Για την εφημερίδα ΜΕΤΡΟ

Η τραγωδία που ακολούθησε την καταστροφή του εκδοτικού εγχειρήματος του «Ελεύθερου Τύπου» και τη διακοπή κυκλοφορίας της εφημερίδας, είναι η τραγωδία των εργαζομένων. Μαζί με τους εργαζόμενους στο ραδιοφωνικό σταθμό City (άλλη παταγώδης αποτυχία κι αυτή), υπάρχουν αυτή τη στιγμή πάνω από 450 οικογένειες (δημοσιογράφων, τεχνικών, διοικητικών υπαλλήλων και άλλων ειδικοτήτων εργαζομένων) που έχουν μείνει περίπου «στο δρόμο».

Αυτό είναι το πραγματικό «επέκεινα» του κλεισίματος της εφημερίδας και του ραδιοφωνικού σταθμού. Το «μετά», το ...μέλλον της τραγωδίας, το επόμενο υπαρξιακό βήμα αυτών των ανθρώπων που ταύτισαν τη ζωή, την καριέρα και τις αναζητήσεις τους με ένα «όνειρο» που δεν μπόρεσε να γίνει πραγματικότητα λόγω ανθρώπινων λαθών.

Θα μου πείτε: «Είναι οι μόνοι»; Όχι βέβαια. Όλες οι επιχειρήσεις που κλείνουν, μικρές ή μεγάλες, αυτές που έκλεισαν φέτος, πέρυσι, αυτές που θα κλείσουν του χρόνου, έχουν θύματα. Πολλά απ΄ αυτά, αθώα θύματα. Θύματα κακών εργοδοτών, κακών συγκυριών, κακών χειρισμών.

Μόνο που αυτό το εγχείρημα του «Ελεύθερου Τύπου» πολυδιαφημισμένο, πολιτικά ρυθμιστικό, βασισμένο σε μια ισχυρότατη οικονομικά και φιλόδοξη επιχείρηση, με καθημερινή επιρροή και επίδραση στην κοινωνία, ταυτισμένο με την ανερχόμενη «πορεία» μιας γυναίκας σαν τη Γιάννα Αγγελοπούλου κι ενός άντρα σαν το Θόδωρο Αγγελόπουλο, ήταν εν ολίγοις περίπου αναπάντεχο λόγω και της πολύπλευρης «επωνυμίας» του.

Δεν με ενδιαφέρει το «επέκεινα» της οικογένειας Αγγελοπούλου. Ισχυρή είναι, πλούσια είναι, θα βρει το δρόμο της. Ούτε το μέλλον του «τίτλου». Εφημερίδες όπως η «Ακρόπολις», η «Μεσημβρινή» ή η «Αθηναϊκή», με μεγαλύτερη ιστορία και ισχυρότερη παρέμβαση, έχουν προ πολλού κλείσει και σε κανέναν δεν έχουν λείψει. Η εφημερίδα ΔΕΝ είναι ο τίτλος. Είναι οι άνθρωποι.

Όχι τα καλοπληρωμένα διευθυντικά στελέχη στο πλευρό της κ. Αγγελοπούλου. Αυτά και δεύτερη και τρίτη δουλειά έχουν και ήδη «κλείνουν» συμφωνίες αφού κάποιες πόρτες τους είναι ορθάνοιχτές. Δεν απορώ. Έτσι είναι η κοινωνία μας.

Με ενδιαφέρει το τι θα γίνουν οι πραγματικοί «εργαζόμενοι» που έμειναν χωρίς δουλειά. Οι ρεπόρτερ, οι συντάκτες, οι υλατζήδες, οι σχεδιαστές των σελίδων, οι διορθωτές, οι βοηθοί, οι φωτογράφοι, οι γραμματείς, οι υπάλληλοι του λογιστηρίου. Σ αυτούς, ποιος θα δώσει δουλειά μέσα στην κρίση; Ποιος διευθυντής εφημερίδας, περιοδικού, ραδιοφωνικού σταθμού, πρόεδρος, υπουργός που πρόθυμα «είδε» τα διευθυντικά στελέχη;

Διάβασα για διάφορους συναδέλφους που είχαν γυρίσει την πλάτη τους και είχαν φύγει από δουλειές για το μεγάλο μεροκάματο του Τύπου και του City, ότι κάνουν επαφές για να επιστρέψουν. Ποιος άραγε θα τους ξαναπάρει, αφήνοντας παράλληλα στο δρόμο αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη. Είναι η «Ώρα της Αλήθειας» για όλους.