Για την εφημερίδα «ΜΕΤΡΟ»

Δεν μου πολυαρέσουν συνήθως τα άρθρα του Νίκου Χατζηνικολάου στην εφημερίδα του, ούτε ο ίδιος συγκαταλέγεται άλλωστε στους «πολιτικούς φίλους» μου (αν βέβαια είναι δυνατόν τέτοιος όρος να ισχύει τη σύγχρονη εποχή του κανιβαλισμού).

Ωστόσο το τελευταίο άρθρο του και έξυπνο ήταν και καλογραμμένο και «έπιανε το σφυγμό» του μέσου Νεοδημοκράτη που και δυσαρεστημένος αισθάνεται και μεγάλες προσδοκίες δεν έχει, κάνοντας έτσι τη δουλειά της Ρηγίλλης και ΠΟΛΥ δύσκολη και κοπιώδη ώστε να πετύχει την πολυπόθητη συσπείρωση.

Βεβαίως το άρθρο του Ν.Χ. ήταν περισσότερο επικριτικό και «αντι-Νεοδημοκρατικό» απ΄ ότι θα μπορούσε να είναι ένα δικό μου, μερικές επισημάνσεις του ωστόσο έδειχναν σαφώς ότι και καλή γνώση του τι συμβαίνει «εντός των τειχών» έχει και καίριες επισημάνσεις μπορεί να κάνει. Αρκεί, να υπάρχει «κάποιος» ή «κάποια» που τον ακούει.

Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με τα περί «σειράς πρωτοφανών γκαφών», οι αναφορές ωστόσο περί «παροπλισμού της μισής Κοινοβουλευτικής Ομάδας», περί εκνευρισμού και γκρίνιας των στελεχών και τα περί του ότι «το δόγμα της πολιτικά και δημοσκοπικά πληγωμένης Νέας Δημοκρατίας θα έπρεπε να είναι ότι δεν περισσεύει κανείς» με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο.

Και επειδή περισσότερες «άκρες» στο εσωτερικό της Ρηγίλλης έχει ο Ν.Χ. από εμένα, εγώ όμως συμβαίνει να ξέρω καλύτερα το τι συμβαίνει με τους «ανώνυμους» - αν είναι δυνατόν να υπάρχει ο όρος - Νεοδημοκράτες της βάσης, της γειτονιάς και του «πεζοδρομίου», μπορώ να τον διαβεβαιώσω ότι: όχι μόνο η «μισή παροπλισμένη Κοινοβουλευτική ομάδα αλλά - κυρίως - οι απλοί ψηφοφόροι αισθάνονται «εκτός», «στην άκρη» και παροπλισμένοι.

Φυσικά, κάθε κόμμα μπορεί να έχει κάνει τις εκτιμήσεις του και να έχει επιλέξει τους ανθρώπους που θέλει να το εκπροσωπούν «προς τα έξω» (αυτούς άλλωστε καλεί και ο Ν.Χ. στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές του εκπομπές, όχι τους... άλλους), κάθε κόμμα μπορεί να χαίρεται ή να μη χαίρεται για ανθρώπους της Κοινοβουλευτικής του ομάδας και να παροπλίζει αυτούς που θεωρεί ότι «δεν τραβάνε», κάθε κόμμα έχει δικαίωμα να κάνει τις επιλογές του.

Ωστόσο όλες οι εκτιμήσεις, οι επιλογές, οι αποφάσεις έχουν και τις συνέπειές τους. Όλες οι ενέργειες ρισκάρουν κάποια στιγμή να χαρακτηριστούν «γκάφες». Όλες οι δηλώσεις μπορεί κάποια στιγμή να αποτελέσουν «βαρίδια» και «μπούμερανγκ». Ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου, με τα περί «βαρβάρων» έχει ήδη το δικό του μερτικό που δεν αποκλείεται να αποβεί μοιραίο.

Αλλά σ' αυτό το - κατά Ν.Χ. - σκηνικό, «τι να σου κάνουν τα ξεχασμένα από το 2007 παπαγαλάκια; Δεν είναι... αετοί»!