Τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν είμαστε μόνον εμείς οι Έλληνες βλάκες και επιπόλαιοι στο χειρισμό θεμάτων της καθημερινότητάς μας με αποτέλεσμα να δημιουργούνται «μυθικές» καταστάσεις ανεπάρκειας. Δεν είμαστε εμείς μόνο αλαζόνες και «ξερόλες». Δεν διατηρούμε το προνόμιο του να ψάχνουμε το δάσος και να χάνουμε το δέντρο. Υπάρχουν κι άλλοι. Και μου το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο ένα …ηλεκτρονικό μήνυμα στον υπολογιστή μου, απ΄ αυτά που καθημερινά ανταλλάσσονται κατά εκατοντάδες από τους «ιντερνετατζήδες» καθ' άπασαν την επικράτεια.
Για όσους δεν είναι εν γνώσει αυτής της περίφημης παρα-αλληλογραφίας στο διαδίκτυο, πρέπει να πω ότι διάφοροι χρήστες υπολογιστών που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για «επαφές» και συνήθως αποκτούν τεράστια ιντερνετική «παρέα», αρχικά έστελναν ο ένας στον άλλον ανεκδοτάκια και περίεργες/παράξενες φωτογραφίες. Έπαιρνες τρεις, τις έστελνες σε δέκα «γνωστούς» και αυτόματα η παρέα πολλαπλασιαζόταν. Μερικοί από τους νέους αποδέκτες τις ξανάστελναν σε άλλους δέκα και καταλαβαίνετε που μπορούσε να καταλήξει αυτό το
«ανεκδοτάκι»!!!
Σιγά – σιγά, τα θέματα της παρα-αλληλογραφίας ξέφυγαν από το απλό ανέκδοτο. Και τότε, η διαδικτυακή «παρεούλα» άλλαξε. Έγινε ένα μεγάλο φόρουμ ανταλλαγής ιδεών, σκέψεων, συναισθημάτων και γενικότερα …αλήθειας.
Πόσοι «μετέχουν»; Πόσοι ανταποκρίνονται; Πως χρησιμοποιείται η ανταλλασσόμενη πληροφορία; Δεν το ξέρω ακόμα. Αντιλαμβάνεστε ωστόσο τη δύναμη που έχει κάποιος που κρατά στο χέρι του «πιστούς αλληλογράφους» και γερά θέματα.
Σας μεταφέρω ένα τελευταίο. Προέρχεται από εξετάσεις Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και λέει ποιο ήταν το ερώτημα :
«Να περιγράψετε πώς μπορούμε να μετρήσουμε το ύψος ενός ουρανοξύστη χρησιμοποιώντας ένα βαρόμετρο».
Ένας φοιτητής απάντησε: «Δένετε ένα μακρύ σπάγκο στο λαιμό του βαρόμετρου και στη συνέχεια κατεβάζετε το βαρόμετρο από την ταράτσα μέχρι να εγγίζει το έδαφος. Το ύψος του κτιρίου θα ισούται με το μήκος του νήματος συν το μήκος του βαρόμετρου».
Η απάντηση εξόργισε τον τυπολάτρη εξεταστή, ώστε «έκοψε» το φοιτητή. Ο φοιτητής έκανε ένσταση στις αρχές του Πανεπιστημίου, ισχυριζόμενος ότι η απάντησή του ήταν αναμφίβολα σωστή και ότι αδίκως κόπηκε.
Το Πανεπιστήμιο όρισε έναν άλλο ανεξάρτητο εξεταστή να διερευνήσει το θέμα και να αποφασίσει εάν έπρεπε να κοπεί ο φοιτητής ή όχι. Ο νέος εξεταστής θεώρησε ότι η απάντηση που δόθηκε ήταν πράγματι σωστή, αλλά δεν φανέρωνε καμία αξιοσημείωτη γνώση Φυσικής.
Για να διαλευκανθεί τελείως το θέμα, αποφασίστηκε να καλέσουν το φοιτητή και να του αφήσουν έξι λεπτά, μέσα στα οποία θα έπρεπε να δώσει μια προφορική απάντηση που να μην είναι τόσο απλοϊκή, αλλά να δείχνει κάποια εξοικείωση με τις βασικές αρχές της Φυσικής.
