Αρχική > Απόψεις και Παρεμβάσεις > Ελένη Αρβελέρ : Οι Έλληνες έχασαν την ικανότητα του οράματος

Ένα κείμενο και μια υπέροχη φωτογραφία του Βαγγέλη Ρασσιά για το free press περιοδικό της Θεσσαλονίκης Change.

"Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη…ατέλειωτα μένουν.     Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη….φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου;    Γι αυτό αναγκάζομαι, κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη, με μια εποχή φθινοπώρου ν΄ αποτελειώνω."

Υπέροχα λόγια, υπέροχη σκέψη από την υπέροχη Κική Δημουλά που κι εμένα, που έχω ζήσει ΠΟΛΛΑ φθινόπωρα ,με κάνουν να γυρίζω στις φθινοπωρινές ημέρες της πρώτης νιότης μου, όταν άνοιγαν τα σχολεία και δεν κρατιόμουνα να ξαναπάω με καινούργια σάκα, καινούργια παπούτσια και καινούργιες σκέψεις και ιδέες , να δω φίλους, να γνωρίσω καινούργια παιδιά και καινούργιους δασκάλους…

Κι εγώ είχα συνηθίσει «κάτι» να τελειώνω το καλοκαίρι και «κάτι» νέο ν αρχίζω το φθινόπωρο. Για ένα παιδί της εποχής μου, που μεγάλωνε χωρίς τον πατέρα του στο σπίτι και με μια υπερπροστατευτική μάνα, στους δρόμους της Πλατείας Αμερικής που μόλις είχαν αποκτήσει άσφαλτο και δεν μπορούσαμε πια να παίζουμε ποδόσφαιρο, το φθινόπωρο ήταν μια αρχή. Καινούργιο ξεκίνημα .Η ελπίδα ότι «κάτι» θα άλλαζε.

Δεν αισθάνομαι έτσι εδώ και πολλά χρόνια. Έγινα κι εγώ κομμάτι της κρεατομηχανής. Έφτασαν φθινόπωρα γεμάτα θλίψη και καταχνιά που μόνο ελπίδα δεν γεννούσαν. Μαύρα κι άραχλα. Χωρίς καινούργια αρχή. Τότε τα λόγια της Δημουλά άλλαξαν. Έγιναν στίχοι του Γκάτσου, μελοποιημένοι από το Χατζιδάκι και τραγουδισμένοι από το Μητσιά.

Απόψε φθινοπώριασε….και τ’ όνειρο ξεθώριασε.

Καρδιά μου, κάνε υπομονή….κι ο ήλιος θα ξαναφανεί…

Φέτος, το φθινόπωρο του 2013 πως «μπαίνει»; Τι σηματοδοτεί; Τι μας δείχνει;

Ξαναλλάζω τους στίχους και πηγαίνω στον Τάσο Λειβαδίτη.

Ονειρεύομαι ένα άγαλμα να κλαίει μες στην ομίχλη, έναν φυλακισμένο να τραγουδά,

μια γυναίκα να μην κλέβει τα χρόνια της, ένα παιδί που να μη ρωτά.

Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου να γείρει η χαμένη ζωή μου.

Τι είναι δυνατόν να σκεφτούμε, να οργανώσουμε, να σχεδιάσουμε ώστε να ζεσταθεί η ψυχή μας και να ξανανιώσουμε ελπίδα; Έχω μια πρόταση. Αλλά είναι σκληρή. Δύσκολη. Και επικίνδυνη.

