμε μέσα από σπασμένα μάρμαρα και αυτοσχέδιες μολότωφ που πετούν αδιακρίτως οι 200-300 αντιεξουσιαστές. Το κουράγιο, τη θέληση, τη δύναμη να αντισταθούμε και να πάρουμε τη ζωή μα, τη γειτονιά μας, την πόλη μας, τη χώρα μας στα ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, θα τα βρούμε μέσα από την έμπνευση. Μέσα από τον εμπνευσμένο, ατρόμητο, λαμπερό ηγέτη, την ατρόμητη, λαμπερή ομάδα τους, τους ατρόμητους, εμπνευσμένους ανθρώπους που δεν θα χρωστάνε χάρες σε κανέναν.

Τους αναζητούμε.