Δεν είμαστε άξιοι της τύχης μας;

Τους τελευταίους 8-9 μήνες γράφω... γράφω... και τελειωμό δεν έχω. Γράφω τρία πολιτικά και κοινωνικά άρθρα την εβδομάδα για τη ΧΩΡΑ, γράφω 3 ως 4 άρθρα / σχόλια για ποδοσφαιρικά κυρίως θέματα στην αθλητική εφημερίδα Score, γράφω για διάφορα blogs, γράφω για το προσωπικό μου site http://www.konstandaras.gr/, γράφω για «μικρά» και «μεγάλα» περιοδικά στην Αθήνα και την επαρχία, γράφω... γράφω... γράφω...

Έχω γράψει για την «Χρεωκοπία των μετρήσεων», για τις «Επικίνδυνες Ακροβασίες», για τους «Αξιοποιήσιμους και Υπουργήσιμους», για «Κοινοβούλιο-Έρμαιο των Μ.Μ.Ε.», για το «Ανακάτωμα της Τράπουλας», για «Δημοσκοπήσεις και Χοληστερίνη», για «Φτωχό Πολιτισμό», για την Δικαιοσύνη που «Μας αφορά όλους».

Μετά τις εκλογές του 2007και την απόφαση κάποιων «κέντρων» να μην επανεκλεγώ, έχω ελεύθερο χρόνο. Διδάσκω και γράφω λοιπόν. Και δεν έχω αφήσει κανένα θέμα «άθικτο». Τέλειωσα την «Τελευταία Καληνύχτα», άρχισα το «Χαμάμ»... πρόσφατα ξεκίνησα και ένα θεατρικό με προσωρινό τίτλο «Σε μισή ρε...»

Γράφω και ...ό,τι κάτσει. Βλέπω, ακούω, προσέχω, σημειώνω, κουβεντιάζω και γράφω.

Έγραφα λοιπόν τις προάλλες ένα χρονογράφημα για μια πραγματικά συγκλονιστική στιγμή που έζησα. Αντιγράφω μερικές παραγράφους:

«Στεκόμουν εκεί, στο κέντρο της Αθήνας, στην αρχή του πεζόδρομου της οδού Κλεισόβης, στην άκρη της Πλατείας Κάνιγγος με το στόμα ανοιχτό, τα μάτια γουρλωμένα και δεν πίστευα ότι αυτό που μόλις είχα δει συνέβαινε πράγματι και δεν ήταν οφθαλμαπάτη. Δεν ήταν όνειρο. Δεν ήταν της φαντασίας μου. Δεν ήταν

Η πλάτη του άνδρα με το γκρίζο κοστούμι και τη γραβάτα, που μόλις είχε περάσει μπροστά μου, μιλώντας στο κινητό του, πάνω σ΄ ένα βεσπάκι, χωρίς κράνος και πήγαινε ΑΝΑΠΟΔΑ στο μονόδρομο της Πατούσα, που τον έβγαζε από τη Σόλωνος στην Πλατεία, φαινόταν ακόμη. Απομακρυνόταν προς την Ακαδημίας. Κι εγώ, στεκόμουν και κοίταζα ακόμη, σκεφτόμενος τι θα έλεγα σ΄ έναν νευριασμένο Αθηναίο που ερχόταν προς το μέρος μου, μουτζώνοντας με τα δυο του χέρια και αποδοκιμάζοντας τον δικυκλιστή, επειδή με είχε γνωρίσει..

«Μα είναι κατάσταση αυτή; Που μας έκανες και τον βουλευτή; Τον είδες αυτόν; Ανάποδα στο μονόδρομο με το κινητό στα χέρια; Τον ξέρεις; Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Ου να μου χαθείτε. Όλοι ίδιοι είσαστε».

Με «έλουσε» και έφυγε ο άγνωστός μου Αθηναίος, βρίζοντάς με και βλέποντας στο πρόσωπό μου το «γκοβέρνο».

