Ζήσαμε ένα πραγματικό δράμα όσοι ξέρουμε δέκα πράγματα από αθλητισμό και από τηλεόραση, τις δεκαπέντε μέρες των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Και δεν είμαστε λίγοι. Ευτυχώς που οι πιο πολλοί – τυχεροί με την έννοια ότι ήταν απλοί, καλόπιστοι τηλεθεατές- που παρακολούθησαν τους Ολυμπιακούς, διαπίστωσαν κι αυτοί μόλις ύστερα από 6-7 μέρες ότι:

1.Ήταν καλύτερα να βλέπουν τηλεόραση με κλειστό τον ήχο για να μη σπάνε τα νεύρα τους από τον ανεπαρκή σχολιασμό και

2. Αξιόλογοι και ανταγωνιστικοί Έλληνες αθλητές απλώς δεν υπήρχαν με συνέπεια να περιορίζονται στο να θαυμάζουν τους ξένους και απλώς να χειροκροτούν τις Ελληνικές συμμετοχές τιμώντας την συμμετοχή και το φιλότιμο…όπου υπήρχε.

Πλην εξαιρέσεων πάντα και στις δυο περιπτώσεις.

Παρακολουθώ Ολυμπιακούς Αγώνες από την τηλεόραση από το 1976. Παρακολούθησα από κοντά, μέσα σε στάδια, σχολιάζοντας για λογαριασμό της ΕΡΤ δυο Ολυμπιακές διοργανώσεις, στη Μόσχα το 1980 και στο Λος Άντζελες το 1984. Ήμουν υπεύθυνος τηλεοπτικός παραγωγός της ΕΡΤ και τηλεοπτικός σχολιαστής σε πάνω από 40 πολύ μεγάλες διεθνείς, Πανευρωπαικές αθλητικές διοργανώσεις, 4 από τις οποίες έγιναν από Έλληνες της ΕΡΤ, στην Αθήνα το 1982, το 1985 και το 1991. Ήμουν στέλεχος της ομάδας Διεκδίκησης της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων για το 1996 και το 2004. Και τέλος, ήμουν μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων της Αθήνας. Νομίζω ότι «δικαιούμαι δια να ομιλώ».

Σε όλες αυτές τις διοργανώσεις και λάθη έγιναν και παραλείψεις και ολιγωρίες και «στραβές». Αθλητές και αθλήτριες απέτυχαν, αποβλήθηκαν, αδικήθηκαν, υστέρησαν, αδιαφόρησαν, τιμωρήθηκαν. Σχολιαστές έκαναν λάθη, υστέρησαν, πιάστηκαν «στον ύπνο», ήταν αδιάβαστοι, δεν απέδωσαν καλά. Παραγωγοί ολιγώρησαν. Τεχνικοί «στραβοπάτησαν».

Όλες αυτές οι ολιγωρίες, οι κακές εμφανίσεις, οι αδιαφορίες, οι κακές επιδόσεις, τα λάθη, οι αστοχίες, οι αποτυχίες αν αθροιστούν ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ αυτά που έγιναν από τους ανθρώπους του αθλητισμού και της τηλεόρασης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Στο Λονδίνο, οι Έλληνες ξεπεράσαμε κατά πολύ τον χειρότερο εαυτό μας και ως αθλητές και αθλήτριες και ως προπονητές και ως παράγοντες των ομοσπονδιών και ως Ολυμπιακή Επιτροπή και ως τηλεσχολιαστές και ως ρεπόρτερς και ως παραγωγοί και ως σχεδιαστές προγράμματος.

Πάντα πλην εξαιρέσεων. Αλλά – κι αυτό δεν είναι δικό μου- η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Κυρίες και κύριοι, το Ελληνικό Κράτος, κυρίως οι αρμόδιοι των κυβερνήσεων από το 2008 και μετά , οι επικεφαλής του Ελληνικού Αθλητισμού, οι αθλητές, οι αθλήτριες, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, η Δημόσια Τηλεόραση, οι διοικήσεις της από το 2008 και μετά, οι αρμόδιοι του Αθλητικού Τομέα της ΕΡΤ, οι τηλεσχολιαστές έκαναν ένα γιγαντιαίο βήμα προς τα πίσω. Μας έστειλαν τουλάχιστον τριάντα χρόνια πίσω. Υποβίβασαν τη χώρα και τη νοημοσύνη μας.

Πόσο πιθανό θεωρείτε να πάθαμε ΚΑΙ αυτή την αθλητικο - τηλεοπτική συντριβή λόγω του Μνημονίου, της Μέρκελ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου;