Και επειδή φιλόλογος είμαι και ιστορικός και γνωρίζω τι εγκλήματα έχουν διαπραχθεί κατά τη συγγραφή βιβλίων ιστορίας παγκοσμίως, δεν έχω τίποτε εναντίον της αλλαγής, της αποκατάστασης, του εκσυγχρονισμού, της – ας πούμε – επιδιόρθωσης κακοτεχνιών, επιπολαιοτήτων, σκοπιμοτήτων που έχουν παρεισφρύσει σε βιβλία. Για όλα τα πράγματα όμως, υπάρχει και κάποιος τρόπος. Κάποια μέθοδος. Διότι αφ ενός κερδίσαμε πλέον το δικαίωμα να λέμε ότι αυθεντία κανείς δεν είναι ώστε να αλλάζει αυθαιρέτως ο, τιδήποτε πλην της προσωπικής του δίαιτας, αφ ετέρου το να διορθώνει κανείς κάτι και να το κάνει χειρότερο χωρίς μάλιστα να δίνει λόγο σε κανέναν, ισοδυναμεί με …ποινικό αδίκημα.
Έτσι λοιπόν, δέχτηκα με πολλή προθυμία τις ενστάσεις πολλών και διαφόρων Ελλήνων που διαμαρτύρονταν για το περιεχόμενο του βιβλίου, περίμενα όμως ν ακούσω και την «άλλη πλευρά». Γιατί λοιπόν αλλάξαμε την ιστορία μας; Επειδή είχε ήδη δοθεί η παραγγελιά – από την προηγούμενη κυβέρνηση- και …που να τρέχουμε τώρα να διορθώνουμε; Ή επειδή το προηγούμενο βιβλίο τα έλεγε λάθος πενήντα τόσα χρόνια;

Ομολογώ ότι αφού είχα ήδη εκδηλωθεί εναντίον της άκριτης, επιπόλαιης μονόπλευρης αλλαγής της ιστορίας –έστω έτσι όπως την είχαν διδαχτεί γενιές και γενιές Ελληνόπουλων-  και είχα εκφραστεί υπέρ των αλλαγών αλλά ύστερα από διάλογο, επιχειρήματα και διαβούλευση, διάβασα την άποψη του Ηλία Νικολακόπουλου . Ο οποίος έλεγε ότι  «είχαμε ένα βιβλίο άθλιο , με λάθη και παραλείψεις για το οποίο ουδείς διαμαρτυρόταν» και ότι το νέο, «συνιστά μεγάλη πρόοδο». Έτσι, ενισχύθηκε η άποψή μου ότι τα δυο βιβλία θα έπρεπε να έχουν μπει στη διαδικασία μιας συγκριτικής μελέτης και ενός διαλόγου.
Μετά, διάβασα την άποψη της εκ των συγγραφέων του νέου βιβλίου  Μαρίας Ρεπούση. Κατά την οποία «οι συγγραφείς δεν θα δεχτούν καμία διόρθωση, δηλαδή παραποίηση, ως αποτέλεσμα της πίεσης του εθνικιστικού λόμπι».

Και κατάλαβα. Τον κ. Νικολακόπουλο γνωρίζω ως αναλυτή εκλογικών αποτελεσμάτων και δεν ξέρω τι ακριβώς είναι και γιατί θα έπρεπε να έχει άποψη αλλά αυτή του η όποια άποψη είχε και λογική και υπόσταση. Την κυρία Ρεπούση δεν την έχω ακουστά. Αλλά τις περί διαγραμμάτου απόψεις της, μπορώ εύκολα να τις ακτινογραφήσω και να τις «τοποθετήσω».
Ο ένας κατέθετε μια θέση και μια άποψη. Η άλλη , «δυο λαλούν και τρεις χορεύουν».
Η συγγραφέας του αυθαίρετου βιβλίου, κατέτασσε αυθαίρετα τους επικριτές του βιβλίου στο «εθνικιστικό λόμπυ».  Λογικό ήταν.

Λοιπόν, αδέλφια μου εθνικιστές ενωθείτε!
Αφού το λέει η κυρία Ρεπούση;