Πρόλογος ( απαραίτητος)
Ο θάνατος είναι απλώς ένα κομμάτι της ζωής. Καλώς ή κακώς…το τελευταίο. Περιέχει μάλιστα πάρα πολλά στοιχεία. Και όχι όλα θλιβερά, τραγικά, δυσάρεστα. Ο θάνατος κρύβει ελπίδα. Όχι μόνο πόνο. Αποκαλύπτει δύναμη. Όχι μόνο οδύνη. Μην βιαστείτε λοιπόν να αναρωτηθείτε γιατί γράφω σήμερα για θάνατο. Διότι στην ουσία, γράφω για ζωή. Η οποία, όσοι θάνατοι κι αν συμβούν, συνεχίζεται. Και συνεχίζεται με όνειρα, στόχους, επιδιώξεις. Αγγίζει την ολοκλήρωση. Ανοίγει δρόμους. Δίνει ελπίδα. Και δικαιώνει την ύπαρξή μας. Όπως δικαιώνει και τον ίδιο το θάνατο.
Θέμα.
Η γυναίκα καθόταν σ ένα σκαμνάκι, δίπλα σ ένα κρεβάτι, στον Ερυθρό Σταυρό και μιλούσε σε μιαν άλλη γυναίκα, που αργόσβηνε. Δυο λεξούλες μόνο έλεγε επαναληπτικά : «Μαμά μου…μαμά μου…»
Το μυαλό μου αναδεύτηκε στο χρόνο, γύρισε δέκα-δώδεκα χρόνια πίσω, στριφογύρισε βίαια στο παρελθόν και συνάντησε μιαν ανάλογη σκηνή: έναν άντρα, καθισμένο σ ένα σκαμνάκι, δίπλα σ΄ ένα κρεβάτι, στο Ασκληπιείο και μιλούσε σε μια γυναίκα που αργόσβηνε. Δυο λεξούλες επαναλάμβανε κι αυτός : «Μαμά μου…μαμά μου ».
Η ζωή είχε κυλήσει , είχε φύγει για τις δυο γυναίκες που αργόσβηναν, σε μεγάλη ηλικία, πλήρεις ημερών. Το μεγαλείο της ζωής τους τελείωνε φυσιολογικά, όπως ήταν άλλωστε «γραμμένο» στο …συμβόλαιο. Αυτό το ίδιο συμβόλαιο που έχουμε όλοι μας. Μετά απ΄ αυτό το θάνατο, η ζωή συνεχιζόταν για όλους τους άλλους.
Δυο μεγάλες γυναίκες «έφευγαν». Δίπλα τους, μια κόρη κι ένας γιός, κι οι δυό τους με σπίτι, δουλειά, παιδιά, οικογένεια, παρελθόν, παρόν και μέλλον, δυο επίσης μεγάλοι, ολοκληρωμένοι άνθρωποι, αποχαιρετούσαν τις μανάδες τους χρησιμοποιώντας δυο λέξεις που συνήθως λένε μόνο τα παιδιά : «Μαμά μου».
Κι οι δυό τους είχαν ζωή μπροστά τους. Έργο. Όνειρα. Στόχους ανεκπλήρωτους. Σχέδια.
«Μαμά μου…μαμά μου…» έλεγαν συνέχεια κι οι δυό τους. Όπως και τόσοι άλλοι, πριν απ΄ αυτούς και μετά απ΄ αυτούς .Χωρίς να κρύβουν τα συναισθήματά τους. Χωρίς να κρύβουν τα δάκριά τους. Χωρίς να ντρέπονται, χωρίς να δειλιάζουν, χωρίς να διστάζουν να δείξουν τον πόνο εκείνης της στιγμής. Γιατί όταν χάνεται η μάνα, ξεχνιώνται τα πάντα.
«Μαμά μου…μαμά μου». Μόνο. Χωρίς άλλα λόγια. Χωρίς άλλες φιοριτούρες. Έχαναν τη μάνα. Έπρεπε να βρουν απ΄αλλού να κρατηθούν. Και τόψαχναν. Δεν τόλεγαν, δεν τόδειχναν αλλά σκέφτονταν, έψαχναν, αναζητούσαν στην καρδιά τους, στο μυαλό τους, στην ψυχή τους τι θα ήταν αυτό που θα τους συγκρατούσε από την κατάρρευση που φέρνει ο χαμός της μάνας. Η δουλειά; Τα παιδιά; Οι φίλοι; Το έργο; Οι μνήμες;
«Μαμά μου…μαμά μου…»
Ο θρίαμβος της ζωής πάνω στο θάνατο δεν φαίνεται εκείνη τη στιγμή. Μόνο λίγα λεπτά αργότερα φαίνεται. Όταν οι ζωντανοί, φεύγουν περπατώντας. Όταν καταφέρνουν ν αντέξουν ακόμη και της μάνας την απώλεια. Τη μεγαλύτερη, τη σκληρότερη, τη βαρύτερη απώλεια.
Η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες.
Επίλογος
Η γυναίκα δίπλα στο κρεβάτι του Ερυθρού Σταυρού ήταν η γυναίκα μου. Μιλούσε στη μαμά της που πέθαινε.
Ο άντρας που κρατούσε το ζεστό ακόμη χέρι της νεκρής στο Ασκληπιείο ήμουν εγώ.
Μιλούσα στη μαμά μου που μόλις είχε «φύγει».
Ήμουν 50 τόσων χρονών όταν έχασα τη μαμά μου.
Η γυναίκα μου ήταν 50 τόσων χρονών όταν έχασε τη μαμά της.
Και οι δυο, λέγαμε τα ίδια λόγια : «Μαμά μου…μαμά μου…».
Λέει ποτέ κανένας τίποτε άλλο;
Η μαμά μας , ολονών μας η μαμά όμως , δεν είναι ποτέ ο θάνατος. Είναι η ζωή. Η ζωή η δική μας. Η ζωή ολονών μας.
|
