| Δυστυχώς, μερικά από τα πιο αγαπημένα μου άτομα δεν ζουν πια...
Έζησα δίπλα σε πολλούς, θαυμάσιους ανθρώπους, καλούς χαρακτήρες που με διαμόρφωσαν, ο καθένας στο "ποσοστό" του. Αλλά οι άνθρωποι "φεύγουν". Έτσι, έχασα πρώτο-πρώτο και αρκετά πρόωρα τον πατέρα μου Λάμπρο Κωνσταντάρα το 1985. Τη δυνατή όσο και "παρεξηγημένη" σχέση μου μαζί του, περιγράφω στο βιβλίο μου "Λάμπρος Κωνσταντάρας- Μέσα απ΄τα δικά μου μάτια". Πέντε χρόνια αργότερα, "έφυγε" ένας από τους ανθρώπους που με αγάπησαν πάρα πολύ και μου στάθηκαν, ο πατέρας της γυναίκας μου, ο πεθερός μου Νίκος Βουρλάκης, ο αγαπημένος παιδίατρος της Νέας Ιωνίας και της Κυψέλης. Το 1994, ύστερα από πολύμηνη ταλαιπωρία με τους "δαίμονές της" έχασα την πολυαγαπημένη μου μητέρα, Γιούλη Γεωργοπούλου, τη χωρισμένη από τον πατέρα μου γυναίκα που με μεγάλωσε, μόνη της, παλεύοντας σκληρά με τις αντιξοότητες στην κατεστραμμένη, μετεμφυλιακή Αθήνα της δεκαετίας του 1950.
Έχασα και τις αγαπημένες θείες μου, την ηθοποιό Μήτση Κωνσταντάρα, τη μεγάλη αδελφή του πατέρα μου Σάσα Κωνσταντοπούλου και την ετεροθαλή αδελφή της μητέρας μου, την Ελένη Βαλσαμάκη, νοσοκόμα, χήρα του δικηγόρου-ποινικολόγου Επαμεινώνδα Βαλσαμάκη που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1943. (Η μυθιστορηματική εξέλιξη της οικογένειας της γιαγιάς , του παππού, της μαμάς και της θείας μου Ελένης αποτελεί το θέμα του βιβλίου μου "Το Μαύρο Κουτί").
Το Μάρτη του 2007 χάσαμε και την πεθερά μου Ισμήνη Βουρλάκη, την "τελευταία των... Μοικανών", βράχο της οικογένειάς μας, κάτι που μας συγκλόνισε όλους, καθώς ζούσαμε τόσα χρόνια όλοι μαζί, στην ίδια πολυκατοικία.
Εκείνα τα χρόνια, έφυγε απ΄τη ζωή και η δεύτερή μου οικογένεια, η οικογένεια Μιλανάκη, ο νονός και η νονά μου και τα δυο παιδιά τους, η Ροζίτα και η πολυαγαπημένη μου Ιρέν που μεγαλώσαμε μαζί.
Τώρα, από "οικογένεια" μού έχει απομείνει η μοναδική εξ αίματος συγγενής μου, η πρώτη μου εξαδέλφη Σίσσυ Αιβαλιώτη, κόρη της θείας Σάσας.
Φυσικά, έχω κοντά μου, δίπλα μου (και ευτυχώς) την κατάδική μου οικογένεια που δημιούργησα με το το ταίρι μου, τη Βίκυ. Παντρεύτηκα τη Βίκυ Βουρλάκη το 1973, λίγο μετά την απόλυση μου από το στρατό και ύστερα από γνωριμία 7 ετών. Τη γνώρισα το 1966, όταν ήταν ακόμη μαθήτρια της 5ης Γυμνασίου κι εγώ ήμουν φοιτητής δευτεροετής στο Πανεπιστήμιο. Κάναμε δυο παιδιά το 1974 την Παυλίνα και το 1979 το Λάμπρο. Πριν από λίγα χρόνια, η Παυλίνα παντρεύτηκε τον Κώστα Σύρρο.
