Θέλετε να προχωρήσω;

Πενήντα πυρκαγιές δεν μπορούν να ξεσπάσουν «από μόνες τους» και μάλιστα σε διάστημα δυο-τριών ωρών σε πενήντα διαφορετικά μέρη. Κάποιοι τις έχουν «βοηθήσει».
Διαφωνείτε;

Αν συμφωνούμε στα πρώτα συμπεράσματα, μπορούμε να προχωρήσουμε στα δευτερογενή αίτια: Την ανεπάρκεια, αμέλεια, ανικανότητα, καθυστέρηση, αδιαφορία του ελέγχοντος  μηχανισμού – αν υπάρχει ελέγχων μηχανισμός - και την ταχύτητα αντίδρασης του κατασταλτικού μηχανισμού.

Όλα  αυτά. Εντάξει. Τα μέσα πυρόσβεσης άργησαν να πάνε. Πολλά χωρία δεν είχαν νερό. Η ΔΕΗ έπαθε βλάβες και δεν ηλεκτροδοτούσε. Σε μερικές περιπτώσεις δεν πήγαν καθόλου αεροπλάνα, ελικόπτερα ή πυροσβεστικά και οι κάτοικοι πάλευαν μόνοι τους με μάνικες και με κουβάδες. Φυσούσε αέρας και η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη καπνούς. Οι μάνικες σε μερικά οχήματα ήταν παλιές, ασυντήρητες, χαλασμένες. Οι υπεύθυνοι συντονιστές, σε αρκετές περιπτώσεις, συνελήφθησαν «στα πράσα» να ΜΗΝ εφαρμόζουν άμεσα εντολές και διαταγές.
Αλλά όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι στιγματίζονται. Ευθύνονται. Καταγγέλλονται. Θα τιμωρηθούν.

 

Τρία πράγματα όμως ΔΕΝ ισχύουν:

1. Όλοι αυτοί ΔΕΝ έβαλαν τις φωτιές.

2. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένα πυροσβεστικό όχημα έξω από κάθε σπίτι, ούτε ένα αεροπλάνο πάνω από κάθε χωριό ταυτόχρονα.

3. Οι νεκροί δεν επιστρέφουν και η κατεστραμμένη / χαμένη μας πατρίδα ΔΕΝ ξαναγίνεται.

 

Αυτές είναι τρεις αλήθειες, τρείς πλευρές της πραγματικότητας με τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε στο εξής όλοι μας. Πυροσβέστες, δασικοί, βουλευτές, Δήμαρχοι, Αρχηγοί Κομμάτων, Κοινοτάρχες, Υπουργοί, Στρατηγοί, αστυνομικοί, γιατροί, δικηγόροι, αγρότες…

Και θέλω εδώ να παραθέσω μια δήλωση του πρωθυπουργού, του Κώστα Καραμανλή που όλοι μας τον είδαμε, κουρασμένο άυπνο, «γερασμένο», - είτε φταίει είτε δεν φταίει και όσο φταίει - να μιλάει με κομμένη την ανάσα στην τηλεόραση:

«Υπάρχουν πληγές που δεν επουλώνονται. Οφείλουμε όμως να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να ανακουφίσουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας. Να τους στηρίξουμε να ξανασταθούν στα πόδια τους. Να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ώστε οι νέοι άνθρωποι αυτών των περιοχών να μην απογοητευθούν. Να συνεχίσουν να κάνουν σχέδια για το μέλλον τους. Να μείνουν στα χωριά τους. Να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους. Να ξαναοργώσουν τα χωράφια τους. Αυτή είναι η προτεραιότητα μας, η απόλυτη προτεραιότητά μας αυτή τη στιγμή.»