Αρχική > Βιβλία > Άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια.

Πέντε ανεξάρτητες ανθρώπινες ιστορίες που εξελίσσονται στην Ελλάδα των Μνημονίων, στην μεταμορφωμένη Αθήνα, αποδεικνύεται ότι συνδέονται άμεσα μεταξύ τους και αλληλο- επηρεάζονται. Σε μια μεταλλαγμένη κοινωνία όπου κυριαρχεί το «κόλπο», η «μίζα» και η έλλειψη ποιοτικής επικοινωνίας, κάποια στιγμή όλα ισοπεδώνονται. Όλα μένουν «στον αέρα». Ο πιο καταφερτζής, επιβιώνει.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ


ΠΡΟΛΟΓΟΣ


Μια καταιγίδα ήταν αυτό που μας «συνέβη» -και εξακολουθεί να μας συμβαίνει, ένας Θεός ξέρει μέχρι πότε- αυτά τα χρόνια εδώ, στην Ελλάδα, αυτή τη γωνιά που παινευόμαστε εμείς οι Έλληνες – και κάποιοι ολίγοι φιλέλληνες, ξένοι- να αποκαλούμε «λίκνο της Δημοκρατίας». Και έτσι είναι. Ιστορικά. Καταγεγραμμένα ιστορικά.

Γιατί υπάρχει και η μη καταγεγραμμένη ιστορικά «ιστορία». Που πολλές φορές είναι και πιο ενδιαφέρουσα αφού δεν υποκύπτει σε …εγκυκλοπαιδικές σκοπιμότητες.

Έχουμε ιστορία και παράδοση σ΄ αυτή τη γωνιά. Έχουμε αγώνες, έχουμε ανακαλύψεις, έχουμε τη «γέννηση» ενός υπέρτερου πνεύματος. Αλλά δεν υπήρξαμε ποτέ μόνοι μας. Όταν τα όντα που περπατούσαν στα… τέσσερα σηκώθηκαν όρθια για λόγους αυτοσυντήρησης, για να προστατευτούν και να βρουν την τροφή τους, αφού όταν είσαι όρθιος βλέπεις καλύτερα, πάνω από 250.000 γενιές ΠΡΙΝ από εμάς, δεν υπήρχαν καν. Υπήρξαν. Δημιούργησαν. Και «μας έφτασαν» στο σημείο να σηκωνόμαστε όρθιοι, στα δυο μας πόδια, πριν κλείσουμε τα δυο μας χρόνια, στο σημείο να μιλάμε μια «γλώσσα», να χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλό μας που πριν από 250.000 γενιές σχεδόν δεν υπήρχε στο πλακουτσωτό μας κεφάλι.

Κάθομαι στην αυλή, μπροστά από τον κήπο, τώρα που γράφω στο σπίτι μας στη Βουλιαγμένη, την ώρα που προβληματίζομαι, που θυμάμαι και που σκέφτομαι και ξαφνικά, νερά αρχίζουν και πέφτουν από ψηλά στο κεφάλι μου, στο τραπέζι, στις καρέκλες, στο σκύλο μου που έχει κουρνιάσει δίπλα μου, στα χαρτιά μου, στο λάπτοπ.

Όχι, δεν βρέχει. Κάποιος «γείτονας», δυο ορόφους πιο πάνω, δεν ξέρει –υποτίθεται-δεν φαντάζεται καν ότι στο ισόγειο, στην αυλή και τον κήπο μένουν άνθρωποι. Αδιαφορεί, δεν νοιάζεται, δεν κοιτάει καν, δεν προβληματίζεται και καθαρίζοντας τη βεράντα του και τα πεζούλια, ρίχνει τα βρωμόνερα στο κεφάλι μου.

Εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά τον πιθηκάνθρωπο της Σαχάρας κι αυτός ο σημερινός άνθρωπος, όρθιος στέκεται. Και στο σχηματισμένο πλέον κρανίο του, σε ειδικό «χώρο», έχει δεκαπλάσιο σε όγκο εγκέφαλο. Που δεν τον χρησιμοποιεί.

Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν είδε. Κανείς δεν κατάλαβε. Κανείς δεν νοιώθει ένοχος, υπεύθυνος έστω για το Μέγα Μακελειό , το Μέγα Φαγοπότι, το Μέγα Δράμα αυτού του τόπου που εξελίχθηκε χρόνια τώρα και που αυτή τη στιγμή, όλο και εξελίσσεται, όλο και διαφοροποιείται, όλο και αλλάζει ρότα και διαδρομή σε μια εποχή που η πληροφορία είναι είδος σε υπερπροσφορά και μάλιστα με τρόπους που εγγυώνται και τον ΜΗ ΕΛΕΓΧΟ.

