| Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, πήγαμε με το νεαρό μου φίλο Βαγγέλη Αυγουλά και είδαμε το Μουσείο της Ακρόπολης. Ο Βαγγέλης, αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής στο Δήμο Ιλίου, είναι πλέον γνωστό σε πολύ κόσμο από τα…κατορθώματά του, τι κι ανείναι τυφλός εκ γενετής. Τυφλός αλλά ιδιαίτερα προικισμένος σε γνώσεις, ικανότητες, ευαισθησίες και συναισθήματα. Είχαμε πάει και πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, παρέα με το Βαγγέλη στο Μουσείο Μπενάκη, σε μιαν έκθεση Προ- Κολομβιανής Τέχνης στο πλαίσιο της οποίας είχε εφαρμοστεί μια επαναστατική «τεχνική», ειδικά για τυφλούς, βασισμένη στην αφή και στις εμπειρίες του Μουσείου Αφής που υπάρχει στο Φάρο Τυφλών. Είχα παρακολουθήσει δίπλα του όλη την ειδική ξενάγηση για τυφλούς, μαζί με μια γραφίστρια που είχε συνεργαστεί μαζί του στη δημιουργία ανάγλυφων αντιγράφων αρκετών έργων της έκθεσης. Αλλά το Μουσείο της Ακρόπολης, ένα από τα πιο σύγχρονα και καλύτερα στον κόσμο, δεν είναι ακόμη έτοιμο για κάτι τέτοιο. Συνεπώς, ο Βαγγέλης μπορούσε να περιηγηθεί στο Μουσείο με παραδοσιακό τρόπο.Για βλέποντες δηλαδή, ανάμεσα στις γυάλινες προθήκες και στις επιβλητικά απαγορευτικές πινακίδες «Μην Αγγίζετε». Όπως είχε πει παρουσιάζοντας πριν από 5 χρόνια το μυθιστόρημά μου «24 Δευτερόλεπτα» και εγκωμιάζοντας ευγενικά τον τρόπο γραφής μου,μπορούσε να «δει» σκηνή – σκηνή όλη την ιστορία. Δεν τον πίστεψα. Άρχισα να τον πιστεύω όταν πήγαμε στο Μουσείο Μπενάκη και παρακολούθησα βήμα – βήμα την διαδρομή του στα εκθέματα, τον τρόπο που άγγιζε τα απτικά διαγράμματα και τα αντίγραφα των γλυπτών, το ενδιαφέρον του για τα υλικά, τα χρώματα και τις αποχρώσεις. Ναι…έτσι όπως το ακούτε. Τα χρώματα, τις αποχρώσεις και τα υλικά. Ολοκλήρωσα την άποψή μου όταν ξεναγηθήκαμε μαζί στο Μουσείο της Ακρόπολης. Εκείνος είχε ξαναπάει, εγώ απλώς το είχα επισκεφτεί πριν από τα εγκαίνια σε μια τελετή. Για μένα, περισσότερο ενδιαφέρον από τα αριστουργηματικά ιστορικά καλλιτεχνήματα είχε η συμπεριφορά και η «διαγωγή» του Βαγγέλη. Το ενδιαφέρον του και η συγκίνησή του. Η αξία πουέδινε στη στιγμή. Η θλίψη στο πρόσωπο του όταν του είπα πως από μπροστά μας λείπουν δύο καρυάτιδες… Ακόμα και τα ανθρώπινα παράπονά του για την έλλειψη στοιχειωδών διευκολύνσεων για ένα τυφλό επισκέπτη άκουσα, τόσο με δημοσιογραφικό όσο και με κοινωνικό «αυτί». Ένα πράγμα μπορώ να σας πω με βεβαιότητα: Ο Βαγγέλης Αυγουλάς μπορεί να πει με απόλυτη ειλικρίνεια ότι «πήγα και είδα το Μουσείο της Ακρόπολης». Διότι το «είδε». Έτσι όπως ξέρει μόνον αυτός. Και που εμείς, οι υπόλοιποι βλέποντες, ούτε ξέρουμε, ούτε μπορούμε να εκτιμήσουμε. Όπως δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ούτε την αξία, ούτε την ποιότητα, ούτε το μεγαλείο των εκθεμάτων. Κάθε φορά που συναντιέμαι με το Βαγγέλη Αυγουλά, φεύγω κερδισμένος. Το ίδιο συναίσθημα που είχα πάντα όταν άκουγα τον τυφλό παππού μου να παίζει βιολί. Το ίδιο συναίσθημα που έχω κάθε φορά πουπηγαίνω σε εκδηλώσεις ατόμων με αναπηρία, ιδιαίτερα τυφλών. Μας έχει συνδέσει αυτό το συναίσθημα. Συνδέθηκα καλά και στενά και με το βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή προ μηνών όταν παίρνοντάς του μια συνέντευξη, τον ένοιωσα να ζει τόσο έντονα και τόσο ειλικρινά όσα μου διηγείτο. Αισθάνομαι πολύ καλά και άνετα εδώ και πολλά χρόνια με τους ανάπηρους– ίσως και πιο άνετα απ’ ότι με τους αρτιμελείς. Με τους παραπληγικούς, τους κινητικά ανάπηρους, τους πάσχοντες από νοητική υστέρηση, τους κωφούς και –κυρίως- τους τυφλούς.Αγαπάω το Βασίλη Δημητριάδη, μαχητή Πρόεδρο των κινητικά αναπήρων στον Πειραιά. Θα εμπιστευόμουν τη ζωή μου στο νέο ειδικευομενο ιατρό Στέλιο Κυμπουρόπουλο που μου σχολιάζει στοFacebookχρησιμοποιώντας τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή με τα μάτια.Έχω φίλους πολλούς παρα-ολυμπιονίκες καιSpecialOlympics, έχω πολύ καλή σχέση με παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων στη νοηματική, αισθάνομαι τον αγώνα και την αγωνία τους να επιβιώσουν σ΄ ένα κόσμο που μέχρι πολύ πρόσφατα τους θεωρούσε αναλώσιμους. Η επαφή μου με το αναπηρικό κίνημα – και κυρίως με το Βαγγέλη Αυγουλά- με έχει κάνεικαλύτερο άνθρωπο. Σας προτείνω να το δοκιμάσετε.
|
