Καλημέρα doctor Αλτσχάιμερ ;
Η σκηνή είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μου τα τελευταία 3 χρόνια. Επαναλαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ΚΑΘΕ μέρα , τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα, όπου κι αν βρίσκομαι.
Και είναι η ακόλουθη :
Κύριος ( ενίοτε και κυρία) , ηλικίας από 50 ως 70 ετών, πλησιάζει με …πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο, φτάνει δίπλα μου, σχεδόν πέφτει επάνω μου, με κοιτάζει κατ ευθείαν στα μάτια με τεντωμένο το χέρι και περιμένει. «Χαίρετε» λέω εγώ. Και δίνω το χέρι. Απάντηση δεν παίρνω. «Τι κάνετε;» ρωτώ με χαμόγελο, σφίγγοντας το χέρι. Για να εισπράξω το ερώτημα: «Με θυμάσαι;» Τι ν απαντήσεις εκείνη την ώρα; 9 στις 10 φορές ΔΕΝ τον (την) θυμάμαι. Αλλά από ευγένεια ξαναχαμογελάω και απαντάω: «Φυσικά». Και έρχεται η …χαριστική βολή: « Ποιος είμαι;»
Σου πέφτουνε τα αυτιά ή δεν σου πέφτουνε; Τι να πεις; Αφού δεν έχεις ιδέα ποιος είναι, 9 στις 10 φορές, τι να απαντήσεις;
Αυτός βέβαια έχει την απαίτηση να θυμάσαι τα πάντα. Και απογοητεύεται όταν αποτολμάς το ερώτημα, σεμνά και ευγενικά « Για θυμίστε μου;» Οπότε έρχεται το ξέσπασμα: «Μα καλά…δεν με θυμάσαι; Ο Παπαδόπουλος δεν είμαι, ο Παναγιώτης, ο φίλος του Νικολόπουλου του Κώστα που είχαμε ιδωθεί προεκλογικά, στη συγκέντρωση του Καραμανλή και σου είχα πει ότι θα σε ψηφίσω;»
Δεν τον θυμάμαι τον Παπαδόπουλο τον Παναγιώτη, δεν θυμάμαι ούτε τον Νικολόπουλο τον Κώστα και στη συγκέντρωση του Καραμανλή πριν από 3 χρόνια είχα χαιρετίσει πάνω από 500 ανθρώπους.
Δεν θυμάμαι ούτε την κυρία Σοφία, τη δασκάλα από το Παγκράτι που είχε έρθει προ δυο ετών και με είχε χαιρετίσει στην κεντρική πλατεία του Βόλου όπου είχαμε σταματήσει και οι δυο τα αυτοκίνητά μας για ν αγοράσουμε τσιγάρα.
Δεν θυμάμαι ούτε τον Αποστόλη απ΄ το Μεσολόγγι, τον μπάρμπα του Νάσου, του ηχολήπτη από την ΕΡΤ που τον είχα δει πρόπερσι στα Χανιά, στο Παλιό Λιμάνι και μου είχε πει «Κι εσείς στα Χανιά;»
Ντρέπομαι, στεναχωριέμαι, δικαιολογούμαι όπως μπορώ, αναρωτιέμαι γιατί δεν τους θυμάμαι όλους αυτούς τους γλυκούς , απαιτητικούς ανθρώπους και σκέφτομαι ότι δεν αποκλείεται να ήρθε η ώρα να καλωσορίσω στη ζωή μου τον doctor Αλτσχάιμερ.
Αυτή είναι η μία εκδοχή.
Η άλλη είναι αρκετά …πολύπλοκη. Κι έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση του κάθε ψηφοφόρου. Διότι αυτό ΔΕΝ μου συνέβαινε όταν ΔΕΝ ήμουν βουλευτής. Τώρα συμβαίνει. Ο πολίτης που έρχεται να χαιρετίσει με αγάπη έναν πολιτικό, έχει και την απαίτηση της ανταποδοτικότητας. Καλώς ή κακώς. Κι όποιος μπορεί, του τη δίνει. Όποιος δηλαδή μπορεί να συγκρατεί χιλιάδες ονοματεπώνυμα και να τα συνδυάζει με φάτσες, γονείς, αδελφούς, ξαδέλφους, κουμπάρους …
Δηλαδή, μπορεί και να την έχω γλυτώσει.
|