Η πρόοδος μας οδήγησε σε τρομακτικές βελτιώσεις των συνθηκών ζωής και ύπαρξής μας. Αλλά δημιούργησε και κενά. Που δεν καλύπτονται. Ούτε παρακάμπτονται. Όπως – για παράδειγμα- η ίδια η Κοινωνία της Πληροφορίας δημιούργησε – και σωστά- την «προστασία της πληροφορίας και της Ιδιωτικής Ζωής» , δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στους κάθε λογής πλαστογράφους της πληροφορίας και της δικαιοσύνης να παρακάμπτουν μια ενδεχόμενη παρανομία μέσω «μεθόδων» και «οργάνων» οι ίδιοι κατασκεύασαν. Ως μια τεράστια, σύγχρονη , εξελιγμένη Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για κάθε είδους… ξέπλυμα. Και για κάθε είδους εξαπάτηση.

Όλοι αναρωτιόμαστε «ποιος φταίει». Όλοι επαναστατούμε. Όλοι δείχνουμε το από πάνω, τον από κάτω, το γείτονα, τον διπλανό, τον παραδιπλανό, τον περυσινό, τον προπέρσινο, τον πολιτικό που «τότε» κυβερνούσε . Μόνο που κι αυτόν, εμείς τον είχαμε ψηφίσει… και όπως αποδείχθηκε, τον ξαναψηφίσαμε.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι ιστορικό. Είναι γραμμένο από ένα φιλόλογο, δημοσιογράφο, που πέρασε για λίγο και από το μετερίζι της πολιτικής.

Δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά χρειάστηκε αρκετή έρευνα για να καταλήξω σε επιμέρους ενοχές.

Κι όταν κάποιος , χρόνια μετά, θα διαβάζει – ενδεχομένως- αυτό ή κάποιο άλλο βιβλίο, θα αναρωτιέται…. ούτε που ξέρω τι θα πρωτο- αναρωτιέται για το κλίμα, την αλήθεια της περιρρέουσας ατμόσφαιρας , την αξιοπιστία των γεγονότων, τους πρωταγωνιστές, τους κομπάρσους που διαμόρφωναν το κλίμα και τα γεγονότα;

Πως σκοτώθηκε, μετά την Κατοχή, η μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου μας Ελένη Παπαδάκη και από ποιον;

Τι πραγματικά συνέβη τη βραδιά του Πολυτεχνείου;

Ποιοι υπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ και πόσο «Αθώος ή Ένοχος» ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου;

Γιατί σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι – ΚΑΙ ο Γιάννος Κρανιδιώτης- στο δυστύχημα του πρωθυπουργικού Falcon και γιατί δεν ταξίδεψε μ αυτό την τελευταία στιγμή ο Σημίτης;

Πώς είναι δυνατόν να επιστρέφει – και με την …άδεια της αστυνομίας- στο πόστο του ένας γιατρός χειρουργός που είχε αποδειχθεί ότι αρνιόταν να χειρουργήσει αν δεν έπαιρνε «φανελάκι»;

Περιγράφω μια μυθιστορηματική πορεία, μια άτακτη, φαινομενικά ασύνδετη σειρά από παράλληλες ιστορίες «ανύποπτων» αλλά και «ύποπτων», επιπόλαιων αλλά και σοβαρών, κακομαθημένων αλλά και παρεξηγημένων «σύγχρονων» ανθρώπων που οι μισοί δεν ήξεραν ποτέ τι γινόταν αλλά ούτε και έμαθαν και οι άλλοι μισοί, ήξεραν αλλά έκαναν ότι δεν είχαν πάρει χαμπάρι. Περιγράφω μια μέρα ενός κανονικού ανθρώπου στη σημερινή Ελλάδα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Τα αφηγούμαι στο «Άσπρο Πουκάμισο και Κόκκινα Παπούτσια» ως ένας από τους χιλιάδες «μερικώς συνυπεύθυνους» της σημερινής μας τραγωδίας. Λίγη ειλικρίνεια ποτέ δεν βλάπτει.

Ένα πράγμα να ξέρετε: ΤΙΠΟΤΕ στον κόσμο μας δεν είναι πραγματικά «ασύνδετο», δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ που να μην ξέρει ΤΙΠΟΤΑ, δεν υπάρχει αντικειμενική θεώρηση του «ένοχου» και του «αθώου», ούτε απόδειξη της διαφοράς των δυο εννοιών.

 
1.   Παρουσίαση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (18/5/2016)

2.   Αποσπάσματα από το "Άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια" (20/5/2016)

 
 
        
 
©2004-2024 Created and Powered by EXIS I.T. - Designed by ::ittech.gr::