Δημιουργούμε ένα λογαριασμό και θέλουμε να μοιραστούμε εμπειρίες, να επικοινωνήσουμε με φίλους, να ενημερωθούμε σε πραγματικό χρόνο, να διασκεδάσουμε και να δικτυωθούμε. Και όλα αυτά τα κάνουμε καλοπροαίρετα νομίζοντας πως στις μικρές ή μεγάλες κοινότητες που συμμετέχουμε, όλοι λίγο-πολύ είναι σαν εμάς και δεν κινδυνεύουμε.

Αλλά κινδυνεύουμε. Πολύ. Κινδυνεύουμε κυρίως από την αποξένωση. Κινδυνεύουμε από την δολιότητα, την κακία, την ανευθυνότητα και την επιπολαιότητα όλων αυτών των «κυνηγών κεφαλών» που για την πλάκα τους ή  από τα συμπλέγματά τους κλέβουν ιδέες, σκέψεις, φωτογραφίες, κείμενα, εκμυστηρεύσεις που  εμείς καλόπιστα αναρτούμε για να συμμετάσχουμε σε μια εικονική «κοινωνία φίλων», τα αναδημοσιεύουν ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ, αφού τα έχουν επεξεργαστεί και διαστρέψει και μας οδηγούν σε αδιέξοδα. Μας οδηγούν στη δημιουργία πολύ κακών εντυπώσεων για τις πραγματικές θέσεις και απόψεις μας, για την προσωπικότητά μας γενικότερα, τόσο μέσω  παραμόρφωσης μέσω αναπαραγωγής των αναρτήσεών μας, όσο και μέσω εξυπνακιδίστικων, κακών και μοχθηρών σχολιασμών πρωτοφανούς κακοήθειας. Έτσι, αντι να αποκτούμε νέους, καλούς  «φίλους», χάνουμε κι αυτούς τους καλούς που έχουμε αποκτήσει. Οι οποίοι, εύπιστοι ή ευκολόπιστοι, πιστεύουν τους σχολιασμούς και τις ερμηνείες και όχι τα γραφόμενά μας.

Όπως γράφω σε υπό έκδοση βιβλίο μου «Με το Facebook και τα social-media γενικότερα, δεν γίνονται επαναστάσεις, δεν κερδίζουν δικαιώματα οι άνθρωποι, δεν αλλάζει κάτι, μα στο τέλος όλα αλλοιώνονται και διαστρεβλώνονται δημιουργώντας μιαν εικονική πραγματικότητα. Διότι προσοχή: Ο σκύλος…. δαγκώνει».

Αφορμή για το κομμάτι αυτό, μού έδωσε ο Στέφανος Τσιτσιπάς, ο πρωταθλητής του τένις, ο οποίος ανακοίνωσε ην απόφασή του να κλείσει όλους  τους λογαριασμούς τους στα social media ανακοίνωσε λίγες ώρες πριν από την παρουσία του στο Davis Cup στο Τατόι, ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Ο κορυφαίος Έλληνας τενίστας την απόφαση του  να κάνει «απεξάρτηση» από Facebook, Twitter και Instagram  με σκοπό να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην οικογένεια του, στα αγαπημένα του πρόσωπα και παράλληλα να κρατήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας την προσωπική του ζωή,. Όπως έγραψε ο ίδιος :«Ο λόγος που αποφάσισα να το κάνω αυτό είναι για να ανανεωθώ, να έρθω πιο κοντά με ανθρώπους που μετράνε για μένα και όχι να είμαι συγκεντρωμένος σε ανθρώπους που δε γνωρίζω, σε ανθρώπους που δεν έχουμε κάποια σχέση».

Το παιδί αυτό έπεσε θύμα του «σκύλου που δαγκώνει». Είδαν τη δημοσιότητα κείμενα, ειδήσεις, σχόλια, παρασκήνια, φωτογραφίες  για τη ζωή και την καριέρα του που ουδεμία σχέση με την αλήθεια και την πραγματικότητα είχαν και αλλοίωναν τελείως  το νόημα και το στόχο του.  Και φυσικά, του προσέφεραν αρνητική δημοσιότητα, αντιπάθειες και απώλεια «φίλων». Και όπως λέει: «Δε νομίζω να το μετανιώσω, γιατί είναι σαν απεξάρτηση… είναι απεξάρτηση. Είμαι σίγουρος πως θα με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, θα μείνω έκπληκτος αν δεν συμβεί αυτό. Δε ζούμε τις στιγμές και αυτό είναι που με τρομάζει – θέλω να είμαι παρών».