Ώρες διάβαζα και ξαναδιάβαζα τις δηλώσεις Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου και Παπουτσή στην Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αφού πρώτα είχα παρακολουθήσει την ομιλία του πρωθυπουργού στην αίθουσα της γερουσίας. Ομιλία που όμως είχαμε μάθει θα γινόταν «κεκλεισμένων των θυρών» αλλά τελικά, μεταδόθηκε ζωντανά απ΄ όλα τα κανάλια πλην του ALPHA που εκείνη τη στιγμή είχε Μενεγάκη και βεβαίως…κόβεται η Μενεγάκη;

Μετά, τόριξα στην ανάγνωση των ανακοινώσεων επί της ομιλίας του πρωθυπουργού και …ξαναπλάνταξα στο κλάμα.

Μα τους καταλαβαίνετε σε παιδιά τους ανθρώπους; Ακούστε φράση που έβγαλε από το στόμα του αυτός ο ποιητής υπουργός, ο κ. Παπακωνσταντίνου: « Όταν χρωστάς, δεν είσαι ελεύθερος». Σκέτη πολιτικο – οικονομική ποίηση. Αυτός ο άνθρωπος – και πιστέψτε το αυτό- ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ότι η Ελλάδα χρωστάει. Δεν του τόχε πει κανείς. Ποτέ. Δεν ήξερε τι έλλειμμα και τι δημόσιο χρέος και τι τοκοχρεωλύσια είχε «εγκαταλείψει» στη Νέα Δημοκρατία το ΠΑΣΟΚ, δεν παρακολουθούσε τα πάρε – δώσε των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, δεν είχε ιδέα για τα στοιχεία της Eurostat που δημοσιεύονται κάθε χρόνο…τίποτα. Κι όμως , αυτόν επέλεξε ο Παπανδρέου για το πιο κρίσιμο υπουργείο. Αλλά κι όταν τον επέλεξε, πάλι δεν του είπε τίποτα. Στην…πορεία τα ανακάλυψε όλα. Και κατέρρευσε.

Ακούστε τι φράση είπε ο Παπανδρέου: «Παραλάβαμε την Ελλάδα στα πρόθυρα της κατάρρευσης και θα την παραδώσουμε δυνατή, αξιόπιστη, περήφανη και αναπτυξιακά και κοινωνικά δίκαιη». Τι νόημα, τι αποφασιστικότητα, τι πολιτική τιμιότητα από τον άνθρωπο που προεκλογικά ρωτούσε «που είναι τα λεφτά;», στη συνέχεια μας ανακοίνωνε ότι «τα βρήκαμε τα λεφτά» , μετά μας διαβεβαίωνε ότι «υπάρχουν και άλλες πηγές δανεισμού, εκτός Ευρώπης και Δ.Ν.Τ.», ύστερα μας έλεγε ότι «δεν χρειαζόμαστε το μηχανισμό στήριξης», ύστερα ότι «θα προσφύγουμε μόνο όταν πραγματικά τον χρειαστούμε», μετά ότι «θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας» και στο τέλος…..

Αχ αυτό το συγκλονιστικό τέλος, με το μπλε κοστούμι, τη σκούρα μωβ γραβάτα, στο λιμάνι του Καστελόριζου, δίπλα στην τράτα του καπετάν Λάμπρου, απέναντι από την ταβέρνα της κυρά-Κατίνας να διαβάζει όπως – όπως σ αυτή τη δύσκολη γλώσσα που του κληροδότησε ο πατέρας του και να μας λέει ότι … « με προδώσαν οι φίλοι».

Κλάαααμα και τότε, εκεί που «έσπαγε» η φωνή του και ο αέρας τούπαιρνε τα διαβολοχαρτιά με τις δηλώσεις του, γραμμένες σε άπταιστα greeklish, σαν τα μηνύματα που ανταλλάσσει στο facebook.

Και μετά απ΄ όλα αυτά, η συγκλονιστική δήλωση του αγαπημένου φίλου και συναδέλφου Πάνου Παναγιωτόπουλου. Να μας λέει ότι « ο λαός βλέπει τη διαφορά ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ αφού ο Αντώνης Σαμαράς είχε την τόλμη να ζητήσει συγγνώμη για τα ΟΠΟΙΑ λάθη της κυβέρνησης της Ν.Δ. ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν είχε το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη για τα δεινά που προκάλεσε».

Εννοώντας- χωρίς να το λέει-ότι ο λαός έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο αρχηγούς-καταστροφείς που διαφέρουν μόνο στο ότι ο ένας ζητάει συγγνώμη για όσα έκανε ο…προκάτοχός του ενώ ο άλλος, δεν το κάνει γιατί αν το έκανε, θα «έδειχνε» μέχρι και τον…πατέρα του.

Ε είναι να μην κλαις με μαύρο δάκρυ;