Ο Δημήτρης Ψαριανός ήταν φίλος μου, έστω κι αν η φιλική μας
γνωριμία δεν κράτησε πολύ. Τον είχα γνωρίσει το 1997. Τον είχα «χάσει» κοντά
στο 2000 και παρ΄ όλο που μού έλλειπε η συντροφιά του και η κουβέντα του και η
τεράστια προθυμία του να προσφέρει, δεν τον είχα αναζητήσει, επιπόλαια και
ανόητα, πιστεύοντας ότι «ο Μήτσος είναι εκεί», με τις «στριμάδες» του, με το
κέφι και την πλάκα του, με τη θλίψη και τη μοναχικότητά του, πάντα έτοιμος να βοηθήσει
όπου μπορούσε. Και πιστεύοντας ότι «είναι εκεί» και μπορούσα να τον «έχω» όποτε
ήθελα, αρκεί να τον έπαιρνα ένα τηλέφωνο, δεν τον πήρα ποτέ για να πούμε δυο
κουβέντες, να μού πει τα δικά του, να του πω τα δικά μου, να πιούμε ένα καφέ,
να πούμε ένα τραγούδι. Κι όλο έλεγα στον εαυτό μου: «Θα τον πάρω αύριο, θα τον
πάρω μεθαύριο». Είχα «δουλειές».
Κι όλο έφευγαν οι μέρες, έφευγαν οι μήνες, έφευγαν τα χρόνια
και στο τέλος….. έφυγε κι αυτός. Ντροπή μου.
Τώρα δεν μπορώ να τον ξαναπάρω. Δεν μπορώ να ξαναμοιραστώ τη
θλίψη και τη μελαγχολία του, ούτε το κέφι του και την πλάκα του και την
απίστευτη ικανότητά του να να μοιράζεται ανάμεσα στα δυο πρόσωπά του και να
σχολιάζει πικρά αλλά με τρελό χιούμορ τα πράγματα τριγύρω μας.
Όταν το 1998 κυκλοφόρησε το βιβλίο μου «Απόψε θα σού ορκιστώ
πώς σ αγαπάω» και για την επίσημη παρουσίασή του στο Θέατρο «Κάτιας
Δανδουλάκη», η Άλκηστη Πρωτοψάλτη δεν μπορούσε να έρθει για να τραγουδήσει –
όπως το είχα σκεφτεί- το υπέροχο «Ζήτα
μου ότι θες» της Χαρούλας Αλεξίου, του το είχα πει κι εκείνος, αμέσως, μου είχε
πει: «Θάρθω εγώ. Να το πω με την κιθάρα μου».
Επαναστατικό; Ίσως. Ένα υπέροχο τραγούδι που «χάλαγε κόσμο»
εκείνη την εποχή, ο Ψαριανός δεχόταν νάρθει να το πει για μένα, ζωντανά, χωρίς
ορχήστρα, με μια κιθάρα και να συγκριθεί με την Άλκηστη. Ήρθε. Με το καφέ
πουκαμισάκι του, με το παντελόνι του το τζιν, αχτένιστος, κάθισε στην τελευταία
σειρά κι όταν του έγνεψα, πήρε την κιθάρα και το είπε εξαιρετικά, παίζοντας
κιθάρα και περπατώντας αργά- αργά όλο το διάδρομο μέχρι που έφτασε κάτω απ΄τη
σκηνή και υποκλίθηκε. Και υποκλίθηκα κι εγώ στο μεγαλείο του.
Aπόψε θα σου ορκιστώ………. πως σ’ αγαπάω
εσύ με σπρώχνεις στο κακό…… κι εγώ γελάω
Ό,τι έμεινε απ’ το χαλασμό….. θα σου χαρίσω
το τελευταίο μου ναυάγιο…… πριν ζήσω
Zήτα μου ό,τι θες,-----πάρε με όπου θες, εσύ
Zωή μισή…… δεν θέλω πια να ζω
|