Εγώ λέω να «βγάλουμε λάθος» την Ελένη Αρβελέρ, αυτό το μέγα πνεύμα της Ελλάδος, τη σπουδαία δασκάλα και Ελληνίδα και διαψεύδοντάς την σ αυτά τα – σοφά ομολογουμένως- που είπε στα τέλη Ιουλίου και μας «βρήκε» καταμεσίς στην καρδιά. Σας θυμίζω:

1. Το κέντρο Δελφών έγινε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να μπορέσουν οι Ευρωπαίοι να κάνουν τα περίπτερά τους, όπως ήταν παλιά οι θησαυροί των Δελφών. Νόμιζε ο Καραμανλής ότι οι Ευρωπαίοι θα έχτιζαν τα παραρτήματά τους και θα γινόταν ένα ευρωπαϊκό σύμπλεγμα, το οποίο θα είχε την προβολή της Ευρώπης που δεν ξεχνάει ότι η βάση του πολιτισμού της είναι η Ελλάδα. Αυτό ήταν το σκεπτικό. Κανένας Ευρωπαίος δεν έκανε τίποτα. Έχουμε Ευρωπαίους μέσα στο συμβούλιο, αλλά η Ευρώπη δεν δίνει ούτε πεντάρα.

2. Αλλιώς μας βλέπει ένας καθηγητής πανεπιστημίου ή ένας φοιτητής κι αλλιώς ένας εργάτης, ο οποίος σου λέει, "γιατί εγώ να δουλεύω για τους Έλληνες;". Είχα πάρει ένα ταξί πρόσφατα στο Παρίσι και μου λέει ο ταξιτζής "κυρία Αρβελέρ, πρέπει να βοηθήσουμε τους Ισπανούς γιατί είναι εργατικοί, κάνουν ό,τι πρέπει, όχι σαν τους Έλληνες".

3. Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή πάνε με όποιον δίνει τα λεφτά. Αυτή είναι η αλήθεια. Μια μέρα ταξίδευα με τον Ντελόρ και μου λέει "πες μου λίγα πράγματα για την Ελλάδα". "Είναι μία χώρα, όπου δεν είσαι άνθρωπος, είσαι πακέτο, το πακέτο Ντελόρ" του απάντησα. Η Ευρώπη έχει υποχρεώσεις, αλλά και εμείς έχουμε υποχρεώσεις απέναντί της. Αν ρωτήσεις έναν Έλληνα ποιες είναι οι υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στην Ευρώπη, δεν θα σου απαντήσει κανείς. Εκείνο που περιμένουμε είναι η Ευρώπη να μας ζήσει, να μας θρέψει.

4. Αυτό που με φοβίζει πολύ η αδράνεια. Νομίζεις ότι οι Έλληνες έχουν πάθει καθίζηση. Δεν υπάρχει όραμα. Μνημόνιο-όχι μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι όραμα; Τι θα πεις στα παιδιά; Όχι μνημόνιο, καλά, αλλά μετά; Αυτό με φοβίζει πολύ περισσότερο. Ότι έχασαν οι Έλληνες τη δυνατότητα -όχι της ελπίδας, την οποία έχουν εναποθέσει στους ξένους- αλλά του οράματος. Εγώ γνώρισα την κατοχή. Για να πάω στο σχολείο περνούσα πάνω από πτώματα που μάζευε ένα καροτσάκι του δήμου. Όταν μου λένε ότι υπάρχει κρίση, γελώ.

5. Κάποτε είπα κάτι και μου θύμωσαν όλοι. Ότι περάσαμε από τα τσαρούχια στα Tod’s. Από τις σκηνές της κατοχής φτάνουμε στο "πάρε δάνειο", "πάρε αυτοκίνητο", "πάρε και δεύτερο και τρίτο". Μόνο στην Ελλάδα βλέπω οικογένειες να έχουν δύο αυτοκίνητα, ένα μονό και ένα ζυγό.

6. Σε μια επίσημη δημοσκόπηση σε 35 κράτη ρωτούσαν :" Οι νέοι σας για ποιο πράγμα θα ήθελαν να πεθάνουν". Οι μόνοι που απάντησαν ότι θα πέθαιναν για την πατρίδα τους ήταν οι Τούρκοι. Ούτε Γάλλοι, ούτε Άγγλοι, ούτε Έλληνες. Αυτή η αποξένωση από ένα είδος υπερηφάνειας να κρατήσουμε όσα μας δώσανε οι παππούδες μας, είναι πρόβλημα.

Πως σας φαίνεται ;

 
        
 
©2004-2024 Created and Powered by EXIS I.T. - Designed by ::ittech.gr::