Άρθρο στην εφημερίδα "Ανεξαρτησία"

Πολύ λίγο, ελάχιστο θα έλεγα, με ενδιαφέρει που η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα κέρδισε την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο για πρώτη φορά εδώ και 16 χρόνια, στο τέλος μιας ψηφοφορίας που σημαδεύτηκε από τη λαϊκή αγανάκτηση για την οικονομική κρίση που έχει αδειάσει τα σούπερ μάρκετ.

Ουδόλως ενδιαφέρομαι που ξεκίνησαν με κέρδη την πρώτη συνεδρίαση της εβδομάδας τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, με τους επενδυτές να φαίνονται επηρεασμένοι από τα στοιχεία της αμερικανικής αγοράς εργασίας την Παρασκευή.

Έφτασα στο σημείο πολύ λίγο να ενδιαφέρομαι που δύο εβδομάδες έμειναν για τις εσωκομματικές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία και που η προεκλογική μάχη φουντώνει ενώ επανέρχεται στο προσκήνιο και το ζήτημα της διεξαγωγής τηλεμαχίας των υποψηφίων προέδρων.

Όσο για την «αποκάλυψη» της HANDELSBLATT, ότι ο γιος του Ερντογάν είναι ο υπουργός Πετρελαίου του Ισλαμικού Κράτους, αδιαφορώ παγερά.

Και τέλος δεν δίνω δεκάρα που οι επιστήμονες στην Ελβετία δημιούργησαν χρυσό ελαφρύ σαν αφρό, που επιπλέει στο νερό και που αν και είναι περίπου 20 καρατίων, το 98% είναι αέρας και μπορεί άνετα να επιπλέει στο αφρόγαλα ενός καπουτσίνο.

Κι αυτό γιατί σήμερα είναι μόλις 9 Δεκεμβρίου, η σύνταξή μου στην τράπεζα είναι ήδη στο 1/3 του αρχικού ποσού και σκέφτομαι με τρόμο και με φρίκη ότι αυτοί που παίρνουν μικρότερη και αρκετά μικρότερη σύνταξη από εμένα – είναι και οι περισσότεροι- πρέπει να κάνουν Χριστούγεννα με 100 ευρώ. Οι μισθωτοί υπάλληλοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, εν όψει αυτών που «έρχονται», προσπαθούν να «βάλουν στην άκρη» κανένα δεκάρικο. Και οι νοικοκυρές, αγωνίζονται να βρουν τρόπους να βάλουν «κάτι» στο τραπέζι, έτσι όπως έκανε η γιαγιά μου η Παυλίνα το 1955.

Κι όταν βλέπεις να πεθαίνει μια χώρα, να δυστυχούν χιλιάδες οικογένειες, να ξενοικιάζονται τα μαγαζιά στην Πατησίων και να κλείνουν, να χάνουν τη δουλειά τους εκατοντάδες νεαρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια κάθε μέρα αλλά οι κυβερνώντες, οι όποιοι κυβερνώντες να επιχαίρουν γιατί απάντησαν σωστά και πειστικά στη Die Welt που σωστά έγραφε ότι « Η Ελλάδα θυμίζει ακυβέρνητο πλοίο» λέγοντας ότι ««αμετανόητοι και εμμονικοί εχθροί της Ελλάδας, παραπληροφορούν και σπεκουλάρουν για μία ακόμη φορά», σε πιάνει πανικός. Οργή. Και κατάθλιψη.

Προσέξτε: Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια χώρα, ένα λαό σε πανικό, σε κατάθλιψη και γεμάτο οργή από μια κυβέρνηση βυθισμένη στον γυάλινο κάδο του Χάρυ Χουντίνι, δεμένη από τα πόδια, ανάποδα μέσα σε νερό και επιμένει ότι θα απελευθερωθεί ; Ο Χουντίνι απελευθερωνόταν βέβαια. Και ο κόσμος τον αποθέωνε. Αλλά ο Χουντίνι ήταν ο μάγος, ο μαέστρος της απάτης, της εξαπάτησης. Όπως και οι κυβερνώντες. Κόλπα και τεχνικές εξαπάτησης εφευρίσκουν. Με «μαγικά» που δεν έχουν ίχνος αλήθειας αλλά έχουν άψογη εκτέλεση «απελευθερώνονται» και συνεχίζουν να εισπράττουν τα αντίτιμα που οι θεατές πληρώνουν και ξαναπληρώνουν για να εξαπατηθούν γιατί το θέλουν αλλά δεν το ξέρουν. Περίεργο. Δεν το ξέρουν ακόμα. Και η Κυβέρνηση-Χουντίνι κοντεύει να κλείσει ένα χρόνο. Κι αν ακόμα αποδρά, «απελευθερώνεται», επιβιώνει, αυτό γίνεται με καλά οργανωμένη και καλά εκτελεσμένη εξαπάτηση.

Ο Χουντίνι έδρασε 32 χρόνια, βασισμένος σε ένα ολόκληρο δίκτυο υποστηρικτικών δομών που είχε φτιάξει για τις δραστηριότητές του. Λέτε να χρειαστούμε κι εμείς τόσα;