Η αποτυχία και έλλειψη αποτελεσματικότητας τόσο του τελευταίου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας όσο και των προηγούμενων οφείλεται και στην έλλειψη ελέγχου από τις αρμόδιες αρχές και σε προσωπικά αίτια, όπως αγωγή, ήθος, αδιαφορία, αλαζονεία μας, άρνηση μας να «υποταχθούμε» σε κανόνες.

Ανεβαίνουμε στο μηχανάκι κι επειδή είμαστε καλοντυμένοι και «κάπου» πάμε, δεν φοράμε κράνος. Χτυπάει το κινητό κι επειδή «κάτι» περιμένουμε, το σηκώνουμε ενώ οδηγούμε. Βλέπουμε ένα «πήξιμο» μπροστά μας και επειδή βιαζόμαστε, στρίβουμε αριστερά και μπαίνουμε ανάποδα σε άδειο μονόδρομο

«Μας αξίζει μια καλύτερη Ελλάδα» έχουν κατά καιρούς πει διάφοροι πολιτικοί μας. Είναι αλήθεια. Πιστεύουμε- και πρέπει να πιστεύουμε- ότι μας αξίζουν τα καλύτερα. Καλύτερη χώρα, καλύτερη κυβέρνηση, καλύτεροι «άρχοντες», καλύτερο περιβάλλον, καλύτερη οικονομία, καλύτερη Δημόσια Διοίκηση. Εμείς όμως; Αξίζουμε όλα αυτά τα «καλύτερα»; Ή μας αξίζει η μούντζα, ο χλευασμός και η αποδοκιμασία του πολίτη όταν είμαστε χειρότεροι από τα πρότυπα που θάπρεπε να παρουσιάζουμε;

Βλέπετε ο καλοντυμένος κύριος που οδηγούσε το βεσπάκι χωρίς κράνος, μιλώντας στο κινητό του και μπαίνοντας ανάποδα στο μονόδρομο, ήταν ένας αναγνωρίσιμος, γνωστός αντιδήμαρχος της Αθήνας που συχνά – πυκνά ζητάει την ψήφο των Αθηναίων. Και που γι αυτό και μόνο, θάπρεπε να ήταν υπόδειγμα».

Το χρονογράφημα αυτό δημοσιεύθηκε σε Αθηναική εφημερίδα, αναδημοσιεύτηκε σε 2-3 τοπικές της Αθήνας και 2-3 της επαρχίας, αναρτήθηκε στο http://www.konstandaras.gr/, αναρτήθηκε και σε 2-3 από τα blogs με τη μεγαλύτερη –λένε- επισκεψιμότητα και σε 3-4 άλλα sites, ένα των οποίων «εδρεύει» στη Νέα Υόρκη και αφορά τους Ελληνοαμερικανούς. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να μη διαβάστηκε από τουλάχιστον 10 - 15.000 ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους ήταν σίγουρα οι υπεύθυνοι των Γραφείων Τύπου Δήμων, Νομαρχιών, Υπουργείων κλπ των οποίων δουλειά είναι αυτή ακριβώς: Να διαβάζουν τον Τύπο και να αναφέρουν στους προισταμένους τους τα «ευρήματά» τους.

Σήμερα που γράφω, ανήμερα της Εθνικής μας γιορτής, έχουν περάσει δέκα μέρες από την πρώτη δημοσίευση. ΟΥΔΕΙΣ με ενόχλησε. ΟΥΔΕΙΣ με πήρε στο τηλέφωνο για να μάθει τι ακριβώς έγινε, γιατί έγραψα αυτά που έγραψα, ποιος ήταν αυτός ο αντιδήμαρχος, του οποίου το όνομα δεν ανέφερα από λόγους προσωπικής ευγένειας. Ούτε κάποιος άλλος αντιδήμαρχος, ούτε ο δήμαρχος, ούτε ο διοικητής της Τροχαίας, ούτε υπουργός, ούτε βουλευτής, ούτε νομάρχης, ούτε αντινομάρχης, ούτε καν αναγνώστης!

Δεν είμαστε άξιοι της τύχης μας;