Για την εφημερίδα «Νέα Εγνατία» της Καβάλας

Η είδηση που «έπαιξε» πολύ τα τελευταία 24ωρα σε πολιτικό επίπεδο ήταν η απόφαση του πρωθυπουργού για  «σαρωτικές αλλαγές στους τομείς Γενικών Γραμματέων και διοικητών ΔΕΚΟ».

Πόσο «σαρωτικές» θα είναι στο τέλος οι αλλαγές θα το δείξει ο χρόνος των ολίγων ίσως επόμενων ημερών. Αυτό όμως που δίνει μια εντελώς διαφοροποιημένη εικόνα για το πώς ο πρωθυπουργός και το Μέγαρο Μαξίμου αντιλαμβάνονται αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη πολιτικά περίοδο μέχρι τουλάχιστον τις Ευρωεκλογές είναι ότι, σύμφωνα με τις εγκυρότερες δημοσιογραφικές πληροφορίες –που συνήθως έχουν βάση-, οι υπουργοί – η τουλάχιστον κάποιοι υπουργοί- χάνουν το  θεωρούμενο ως κεκτημένο δικαίωμα να επιλέγουν οι ίδιοι τους Γενικούς Γραμματείς των υπουργείων τους.

Καλό ή κακό; Και το ένα και το άλλο. Υπό τις παρούσες συνθήκες και λαμβανομένου υπ΄ όψη του τι έχει γίνει τους τελευταίους μήνες, τις αντιδράσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, τις πολλές και ποικίλες καταγγελίες περί «golden boys» και περί απαράδεκτης συμπεριφοράς διαφόρων, της οργής της κοινωνίας αλλά και της κομματικής βάσης, το μέτρο ακούγεται καλό. Κι αυτό υπό την έννοια ότι οι διορισμοί ατόμων σε υψηλές κρατικές θέσεις θα εκπορεύονται από ένα «κέντρο», με μια συγκεκριμένη και ενιαία φιλοσοφία αλλά και με κοινό στόχο και δεν θα είναι προσωπικές – συνεπώς διαφοροποιημένες-αποφάσεις.

Οι νέοι γενικοί γραμματείς άρχισαν να τοποθετούνται στα υπουργεία ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ  από το Μέγαρο Μαξίμου,  με βασικό «επιλογέα» τον άμεσο συνεργάτη του πρωθυπουργού Γιάννη Αγγέλου.

Το πρώτο σχόλιο που ακούστηκε ήταν ότι έτσι «εξασφαλίζει ο πρωθυπουργός ότι θα έχει στο εξής ένα έμπιστο μάτι και ένα αξιόπιστο αφτί και μια δεύτερη πηγή ενημέρωσης σε κάθε υπουργείο, πέραν της επίσημης ενημέρωσης που θα έχει από τον υπουργό». Και πως τα πρώτα μεν «θύματα» ήταν οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων αλλά  θα ακολουθήσουν καρατομήσεις σε διοικητές ΔΕΚΟ, ασφαλιστικών ταμείων και γενικούς γραμματείς περιφερειών, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης αλλαγής της φυσιογνωμίας του κρατικού μηχανισμού.

Μακάρι να μην επαναληφθούν τα λάθη σε τοποθετήσεις ατόμων που είχαν γίνει τα τελευταία 4-5 χρόνια. Αλλά φυσικά δεν θα ήταν σωστό, μαζί με τα «ξερά», να καούν και τα όποια «χλωρά». Και μακάρι η βιασύνη με την οποία ενδεχομένως θα γίνουν οι αλλαγές, να μην αδικήσουν στελέχη που αξίζουν και τα οποία – και πάλι ενδεχομένως- δεν έχουν ούτε πρόσβαση, ούτε επαφές με το Μέγαρο Μαξίμου. Και αυτό είναι το επικίνδυνο σημείο του όποιου συγκεντρωτισμού.