Πράγματι, λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά του 1964, ό,τι είχα ευχηθεί να πάρω δώρο ή να μου συμβεί, το πήρα ή μου συνέβη. Μου χάρισαν το μπλέ και χρυσό δερμάτινο σουέτερ του σχολείου και τη μπάλα με την υπογραφή του Τσάμπερλεν, με πήρε η μαμά μου στο τηλέφωνο στις 11 και 59 της παραμονής και η ομορφότερη κοπέλα του σχολείου δέχτηκε να πάμε σινεμά το Σάββατο.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, συνέχισα να πιστεύω ότι υπάρχει Αη Βασίλης αν και οι ενδείξεις της «θείας» του επέμβασης μειώνονταν σταθερά. Παρ΄ όλα ταύτα, έτσι όπως είχα βγει στο χιονισμένο αμερικάνικο δρόμο με τα δέντρα, ανήμερα Χριστούγεννα του 1963 , πικραμένος, μόνος και θλιμμένος, μακριά απ΄ τους δικούς μου και είχα βάλει τις φωνές ζητώντας στην εφηβική μου απόγνωση κάποιο σημάδι ότι «κάποιος» υπήρχε  «εκεί πάνω» να με ακούσει, έτσι και σε αρκετά μεταγενέστερες ευκαιρίες, έκανα επίκληση για «θεία» παρέμβαση στις προβληματικές μου καταστάσεις.

Κατά  διαβολική σύμπτωση ( και συγγνώμη που αναφέρομαι στον διάβολο μιλώντας για το Θεό) , όσες φορές ενεργοποιήθηκε είτε η «Θεία Δίκη» είτε η «θεική χειρ», αυτό συνέβη παραμονές Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς. 

Δεν μπορεί! Κάποια σχέση θα είχε ο Άη Βασίλης.

Την οπωσδήποτε ενισχυμένη μου πεποίθηση ότι «ο Άη Βασίλης υπάρχει», μου την διέλυσαν τα παιδιά μου. Τα οποία ουδέποτε πίστεψαν σ αυτόν και επανειλημμένα μάλιστα με εξέθεσαν στους όποιους θεικούς συμμάχους μου, αποκαλύπτοντάς τους ότι εγώ και η μαμά τους είμασταν υπεύθυνοι για την εκπλήρωση των ευχών τους και όχι ο Άη Βασίλης. Ομολογώ ότι έτσι ήταν. Παρά την πρόθεσή μου να τον αφήσω να ενεργήσει από μόνος του και να τους φέρει αυτός ο ίδιος τα δώρα που ζητούσαν, αυτός μας αντιμετώπισε πάντοτε παθητικά.
Τον εγκατέλειψα. Και τά’ κανα όλα μόνος μου.

Σήμερα, είμαι υποχρεωμένος να ξαναβγώ στο δρόμο , έστω κι αν δεν πρόκειται για το Easton ,Pennsylvania και το 1963 αλλά για τη Φωκίωνος Νέγρη και την Πατησίων το 2006 και να στρέψω τα μάτια μου στον ουρανό, αναζητώντας και πάλι τον Άη Βασίλη. Μόνος αυτός μπορεί να μου κάνει το δώρο που ζητώ και εύχομαι: Να με αντιμετωπίζουν οι Υπουργοί της Κυβέρνησής μου έτσι όπως θάπρεπε να αντιμετωπίζουν τους βουλευτές του κόμματός τους  και να μην με αφήνουν «στο περίμενε», αναγκάζοντάς με να προσπαθώ να τα κάνω όλα μόνος μου και να στηρίζω άκριτα ανόητες πράξεις , ενέργειες και αποφάσεις . Να δίνουν σημασία και αξία στις σκέψεις ,προτάσεις και ιδέες των βουλευτών του κόμματός τους  και να μην τους αντιμετωπίζουν ως έρμα στο κυβερνητικό καράβι. Να πάψουν να θεωρούν ότι ευτοί έχουν τη θεία φώτιση κι όλοι οι υπόλοιποι «όνειρα θερινής νυκτός». Διότι ΔΕΝ είναι έτσι τα πράγματα.