Σαν σήμερα, 13 Μαρτίου του 1913, είχε γεννηθεί ο πατέρας μου, ο Λάμπρος. Από το ζευγάρι Μήτσου και Κατίνας Κωνσταντάρα. Στο Κολωνάκι του 1913, στην οδό Πλουτάρχου 13, όπου έβοσκαν γίδια και πρόβατα τότε. Από μεγάλη και πλούσια οικογένεια της Κωνσταντινούπολης που με τους αλλεπάλληλους διωγμούς και μετεγκαταστάσεις τα έχασε όλα, όσα είχε καταφέρει να φτιάξει αφού οι πρόγονοί μας είχαν διωχτεί με το χειρότερο τρόπο από τη Σινώπη του Πόντου. Πολλά δεκατριάρια. Του είχαν πει ότι το «13» ήταν γρουσούζικο. Δεν το δέχτηκε και δεν το πίστεψε ποτέ. Το μετέτρεψε σε καλότυχο. Αλλά τελικά, όλη η καλοτυχία στη ζωή του, η επιτυχία, η δημοφιλία, η αναγνωρισιμότητα, η τεράστια αγάπη του κόσμου ήταν αποτέλεσμα του δικού του ταλέντου, της δικής του πάλης με τις αντιξοότητες, του δικού του αγώνα. Γιατί δεν τον βοήθησε κανείς να γίνει αυτό που έγινε και να απολαμβάνει, τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του.

Για μένα, που ο περαστικός με βλέπει στο δρόμο και με αναγνωρίζει ακόμα και με χαιρετάει με αγάπη λέγοντάς μου και δυο καλές κουβέντες για τον πατέρα μου, είναι πλέον ό,τι καλύτερο μου συμβαίνει. Κάποτε με ενοχλούσε. Και με ενοχλούσε επειδή τότε, προσπαθούσα να φτιάξω τη δική μου ζωή και καρριέρα που δεν είχε καμία σχέση με τη δική του και που αρκετοί, κακοπροαίρετοι, την ταύτιζαν μ εκείνον θεωρώντας ότι εκείνος ήταν υπεύθυνος και …ιθύνων νους.

Ουδέν ψευδέστερο. Χωρισμένος με τη μητέρα μου και ανεξαρτητοποιημένος δεν ήταν «εκεί» όταν μεγάλωνα και σπούδαζα και έπρεπε να γίνω 25 χρονών για να καταφέρουμε να έρθουμε κοντά και να γίνουμε φίλοι. Αλλά γίναμε. Τον εκτίμησα από κοντά και με εκτίμησε. Και εκτιμώντας τον, κατάλαβα πόσο «μεγάλος» ήταν. Και καλλιτέχνης και άνθρωπος. Τότε τον αγάπησα πραγματικά.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ή θεωρούν ότι του χρωστάω όλα όσα μου συνέβησαν. Αλλά πλέον δεν αντιδρώ. Δεν με πειράζει. Φέρω το όνομά του με τιμή και καμάρι. Και το υπερηφανεύομαι. Διότι είχα ένα σπουδαίο πατέρα. Τι να κάνουμε;

crashonline.gr