Μπορεί να μην σας κάνει και τόση εντύπωση, μπορεί και να μη τη δημοσίευσε καμία εφημερίδα, πλην ίσως κάποιας τοπικής. Ποια εφημερίδα του «σήμερα» άλλωστε ενδιαφέρεται για τη δήλωση που έκανε ένας νεοδιορισμένος Αντιδήμαρχος που λέει απλώς είναι ένας «νέος επιστήμονας» που έχει πιθανώς και κάποια σχέση με την «αναπηρία και τους συλλογικούς αγώνες των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες». Σιγά τώρα ! «Μόνο άλλος ένας «αγωνιστής» για τα δικαιώματα των αναπήρων μας χρειαζόταν» θα σκέφτηκαν πιθανώς.

Για να συμπληρώσω την «εικόνα», θα σας αναφέρω ότι ο Δήμαρχος που εμπιστεύτηκε αυτόν το «νέο επιστήμονα» είναι ο Νίκος Ζενέτος, ο νεοεκλεγείς Δήμαρχος Ιλίου, ότι το Ίλιον είναι ένας από τους 9 Δήμους της Δυτικής Αθήνας με πληθυσμό κοντά 130.000 κατοίκους, ότι παλιότερα λεγόταν «Νέο Λιόσια» και το 1961 είχε πληθυσμό 31.000 κατοίκους και ότι ο νέος Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής λέγεται Βαγγέλης Αυγουλάς.

Η ηλικία του; 23 ετών. Η επιστήμη του; Αποφοίτησε αριστούχος από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τώρα κάνει την άσκησή του σε δικηγορικό γραφείο της Αθήνας και προετοιμάζει το μεταπτυχιακό του.

Η «ιδιότητά» του; Είναι τυφλός. Είναι μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών. Και είναι Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με Προβλήματα Όρασης.

Κι όσο για μένα, η βασική του ιδιότητα είναι ότι «είναι φίλος μου».

Τι να πω τώρα για το νέο Δήμαρχο Ιλίου που είχε το θάρρος και την αποφασιστικότητα, σε μια Αθήνα που ο «μέσος πολίτης» θεωρεί ένα τέτοιο τυφλό νέο ως περίπου «άχρηστο», ως «άτομο που χρειάζεται βοήθεια για να περάσει το δρόμο», ως «εμπόδιο», ως «ανάπηρο που δεν μπορεί να κινηθεί και να αυτοεξυπηρετηθεί», να πάρει αυτό το «παιδί» και να το κάνει ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟ σε μια από τις πιο «ευαίσθητες» αντιδημαρχίες; Ένα μεγάλο «μπράβο» και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για λογαριασμό όλων μας.

Τι να πω για όσους θεωρούν ότι μια είδηση σαν κι αυτή «δεν έχει ενδιαφέρον», ότι υπάρχουν «σπουδαιότερες ειδήσεις» , ότι «κάτι τέτοια δεν πουλάνε» , ότι «οι ανάπηροι εκμεταλλεύονται την αναπηρία τους» και προτιμούν να δημοσιεύουν όλες τις ειδήσεις για το νέο έρωτα της Κατερίνας Παπουτσάκη , για τη νέα ανοησία της Ελένης Μενεγάκη και για τις νέες δραστηριότητες των «έγκλειστών» του Big Brother ; Να απαντήσω με μια παροιμία: «Ότι φάνε, ότι πιούνε κι ότι αρπάξει ο κώλος τους».

Γιατί όταν ένα τυφλό εκ γενετής παιδί, τελειώνει το Γυμνάσιο και το Λύκειο και τα Αγγλικά του με άριστα, μπαίνει μεταξύ των πρώτων στη Νομική, παίρνει πτυχίο με άριστα, αρχίζει να δουλεύει και να προετοιμάζει το μεταπτυχιακό του, κυκλοφορεί παντού μόνος του, θέλει να μάθει κι άλλα, γράφει βιβλία, ενδιαφέρεται για τα Κοινά, εκλέγεται Δημοτικός Σύμβουλος ενός ΜΕΓΑΛΟΥ Δήμου και ορίζεται Αντιδήμαρχος από το Δήμαρχό του, είναι κάτι που ξεφεύγει από τα λεγόμενα «μικρά και παράξενα». Γίνεται «μεγάλο και προς μίμηση».

Ο Βαγγέλης το πέτυχε αυτό και ανοίγει δρόμους. Πολλοί άλλοι θα ακολουθήσουν. Και το δυσκίνητο, αδιάφορο, μολυσμένο μας «κράτος» και τα ομοίως αδιάφορα «άτομα» που το αποτελούν ίσως κάποια στιγμή καταλάβουν ότι αυτό που χρειάζεται η δυστυχισμένη μας κοινωνία του 2011, τη ταλαιπωρημένη και αδικημένη μας Ελλάδα είναι η ‘Εμπνευση. Και η Έμπνευση αυτή μόνο από τέτοιους Βαγγέληδες θα έρθει. Κι από τέτοιους Δημάρχους.