Τα όσα συνέβησαν κατά τη διαδικασία εκλογής γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στη Νέα Δημοκρατία, έχουν πολλαπλές αναγνώσεις. Το να μιλάς έτσι εύκολα και επιπόλαια είτε περί «Συντριβής της Ντόρας στην ψηφοφορία», είτε περί «Άντε και του χρόνου με νέο κόμμα» είναι και εύκολο και εντυπωσιακό αλλά μένει πολύ μακριά από την ουσία.

Το ζήτημα βλέπετε  για όσους ενδιαφέρονται ακόμη για τα εσωκομματικά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να είναι αυτή τη στιγμή η ισχύς και η στάση της Ντόρας Μπακογιάννη αλλά η ισχύς και η στάση του Αντώνη Σαμαρά. Αυτός υποτίθεται ότι «ελέγχει» το κόμμα, αυτός «κάνει κουμάντο», αυτός μοιράζει την τράπουλα».

Φυσικά το να ψηφίσουν υπέρ της –δεύτερης ομολογουμένως - επιλογής του Σαμαρά οι 82 στους 89, θα ισοδυναμούσε με συντριβή του αντιπάλου ΕΑΝ υπήρχε αντίπαλος. Μόνο που αντίπαλος δεν υπήρχε. Η «πλευρά» της κ. Μπακογιάννη δεν διεκδίκησε τη θέση. Ούτε κανένας άλλος. Όχι γιατί δεν υπήρχαν ενδιαφερόμενοι. Αλλά γιατί και αυτή η εκλογή γραμματέα της Κ.Ο. δεν έγινε ούτε αυτή τη φορά  δημοκρατικά. Με ανοιχτή δηλαδή λίστα υποψηφίων.

Αλλά το να θεωρείται «ποινικό αδίκημα», «κομματικό ολίσθημα» ή «καταστρατήγηση της θέλησης του προέδρου» η υποβολή υποψηφιότητας από οποιονδήποτε βουλευτή το επιθυμεί, αποτελεί ισχυρό χτύπημα στη δημοκρατικότητα του κόμματος και των διαδικασιών του αλλά και στην ακεραιότητα της προσωπικότητας των βουλευτών.

Κι ας το θέσουμε διαφορετικά: Γιατί να μη θέσει υποψηφιότητα και ο αμέσως προηγούμενος γραμματέας, ο Γιάννης Τραγάκης που είναι βέβαιον ότι το επιθυμούσε; Ή ο κ. Κιλτίδης και ο κ. Γιακουμάτος που και πεπειραμένοι είναι και συχνοί «συνομιλητές» της κ. Μπακογιάννη; Ή κάποιος εξίσου πεπειραμένος όπως ο Βύρων Πολύδωρας; Ή κάποιος άλλος ενδιαφερόμενος; Μόνον ο κ. Λυκουρέντζος και ο κ. Τασούλας άξιζαν; Και μέσα από ποια διαδικασία προέκυψαν αυτοί οι συγκεκριμένοι, αγαπητοί σ΄ εμένα πρώην συνάδελφοί μου;

Η κυρία Μπακογιάννη δεν διεκδίκησε – για λόγους που μόνο η ίδια ξέρει- αυτή τη θέση για λογαριασμό της «ομάδας» που τη στηρίζει. Δεν έκρινε ότι είχε αρκετούς; Φοβήθηκε ότι υπό το κράτος του εσωκομματικού φόβου, κάποιοι θα δείλιαζαν; Ή την έπεισαν ότι δεδομένου ότι την εκλογή θα την κέρδιζε ο «ελέγχων», δεν υπήρχε λόγος να «εκτεθούν» άτομα;

Και όλα αυτά τα περί «νέου κόμματος του χρόνου», πως προέκυψαν; Από τις επισκέψεις στο γραφείο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου την ημέρα της γιορτής της κ. Μπακογιάννη; Μα οι βουλευτές που πήγαν δεν ήταν περισσότεροι από 11-12. Και από πότε το να πας να πεις Χρόνια Πολλά στην Μπακογιάννη είναι ποινικό αδίκημα ενώ το να πας  στο Σαμαρά  είναι άξιον προς έπαινο; Αν ίσχυε αυτό, η «άλλη πλευρά» θα θεωρούσε τις ευχές στη Ντόρα «έκφραση φιλίας και ευγενείας» ενώ οι ευχές στον Αντώνη «γλύψιμο». Το πιθανότερο συμπέρασμα είναι ότι αυτοί οι «2» δεν θέλουν να «τα βρουν».

Οι ανοησίες, οι επιπολαιότητες και οι αστειότητες συνεχίζονται στη Νέα Δημοκρατία απ΄ όλες τις πλευρές, σε όλα τα επίπεδα. Τα πάσης φύσεως «παπαγαλάκια» κάνουν παιχνίδι ανενόχλητα , πολλές φορές ενισχυόμενα από το «περιβάλλον».

Μόνο που έτσι, δεν ανακάμπτουν τα ηττημένα κόμματα.