Να μη σας πω ψέματα λοιπόν: Ούτε εγώ κατάφερα να ενημερωθώ πλήρως και απόλυτα σωστά για το τι είναι και τι μου παρέχει αυτή η Ευρωπαική μου «ταυτότητα».
Έγραψα λοιπόν ανάμεσα στα άλλα για τους Ιταλούς φίλους μας :
«Είμαι διαλλακτικός άνθρωπος, υπέρ της μετριοπάθειας και του διαλόγου και μπορώ να κάνω πίσω όταν πεισθώ ότι έτσι πρέπει αλλά και έτσι με συμφέρει γενικότερα. Αλλά είμαι και έντονα σκεπτικιστής όταν δεν μπορώ να ελέγξω απόλυτα το μέγεθος, το είδος, τη φύση, το χρώμα, την οσμή της αναγκαίας υποχώρησης , παραχώρησης ή συνδιαλλαγής μου.
Η Ευρωπαική Γραφειοκρατία των Βρυξελλών και των υποκαταστημάτων τους δεν με έχει πείσει ότι ενδιαφέρεται
1. Και για τα δικά μου παιδιά,
2. Και για τις δικές μου ιδέες,
3. Και για τα δικά μου νησιά,
4. Και για τα δικά μου τραγούδια.
Δεν με έχει πείσει ότι σκέπτεται μόνο το κοινό Ευρωπαικό καλό. Πολύ παραπάνω, το δικό μου καλό. Το οποίο όσο κι αν προσπαθήσω – και σας διαβεβαιώ ότι προσπαθώ πολύ σκληρά - δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν να ευθυγραμμίζεται πλήρως με το «καλό»:
- του Γάλλου της Προβηγκίας,
- του Ιταλού κάτω απ΄ το Βεζούβιο,
- του Σουηδού απ΄το Κιρούνα,
- και ταυτόχρονα του Λετονού απ΄τη Βάλκα,
- του Αλβανού από την Επισκοπή,
- του Σλοβένου απ΄το Μάριμπορ,
- του Σέρβου απ΄ τη Σουμπότιτσα
- και του Τούρκου απ΄το Ντιαρμπακίρ.
Άρα; Μήπως πάμε να τους καταργήσουμε όλους αυτούς για το «κοινό καλό»; Είναι να μην αναρωτιέμαι;
(LIBRE Ioυνίου – 8/6/07)
