Το Σύγχρονο Ευ Αγωνίζεσθαι
Μιλώντας προ ημερών σε ημερίδα φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και του τμήματος Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας και λίγες μέρες αργότερα στην Καλαμάτα, σε μια μεγάλη συγκέντρωση φορέων της πόλης, καθηγητών, αθλητών, γονιών, μαθητών και μαθητριών στο πλαίσιο του προγράμματος «Καλλιπάτειρα» του Υπουργείου Παιδείας, μου δόθηκε η ευκαιρία να πω όλα όσα ήθελα και έπρεπε για όσα τρελά και απαράδεκτα βλέπουμε να γίνονται τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία μας.
Είμαι άκρως απογοητευμένος από τον τρόπο τον απάνθρωπο που γίνεται σήμερα, τα τελευταία χρόνια η επικοινωνία. Η οποία είναι λειτούργημα, είναι επιστήμη, είναι τέχνη και ασκείται σαν σπορ. Με απάνθρωπο τρόπο. Απάνθρωπη μέθοδο. Διαδικασία πολτοποίησης προσωπικοτήτων και ιδεών.
Είμαστε όλοι μέσα σ΄ ένα τεράστιο πολυκατάστημα, ζούμε, υπάρχουμε, λειτουργούμε, παράγουμε σ΄ ένα σύγχρονο ΜΙΝΙΟΝ. Σήμερα το ΜΙΝΙΟΝ δεν υπάρχει, υπάρχει ας πούμε ο ΧΟΝΤΟΣ, καθ' όλα αξιόλογο κατάστημα ή το ΤΗΕ MALL, εξ ίσου αξιόλογο κατάστημα, μια χαρά και απαραίτητα στη σύγχρονη κοινωνία αλλά καταστήματα πολυλειτουργίας.
Μέσα στα οποία, η υπερπροσφορά μηδενίζει την ατομικότητα. Κι αν ο μηδενισμός της ατομικότητας μιας επιχείρησης είναι μεν σοβαρό «αδίκημα» αλλά τουλάχιστον αντιμετωπίζεται, ο μηδενισμός της ατομικότητας μιας προσωπικότητας είναι σκέτη καταστροφή. Και μας κάνει όλους έξαλλους. Μας μετατρέπει σε Παλαιστίνιους αντάρτες. Μας κάνει να θέλουμε να ξεκινήσουμε τη δική μας επανάσταση.
Σήμερα, και η Επιστήμη…και η Τέχνη της Επικοινωνίας έχουν εκμηδενίσει το άτομο και την ιδιομορφία της κάθε μεμονωμένης προσωπικότητας και έχουν αναγάγει σε πρωτεύουσα ιδέα τον Κοινό Μέσο Όρο. Και χρειάζεται μεγάλη προσοχή, μεγάλη εγρήγορση και μεγάλη προσπάθεια ώστε αυτή τη μαζοποίηση, αυτή την ολοκληρωτική μέθοδο, να την πολεμήσουμε ώστε να διατηρήσουμε την ιδιαιτερότητα του ατόμου.
