Παίρνω συχνά έμπνευση για να γράψω ένα σχόλιο, ένα άρθρο, μιαν ανάλυση, μερικές φορές κι ένα ολόκληρο βιβλίο από πραγματικές ιστορίες, από ποιήματα ή κι από στίχους γνωστών κι αγαπημένων τραγουδιών. Οι ήρωες της καθημερινότητας ( η Κωνσταντινουπολίτισσα αρχόντισα Μέλπω ή η αγράμματη υπηρέτρια Αφροδίτη αλλά κι ο επιχειρηματίας Δημήτρης Καρράς, με αλλαγμένα φυσικά τα ονόματά τους, έγιναν ήδη μυθιστορήματα) είναι «παιδιά της κοινωνίας μας» που έζησαν ανάμεσά μας, διαμόρφωσαν μια προσωπικότητα, μια «επιφάνεια» και κουβαλούσαν μέσα τους όλες τις επιρροές, τις επιδράσεις, τα συμπλέγματα που τους δημιούργησε η εξέλιξη αυτής της κοινωνίας.

Συνεπώς η «μαρτυρία» τους είναι αδιάψευστη. Με τετράγωνη λογική μέσα στον κοινωνικο-πολιτικό μας παραλογισμό. Και οι ίδιοι είναι οδηγοί προς την κατανόηση του ΠΟΥ βρισκόμαστε, ΓΙΑΤΙ φτάσαμε ως εδώ και ΠΩΣ διαμορφώσαμε το παρόν.

Το παρόν μας. Που μέλλον δεν «βλέπει».

Οι στίχοι των ποιητών και των στιχουργών πάλι, είναι μεν απόρροια μιας δικής τους θεώρησης πραγμάτων αλλά είναι αριστοτεχνικά αποψιλωμένοι πολυλογιών και με λίγες φράσεις, παράγουν τεράστια νοήματα. Μας βοηθούν να ανακαλύψουμε και τη δική μας αλήθεια.Είναι όλα τα ποιήματα, όλοι οι στίχοι, όλοι οι «ήρωες της καθημερινότητας» χρήσιμοι παράγοντες διαμόρφωσης κοσμοθεωρίας ; Είναι όλοι «οδηγοί»; Όχι. Αλλά αν τους ψάξεις καλά, τους βρίσκεις. Τους κατανοείς. Τους συνταυτίζεις. Γίνονται δικοί σου. Και σου δίνουν απαντήσεις.

Αναφορικά με το μεγάλο σημερινό ερώτημα – το ξέρετε, σας το υποβάλλουν, το υποβάλλετε κι εσείς, το συζητάτε- για το «Που πάμε…ως χώρα…ως λαός», το συντριπτικό αυτό ερώτημα που κάθε μέρα σχεδόν, τουλάχιστον τα τελευταία 4-5 χρόνια, προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω και καταλήγοντας κάπου, να το «κυκλοφορήσω» αυτό το συμπέρασμα όπως μπορώ σε όλους αυτούς που ζητούν μια γνώμη, με βοήθησε πολύ ο Διονύσης Τσακνής και το αριστουργηματικό του τραγούδι «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» με στίχους γραμμένους το …1989. Τους ξέρετε. Κι αν δεν τους ξέρετε, ψάξτε τους. Κι ακούστε το τραγούδι. Θα αναρωτηθείτε κι εσείς –όπως αναρωτήθηκα κι εγώ- πώς αυτός ο πολύ νέος – τότε- δημιουργός περιέγραψε τα ερωτηματικά , τους προβληματισμούς και την αγωνία μας τη σημερινή, 24-25 χρόνια νωρίτερα.

Δυο κουπλέ κι ένα ρεφραίν :

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον

στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε

αφού η ιστορία σας ανήκει

σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις

το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε

το πλοίο των ονείρων μου με πάει

σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου

να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται

κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου

συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε

Δεν θα σας γράψω όλους τους στίχους. Προτιμώ να το ψάξετε, να το βρείτε, να το ακούσετε το τραγούδι , αν τόχετε ξεχάσει ή δεν το μάθατε ποτέ γιατί είστε πολύ νέοι. Ακούστε το σε όποια εκτέλεση θέλετε, είναι όλες υπέροχες. Και από τους Κατσιμιχαίους και από το Νταλάρα και από τη Βιτάλη και από τον ίδιο τον Τσακνή. Μιλάει στους «προισταμένους της Κοινωνίας» ο Τσακνής. Πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές, Δημάρχους, διευθυντές, προέδρους, μέλη της νομενκλατούρας που μας ορίζουν. Αυτούς που τότε, το 1989, έκαναν «φόνους», δημιουργούσαν κόσμους που οι ίδιοι δεν θα άντεχαν, έφτιαχναν το μέλλον όπως ήθελαν αυτοί, χωρίς να δίνουν λογαριασμό, το «σάρωναν» κατά πως τους βόλευε.

Θα καταλάβετε ότι σωτήρες δεν υπάρχουν. Ανίκανοι κι αδιάφοροι ολετήρες, υπάλληλοι συστημάτων και συντεχνιών υπάρχουν. Και πώς θα τους αντιμετωπίσουμε; Μα πως αλλιώς; Σώζοντας ο,τιδήποτε αν σώζεται.

Τόσα χρόνια πέρασαν φίλε μου Τσακνή κι εσύ το είχες βρει και το είχες πει 25 χρόνια πριν. Κι εμείς δεν σε είχαμε πιστέψει.

Που πάμε φίλε Παναγιώτη , που «περπατάμε» τα σκυλιά μας παρέα κάθε πρωί στη Φωκίωνος Νέγρη και με ρωτάς και με ξαναρωτάς με γουρλωμένα τα μάτια από την απορία και τη φρίκη;

Το είπα προ δυο μηνών στον Παναγιώτη : « Εμείς πάμε χαμένοι Παναγιώτη μου. Δεν …προκάνουμε να κάνουμε τίποτα. Μας έφτασαν στο γκρεμό και θα γκρεμιστούμε. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αποικία γίναμε. Ξένους αφέντες έχουμε. Το είχαν αποφασίσει στην Τριμερή Συμφωνία οι οικονομικοί ηγέτες το 1991 κι ο σύμβουλος του Γιωργάκη, ο Στίγκλιτς με τα Νόμπελ το έλεγε και τόγραφε. Το επισημοποίησε και ο Ροκφέλλερ το 1997 μιλώντας στους 450 ισχυρότερους αμερικάνους εκδότες και καναλάρχες : Η δημιουργία της Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης προχωράει ικανοποιητικά. Σας ευχαριστούμε για τη βοήθειά σας.»

Και το 2001 ξεκίνησαν την τελική επίθεση, ισοπεδώνοντας την Αργεντινή.

Συνεπώς ; Στ αυτιά μας ΔΕΝ ακούμε υποσχέσεις γιατί το έργο τόχουμε δει.

Θα παλέψουμε; Μα φυσικά. Σκληρά. Αποφασιστικά. Ως το τέλος. Σαν τους Τρώες, σαν τους 300 του Λεωνίδα, σαν τους Ρώσους της Σεβαστούπολης. Όλοι «έπεσαν». Οι Τρώες δεν επανήλθαν. Οι «300» τους καθυστέρησαν τους Πέρσες. Και οι Ρώσοι, την ξανακατέλαβαν τη Σεβαστούπολη από τους Ναζί, δυο χρόνια αργότερα.

Ψηφίζω Σεβαστούπολη.