Ανάλυση-παρουσίαση στο διαδικτυακό περιοδικό Dossier.gr

«Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι. Εσείς… Κι εγώ» . Ο πρόλογος στο θεατρικό αριστούργημα του Λουίτζι Πιραντέλλο, που ακούστηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1961 στο «Θέατρο Αθηνών», από τη φωνή του Δημήτρη Μυράτ. Μια μοναδική παράσταση, με πρωταγωνίστρια τη Βούλα Ζουμπουλάκη, σύζυγο του Μυράτ και σύντροφό του στο «σανίδι» η οποία τραγούδησε ζωντανά την «Πέτρα» , σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι

« Η πέτρα είν” ο θάνατος, η πέτρα είν” η ζωή μου,, φύτρωσαν άσπρα γιασεμιά, μεσ” την αναπνοή μου, είν” ένα δέντρο έρημο, στην πέτρα σπάει η φωνή μου, δεν μπαίνει αγέρας μήτε φως, πετρώνει το κορμί μου. Είναι η κραυγή της μάνας, είναι η πληγή του κόσμου, φέρτε κρασί φέρτε φωτιά, να κάψω τον καημό μου».

Άφωνο το κοινό. Εξαιρετική παράσταση, Ουρές οι θεατές στην οδό Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου. Και τα τραγούδια του Χαζιδάκι έγραψαν ιστορία. Εκτός από την « Πέτρα» με τη Ζουμπουλάκη, η Ζωή Φυτούση τραγούδησε ο « Φέρτε μου ένα μαντολίνο» και ο «Ο ταχυδρόμος πέθανε». Αποθέωση των συντελεστών. Και κυρίως της Ζουμπουλάκη. Μιας περίφημης ηθοποιού, με σπουδές και στη μουσική και το τραγούδι, μιάς κυρίας με χαμηλό προφίλ, πιστής επί χρόνια στο πλευρό του μοναδικού Μυράτ, με πανεπιστημιακή μόρφωση και συμπεριφορά υψηλού επιπέδου..

Με κύρος, πλήθος βραβείων , πρωταγωνιστικούς ρόλους και στο σινεμά, με πρώτη εμφάνιση στη Εθνική Λυρική το 1952, γεννημένη στο Κάιρο το 1929, όπως έγραφε η ταυτότητά της και όχι το 1924 όπως γράφεται σε πολλά διαδικτυακές σελίδες, κράτησε πάντα το χαμηλό της προφίλ, δεν προκάλεσε, δεν ξεπέρασε τα όρια….

Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της μικρής καριέρας της στο σινεμά ήταν της Αννέτας, της «φίλης» της Μελίνας Μερκούρη στη «Στέλλα» (1955) του Μιχάλη Κακογιάννη όπου τραγούδησε το «Εφτά τραγούδια θα σου πω» αφήνοντας το δικό της σημάδι στον χώρο του θεάματος. Εκνευριζόταν πολύ όταν της μιλούσαν για τη «Στέλλα». «Τόσα και τόσα έχω παίξει, όλο για τη «Στέλλα» θα μου μιλάνε;»

Η Βούλα Ζουμπουλάκη πέθανε προ ημερών. Και το συγκλονιστικό κείμενο του Παντελή Καναράκη που διάβασα, θα μου μείνει αξέχαστο, σ΄ εμένα που ως «γιό του Λάμπρου» με είχαν οι περισσότεροι τότε στα …ώπα -ώπα ΕΚΤΟΣ από το Μυράτ και τη Ζουμπουλάκη. Πάντα ευγενικοί, πάντα συμπαθείς αλλά χωρίς πολλούς… ενθουσιασμούς. Εκτός από ΜΙΑ φορά: Όταν έμαθαν ότι πήρα το πτυχίο μου από τη Φιλοσοφική και μου τηλεφώνησαν και οι δυο, ξεχωριστά για να μου ευχηθούν. Έμεινα άφωνος.

Έγραφε ο Παντελής Καναράκης σ΄ ένα γλυκόπικρο κείμενο στο onlytheater που έδειχνε, χωρίς «μακιγιάζ» την πραγματικότητά μας :

« Πέθανε η Βούλα Ζουμπουλάκη – Ε και; Έχουμε τόσα προβλήματα εδώ στην χώρα μας, είναι δυνατόν ν’ ασχοληθούμε με το θάνατο μιας ηθοποιού; Εκλογές είχαμε, προεκλογικούς αγώνες, δεν υπήρχε χρόνος. Ξέρουμε άλλωστε με πόση σκέψη και ψάξιμο ψηφίζουμε εδώ στην Ελλάδα. Πέθανε η Βούλα Ζουμπουλάκη και το υπουργείο πολιτισμού δεν έστειλε στεφάνι. Μα τόσα έξοδα έχουμε, είναι δυνατόν να πετάμε λεφτά σε κηδείες; Ξέρεις πόσο ρεύμα κάψαμε για την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης; Ξέρεις πόσα δώσαμε για να γίνει όπως πρέπει αυτή η τελετή; Για στεφάνια είμαστε τώρα;

Πέθανε η Βούλα Ζουμπουλάκη και στην κηδεία της δεν υπήρχαν κάμερες. Ε! μα τώρα τι να λέμε; γιατί να υπάρχουν; Δεν έπαιξε σε σήριαλ με τρελή τηλεθέαση, δεν μίλησε για το ποιοι παρουσιαστές πρωινάδικων της αρέσουν, δεν ξεκατινιάστηκε ποτέ στα τηλεοπτικά παράθυρα, να έχουμε βρε αδερφέ ένα λόγο να την αναφέρουμε.

Πέθανε η Βούλα Ζουμπουλάκη και δε δείξανε ούτε μια ταινία της. Μα τώρα που είχαμε όλες τις πολιτικές εκπομπές να μας….διαφωτίσουν, θα βάζαμε ταινία με τη Ζουμπουλάκη; Τι σημασία έχει αν έχει πάρει βραβεία ερμηνείας; Αν υπηρέτησε το κλασικό και μοντέρνο θεατρικό ρεπερτόριο με σεβασμό και αξιοπρέπεια; Στη Μύκονο πήγε να φωτογραφηθεί με μαγιό; Πέθανε η Βούλα Ζουμπουλάκη και ο πολιτικός χώρος δεν εμφανίστηκε στην κηδεία της. Ε! σιγά την κηδεία μωρέ. Δεν είχε και πολύ λάμψη . Πέντε -έξι ηθοποιοί και συγγενείς. Σιγά τους …. celebrities.

Αντίο Βούλα Ζουμπουλάκη. Η μνήμη κάποιων έχει ακόμα κύτταρα υγιή. Αντίο Βούλα Ζουμπουλάκη. Το θέατρο είναι φτωχότερο. Η χώρα είναι φτωχότερη, όχι γιατί δεν έχει λεφτά αλλά γιατί δεν έχει μνήμη ή ακόμα καλύτερα γιατί έχει επιλεκτική μνήμη. Αντίο Βούλα Ζουμπουλάκη λυπόμαστε. Αν και θα ‘πρεπε να ντρεπόμαστε. Αντίο!».