Στο γάμο μου, Οκτώβρης του 1973, ο πατέρας μου εύχεται στη γυναίκα μου Βίκυ
|
Με την Παυλίνα 2 ετών |
Είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες με ένα από τα πιο αγαπημένα μου άτομα, την κόρη μου, που ήταν ένα πραγματικά πανέμορφο μωρό. Έκλαιγε πολύ, έτρωγε πολύ, έπαιζε σαν τρελό και ρωτούσε για τα πάντα, αντίθετα με τον αδερφό της, που στα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν πολύ ήσυχος. Τη φωτογραφία αυτή τράβηξε ο αγαπημένος φίλος και συνάδελφος, Πητ Κωνσταντέας. |
Ο Λάμπρος γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1979. Εδώ είμαστε στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στην οδό Πατησίων. Τελικά, δεν τον...πέταξα!
Στο σπίτι των πεθερικών μου στην Κηφισιά, εκεί όπου τα παιδιά πέρασαν πολύ ευτυχισμένα καλοκαίρια, η Παυλίνα αγκαλιάζει το αδερφάκι της που έχει γεννηθεί πριν λίγες μέρες.
 |
Τον βάλαμε στη σακούλα τον Λάμπρο με το Παυλινάκι. Ήταν Χριστούγεννα του 1980 και πίσω από την Παυλίνα διακρίνονται λίγο οι μπάλες του δέντρου. Η σακούλα είχε μέσα κάποιο παιχνίδι βέβαια και μου φάνηκε πολύ ωραία ιδέα να χώσουμε το μωρό μέσα. Ο Λάμπρος αρνείται ακόμα και να την κοιτάξει αυτή την φωτογραφία.
Μας άρεσε να τραβάμε πολλές φωτογραφίες στο σπίτι μας. Αρχικά αυτό ήταν χόμπυ της πεθεράς μου της Ισμήνης, η οποία μου το μεταβίβασε και εγώ με τη σειρά μου το μεταβίβασα στα παιδιά. Όφείλω να ομολογήσω ότι η γυναίκα μου δεν μπολιάστηκε από τη συνήθεια και την αγάπη της φωτογραφίας και ευτυχώς γιατί είχαμε στην οικογένεια και κάποιον ψύχραιμο, που όταν χρειαζόταν όμως, άρπαζε την μηχανή και έβγαζε τη φωτογραφία που έπρεπε. |
|
H Bίκυ με τον Λάμπρο και την Παυλίνα |
Tα βαπτίσια του Λάμπρου. Ο νεαρός στα χέρια του νονού Νίκου Παπαδόπουλου με την νονά Λιάνα Κανέλη να παρακολουθεί. |
H ευτυχής οικογένεια στο γρασίδι μπροστά από την ΕΡΤ. |
|
H ώρα της κρίσεως. Όλοι γελάνε και το περίεργο είναι ότι και ο άμεσα ενδιαφερόμενος γελούσε επίσης. Ανώμαλο παιδί! |
Φυσικά τα βλαστάρια μας τρώνε. Για αυτό άλλωστε η Παυλίνα κοιτάζει καταχαρούμενη το φακό ενώ ο Λάμπρος με λατρεία τη μαμά του που μόλις του έδωσε άλλον ένα κουραμπιέ. |
Προσπαθούσαμε να πείσουμε το Λάμπρο να αφήσει αυτό το πράσινο μπλουζάκι για να βγάλουμε μια φωτογραφία, αλλά στάθηκε αδύνατον!
Τα παιδιά μεγάλωσαν! Φωτογραφία στη Βουλιαγμένη, κατα την περιόδο των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 με τις διαπιστεύσεις μας!
Με τη γυναίκα μου στο λιμάνι της Σύρου, Φεβρουάριος 2005
Με την Παυλίνα και το Λάμπρο, στην παρουσίαση του βιβλίου "Γράμματα στον Παράδεισο"
Όλη η οικογένεια, Δεκέμβρης του 2005 στο σπίτι της Πατησίων
Αύγουστος 2008 - Ο γάμος της Παυλίνας: 
|
