Μια πραγματικά σημαντική – για μένα προσωπικά είναι συγκλονιστική- αλλαγή έχει συντελεστεί τα τελευταία 2-3 χρόνια στους νέους και τις νέες μας. Και όσοι , με την αδιαφορία τους είχαν ονομαστεί (με περισσή επιπολαιότητα) «η γενιά του φραπέ», της εύκολης μουσικής από τα μοδάτα ραδιόφωνα, που δεν ακουμπούσε βιβλίο, που διάβαζε μόνο περιοδικά lifestyle, που απαξιούσε να προβληματιστεί σνομπάροντας τους διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης, μιλούσε μιαν ιδιότυπη «αργκό» και έγραφε σε greeklish, άλλαξαν «φάση».

Δεν έχω τίποτα εναντίον των ραδιοφωνικών σταθμών – σε δυο από αυτούς μάλιστα δούλευε χρόνια και η κόρη μου- ούτε των όποιων περιοδικών αλλά η ύπαρξή τους στηριζόταν αποκλειστικά σ΄ αυτή τη γενιά των αργόσχολων, αδιάβαστων, αδιάφορων απολιτίκ παιδιών που κι αυτά στην ουσία δεν έφταιγαν αφού ηγήτορες δεν είχαν,δασκάλους εμπνευσμένους δεν είχαν, εκπαίδευση δεν έπαιρναν ενώ τα πρότυπα που τους παραδίδαμε ΕΜΕΙΣ, τέτοια ήταν.

Ε λοιπόν και η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει. Δεν κάνω κοινωνιολογική έρευνα, δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς συνέβη αλλά αυτά τα ίδια τα «παιδιά του φραπε» και των «greeklish» άλλαξαν. Προχώρησαν. Εξελίχτηκαν. Άφησαν πίσω τουςτην επιπολαιότητα της επίπλαστης ανεμελιάς. Μπράβο τους. Μας άνοιξαν ένα παράθυρο στο μέλλον ,μας διευκόλυναν να αναπνεύσουμε και τους ευχαριστώ.

Τα νέα παιδιά ( για εμένα αυτό σημαίνει 25 με 40 ετών) ασχολούνται πλέον με τα Κοινά. Μπορεί να μην ψηφίζουν εμένα, μπορεί να κριτικάρουν πολύ σκληρά, αλλά δεν σνομπάρουν πλέον την πολιτική, ούτε τις προηγούμενες γενιές. Κατάλαβαν, το νιώθω, ότι η μη συμμετοχή έχει κι αυτή τις ευθύνες της για την κατάσταση. Ότι η αδιαφορία της νέας γενιάς, ενισχύει την αδιαλλαξία των απατεώνων. Ότι το «δε βαριέσαι» των μελλοντικών ρυθμιστών, θεριεύει την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των «νταβατζήδων» και βουλιάζει ιδέες, σκέψεις και ιδανικά στην ανυπαρξία.

Τα παιδιά που δεν διάβαζαν, διαβάζουν. Μπορεί όχι εφημερίδα, αλλά διαβάζουν στο ιντερνετ. Και όχι σε ένα σαιτ αλλα διασταυρώνουν την πληροφορία. Οι νέοι και οι νέες που δεν μάθαιναν, μαθαίνουν.Οι αδιάφοροι που δεν παρακολουθούσαν, ενδιαφέρονται και κάνουν κριτική ζητώντας ευθύνες. Οι «ωχαδερφιστές» νοιάζονται. Η «γενιά του φραπέ» τελείωσε, απαιτεί, διεκδικεί και προετοιμάζεται να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα. Κάποτε το φοβόμουνα. Τώρα, όχι πια. Εμένα μπορεί να με αμφισβητούν για πράξεις ή παραλείψεις αλλά εγώ τους εμπιστεύομαι. Και έχω την υποχρέωση να τους παραδώσω λίγο καλύτερο τον κόσμο. Το χρωστάω πρώτα απ΄ όλα στα δικά μου παιδιά απ΄ τα οποία συνέχεια μαθαίνω. Στους φίλους τους που μ αρέσει να τους κάνω παρέα. Και παίρνω από την επερχόμενη γενιά έμπνευση, παραδείγματα κι ελπίδα.