Για πέντε λεπτά ο φοιτητής έμενε σιωπηλός, βαθιά απορροφημένος στις σκέψεις του. Ο εξεταστής του θύμισε ότι ο χρόνος τελειώνει και ο φοιτητής στην προτροπή να
βιαστεί, απάντησε ως εξής:
«Κατ' αρχήν, θα μπορούσαμε να ανεβάσουμε το βαρόμετρο στην ταράτσα του ουρανοξύστη, να το αφήσουμε να πέσει και να μετρήσουμε το χρόνο που κάνει μέχρι να φτάσει στο έδαφος. Το ύψος του κτιρίου μπορεί να υπολογιστεί τότε από τον τύπο: H=(gt2)/2.
Όμως Κύριε, αυτό δε θα το συνιστούσα γιατί θα ήταν κρίμα για το βαρόμετρο».
«Μια άλλη εναλλακτική απάντηση» είπε ο φοιτητής «είναι η εξής: Εάν υπάρχει ηλιοφάνεια, θα μπορούσαμε να μετρήσουμε το ύψος του βαρόμετρου, να το στήσουμε όρθιο στο έδαφος και μετά να μετρήσουμε του μήκος της σκιάς του. Στη συνέχεια μετρούμε το μήκος της σκιάς του ουρανοξύστη, και με απλό τρόπο μπορούμε να υπολογίσουμε το πραγματικό ύψος του ουρανοξύστη με αριθμητική αναλογία».
«Αλλά, Κύριε, εάν θα θέλατε να αντιμετωπίσετε το θέμα με ιδιαίτερα επιστημονικό τρόπο, θα μπορούσατε να δέσετε ένα μικρού μήκους νήμα στο βαρόμετρο και να το θέσετε σε ταλάντωση σαν εκκρεμές, πρώτα στο έδαφος και μετά στην ταράτσα του ουρανοξύστη. Το ύψος θα μπορούσε να βρεθεί μετρώντας και συγκρίνοντας τις δύο περιόδους, οι οποίες είναι αντιστρόφως ανάλογες των τετραγωνικών ριζών των επιταχύνσεων της βαρύτητας στο έδαφος και στο ύψος του ουρανοξύστη. Η επιτάχυνση της βαρύτητας εξαρτάται με τη σειρά της από το ύψος από την επιφάνεια της γης και συνεπώς γνωρίζοντας την επιτάχυνση της βαρύτητας στην ταράτσα βρίσκουμε το ζητούμενο ύψος».
«Α! Κύριε, υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος, όχι κακός: Αν ο ουρανοξύστης διαθέτει εξωτερική σκάλα κινδύνου, θα ήταν ευκολότερο να ανεβεί κανείς τη σκάλα βάζοντας διαδοχικά σημάδια επαναλαμβάνοντας το μήκος του βαρόμετρου. Μετά θα ήταν εύκολο να υπολογίσει το ύψος του ουρανοξύστη προσθέτοντας όλα αυτά τα μήκη».
«Αλλά, αν απλώς θα θέλατε να είστε ιδιαίτερα βαρετός δίνοντας μια ορθόδοξη απάντηση, θα μπορούσατε να μετρήσετε την ατμοσφαιρική πίεση στην ταράτσα και στο έδαφος και να μετατρέψετε τη διαφορά των millibars σε ανάλογη διαφορά σε μέτρα.»
«Όμως, επειδή ως φοιτητές παροτρυνόμαστε συνέχεια να ασκούμε την ανεξαρτησία του μυαλού μας και να εφαρμόζουμε επιστημονικές μεθόδους, αναμφίβολα ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να χτυπήσουμε την πόρτα του θυρωρού και να του πούμε:
Αν θα ήθελες να έχεις ένα ωραίο καινούριο βαρόμετρο, θα σου χαρίσω αυτό αν μου πεις το ύψος του ουρανοξύστη».
Γιατί σας το λέω; Γιατί ο φοιτητής αυτός ήταν ο Niels Bohr. Βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Που ενδεχομένως να είχε αναγκαστεί να στραφεί σε …άλλο επάγγελμα από τον κομπλεξικό εξεταστή.
Αναγνωρίζετε κάποιον Niels Bohr ή κάποιον σαν τον εξεταστή του στο περιβάλλον σας;
(ΠεριΩδικό της Καβάλας - Ιούνιος 2007)
|