Επικοινωνώ σημαίνει υπάρχω. Η επικοινωνία διαδίδει ιδέες. Πολιτισμό. Πολιτική. Προιόντα. Τα παλιά χρόνια, τα πολύ παλιά χρόνια υπήρχαν απλώς οι κήρυκες και το θέατρο για την οποιαδήποτε γραπτή ή προφορική διακίνηση λόγου και ιδέας. Μετά το θέατρο περιορίστηκε ως εκ του ρόλου του στο πλάισιο ενός μέσου διάδοσης ιδεών κυρίως διαχρονικών, πολιτιστικών, κοινωνικών, και περίπου την ίδια εποχή, οι κήρυκες διευρύνθηκαν, επεκτάθηκαν, έγιναν πανηγυρτζήδες και τελικά εξελίχθηκαν σε τελάληδες… ακούσατε… ακούσατε. Στη συνέχεια προστέθηκαν οι κυρίες του χωριού…οι κουτσομπόλες…ήρθαν και οι γραπτές ανακοινώσεις στους τοίχους για να οδηγηθούμε στις εφημερίδες κλπ…κλπ…κλπ… Σήμερα, ο,τιδήποτε – ιδέα… προιόν…σκέψη… πρόταση…έρευνα…είδηση…σχόλιο…βιβλίο…θέατρο…μουσική…ρούχα…εικόνα……παπούτσια… τεχνολογία… εμπόριο… άνθρωπος - απευθύνεται σε κάποιον άλλο, σε κάποιον τρίτο…είτε για να το αγοράσει, είτε για να το μάθει, είτε για να το ενστερνιστεί, χρειάζεται ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ γιατί αλλιώς πεθαίνει. Κι επειδή οι «πελάτες» αποτελούν μάζες…η Επικοινωνία είναι Μαζική.
Μνημονεύοντας στην Καλαμάτα την Καλλιπάτειρα , τη γενναιότητα και το θάρρος της, προσπαθώ να την τοποθετήσω μέσα στη σημερινή κοινωνική μας «μαζοποίηση» και το θυμό που μας προκαλεί. Και θεωρώ ότι αυτό που είχε κάνει εκείνη στην αρχαιότητα και μεταμφιέστηκε σε άνδρα, ήταν να παραβεί το νόμο, να ξεγελάσει τους φρουρούς, να αποκτήσει αυθαίρετα και δολίως ένα προνόμιο, ένα πλεονέκτημα που οι άλλες γυναίκες ΔΕΝ είχαν. Στο τέλος, ΔΕΝ τιμωρήθηκε αλλά δοξάστηκε.
Και εδώ βρίσκεται το …μυστικό.
Μη διανοηθείτε να το μεταφέρετε στο παρόν, θεωρώντας ότι …εκδικείστε το «σύστημα» το οποίο μας μετατρέπει σε άμορφο πολτό. Οι νόμοι είναι για να τους τηρούμε. Και οι κανόνες.
Όχι για να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να τους παραβούμε, ελπίζοντας ότι αν και παραβάτες, ΔΕΝ θα τιμωρηθούμε.
Όταν έχεις 4 φάουλ στο μπάσκετ, ΔΕΝ κάνεις φάουλ γιατί θα αποβληθείς. Δεν κάνεις πονηρό φάουλ και μετά διαμαρτύρεσαι που τιμωρήθηκες και μιλάς για αδικία.
Όταν έχεις μια κίτρινη κάρτα στο ποδόσφαιρο, δεν κάνεις τέτοιο φάουλ που επισύρει δεύτερη κίτρινη γιατί θα αποβληθείς. Δεν κάνεις πονηρό αντιαθλητικό και μετά χτυπιέσαι γιατί …δήθεν…αδικήθηκες.
Όταν περνάς το κόκκινο, δεν είναι νοητό να περιμένεις να μην τιμωρηθείς επειδή θα κάνεις τσαμπουκά στον αστυνομικό και θα ζητήσεις ρουσφέτι από το βουλευτή ή το δήμαρχο. Και δεν παρανομείς γιατί πιστεύεις ότι δεν θα τιμωρηθείς επειδή είσαι δήμαρχος ή βουλευτής.
Δεν λέω ότι η ιστορία, ο μύθος της Καλλιπάτειρας δεν είναι καλός και όμορφος. Αλλά κρατήστε τον σα μύθο. Όχι σαν παράδειγμα ατιμωρησίας. Σε όλα τα επίπεδα. Η Δημοκρατία δεν κάνει διακρίσεις.
Οι νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμόζονται. Οι κανονισμοί μπαίνουν για να υπάρχει τάξη. Όχι για να ψάξεις να βρεις τρόπους να τους παραβείς.
|
