Γράφω στο πρόλογο του βιβλίου μου "Ημερολόγια"  που κυκλοφόρησε το Μάιο του 2018 : " Ο σεισμός ,οι πλημμύρες , οι φωτιές καταστρέφουν χιλιάδες σπίτια, πόλεις ολόκληρες, εκμηδενίζουν ζωές, ερημώνουν τα πάντα. Είναι μια κατάρα. Μια εκδίκηση της φύσης. Άγρια εκδίκηση. Απ΄ την οποία η Ελλάδα δεν γλυτώνει. Δεν απαλλάσσεται. Δεν θωρακίζεται. Δεν προφυλάσσεται. Αντιθέτως μάλιστα". Δυο μήνες μετά την κυκλοφορία, έγινε η Μάνδρα. Μετά, το Μάτι. Και σήμερα 17/7/2019, ο σεισμός στην Αθήνα. Δεν είμαι μάντης. Απλώς...σκεπτόμενος.

Τι σκέφτομαι εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που ο γιός μου, νεαρούλης δημοσιογράφος, έφυγε απροειδοποίητα για ρεπορτάζ στο χώρο της «Ρικομέξ» όπου είχε καταρρεύσει ολόκληρο το κτίριο, στο μεγάλο σεισμό του 1999;

Σκέφτομαι ότι ο σεισμός – και άλλες δυο-τρεις «εκφράσεις»  του θυμού της φύσης, κυρίως οι πλημμύρες και οι φωτιές - σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους, καταστρέφει χιλιάδες σπίτια, πόλεις ολόκληρες, εκμηδενίζει ζωές, ερημώνει τα πάντα. Είναι μια κατάρα.  Μια εκδίκηση της φύσης. Άγρια εκδίκηση. Απ΄ την οποία η Ελλάδα δεν γλυτώνει. Δεν απαλλάσσεται. Δεν θωρακίζεται. Δεν προφυλάσσεται. Αντιθέτως μάλιστα.

Μελέτες; Κι αν έχουν γίνει μελέτες!

Συμπεράσματα; Υπάρχουν. Εμπεριστατωμένα και άκρως επιστημονικά.

Ειδικοί; Βεβαίως και υπάρχουν και μελετούν και καταθέτουν προτάσεις, λύσεις, μεθόδους, τρόπους άμυνας.

Πρόληψη; Για τους σεισμούς, μέχρις ενός σημείου, μέσα από την εμπειρία και την τεχνολογία, ΕΙΝΑΙ πλέον δυνατή σε κάποια σημεία. Για τις πλημμύρες και τις φωτιές ; Σε τρομακτικό ποσοστό, φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος, η ίδια η κοινωνία, οι ίδιες οι δομές της Πολιτείας. Οι άνθρωποι ηττώνται. Θύματα μιας παράλυτης, αργόστροφης και αδιάφορης Πολιτείας που δεν ξέρει – και δεν θέλει- να εκτιμήσει τις μελέτες . Θύματα μιας μεγάλης ομάδας επιστημόνων που «τσακώνονται». Θύματα της δικής τους επιπολαιότητας και ολιγωρίας. Θύματα.

Στη Μάνδρα, το Νοέμβριο του 2017, 24 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, δρόμοι κόπηκαν στη μέση, σπίτια και καταστήματα πλημμύρισαν, ενώ πολλά αυτοκίνητα βρέθηκαν να… κρέμονται στις μάντρες των κατοικιών. Τα ορμητικά νερά παρέσυραν ό,τι έβρισκαν στο πέρασμά τους. Από πλευράς αποκατάστασης και πρόληψης – η τιμωρία των υπευθύνων είναι άλλο ζήτημα- τι έχει γίνει;  Ξέρετε; Σχεδόν τίποτα.

Στο Μάτι, στις 23 Ιουλίου του 2018,  ένα χρόνο πριν από τη φωτιά  που άφησε 102 νεκρούς και μια ολόκληρη περιοχή κατεστραμμένη , ο τραγικός απολογισμός  δεν αφήνει κανέναν να ξεχάσει. Αλλά ούτε οι ζημιές αποκαταστάθηκαν, ούτε οι αναγκαίες εργασίες έγιναν.

Και τώρα, ο σεισμός στην Αττική. Ευτυχώς χωρίς θύματα. Αλλά πρέπει να θρηνούμε θύματα για να θεωρήσουμε καταστροφικό ένα φυσικό φαινόμενο; Δεν αρκεί το γεγονός ότι γκρεμίστηκαν ετοιμόρροπα κτίρια που ήταν ετοιμόρροπα  και πέρυσι και πρόπερσι;

Και για τις προπέρσινες πλημμύρες και για την περυσινή φωτιά αλλά και για τους πολλούς, ενδιάμεσους σεισμούς, όλο και κάτι έγινε. Αλλά γενικά, θριάμβευσε η ακινησία και η επιπολαιότητα, μαζί με την αδυναμία μας να κατανοήσουμε ότι με τη φύση ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ κανείς. Γιατί το πληρώνει ακριβά.