Αισθάνομαι περήφανος.

Ειλικρινά σας λέω, αισθάνομαι περήφανος που μου επετρεψαν να κάνω μερικές απονομές στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Όταν μου ήρθε το χαρτί από την Οργανωτική Επιτροπή και με ρωτούσε αν θα με ενδιέφερε να απονείμω την ανθοδέσμη στους παραολυμπιονίκες ως – ας πούμε- «συνοδός» της προσωπικότητας που θα έδινε τα μετάλια, δεν δίστασα να απαντήσω αμέσως καταφατικά και να προτείνω και αρκετά αγωνίσματα ,αρκετών αθλημάτων, σε διαφορετικές μέρες. Υπήρξαν αρκετοί στους οποίους πήγε το ίδιο χαρτί και απαξίωσαν να απαντήσουν και άλλοι που θεώρησαν ότι η ιδιότητα του απλού συνοδού που απονέμει απλώς την ανθοδέσμη, τους...μείωνε σε σχέση με όσους είχαν επιλεγεί να κάνουν την κυρίως απονομή. Για να σας πω τη μαύρη αλήθεια, το σκέφτηκα κι εγώ, απλώς δεν επέτρεψα στην ανοησία κάποιων εκ των «οργανωτών» να μπει στη μέση μεταξύ εμού και των παραολυμπιακών Αγώνων. Και πήγα σε περίπου δέκα τέτοιες απονομές, στην κολύμβηση, στο στίβο και στην ποδηλασία. Όχι μόνο το χάρηκα, όχι μόνο το διασκέδασα αλλά συγκινήθηκα, γνώρισα πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και αισθάνθηκα μέρος όλης αυτής της μεγάλης προσπάθειας των ίδιων των αθλητών και αθλητριών. Δεν ξέρω γιατί δεν πήγαν κάποιοι άλλοι που προσκλήθηκαν, δεν ξέρω γιατί άλλοι άφησαν την προσωπική δυσαρέσκεια – έστω κι αν ήταν δικαιολογημένη- να χαλάσει τη συμμετοχή τους σε μια σπουδαία γιορτή, ξέρω ότι εγώ αισθάνθηκα όλες εκείνες τις μέρες πολύ περήφανος, πολύ προνομιούχος και πολύ τιμημένος που βρέθηκα δίπλα στους σπουδαίους αυτούς μαχητές της ζωής.
Πρέπει να σας πω ότι έχω προσπαθήσει εδώ και πολλά χρόνια να βρίσκομαι κοντά στους ανθρώπους  με ειδικές ικανότητες, είτε πρόκειται για αθλητές, είτε για επιστήμονες, είτε για απλά παιδιά που αγωνίζονται να κερδίσουν το δικαίωμα στην εργασία και στην απρόσκοπτη , ισότιμη ένταξή τους σ ένα σκληρό και αποτρόπαιο σύστημα που δεκαετίες, εικοσαετίες, αιώνες ίσως ολόκληρους τους απέρριπτε.
Το κέρδισαν αυτό το δικαίωμα με πολλή δουλειά, σκληρή προσπάθεια και μεγάλη επιμονή και υπομονή, καταφέρνοντας να μετατρέψουν όλους όσους τους έβλεπαν με οίκτο και με στενοχώρια, σε φανατικούς υποστηρικτές τους. Γιατί ο θεωρητικά αρτιμελής πολίτης ούτε περισσότερα δικαιώματα έχει, ούτε το οποιοδήποτε προβάδισμα απέναντι στον παραπληγικό.Αντίθετα, έχει την υποχρέωση να αναγνωρίζει τα δικαιώματα του ανάπηρου συνανθρώπου του και να τον διευκολύνει να αναπτύσσει τις τόσες ικανότητες και δεξιότητες διαθέτει.
Αυτή είναι μια απόλυτη κατάσταση στις σύγχρονες κοινωνίες.Και κανείς δεν μπορεί να την ανατρέψει, τώρα που έχουν γίνει τόσα πολλά και μεγάλα βήματα προόδου.
Αισθάνομαι ειλικρινά τυχερός που έχω τόσους φίλους ανάπηρους, παραπληγικούς ή θύματα δυστυχημάτων που τους έχουν στερήσει αισθήσεις ή μέλη.Έχω βγει κερδισμένος από την επαφή μου μαζί τους, έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος, έχω μάθει πράγματα που δεν φανταζόμουνα και έχω νοιώσει την μεγάλη ικανοποίηση του να είμαι χρήσιμος. Είναι ίσως η μεγαλύτερη ικανοποίηση που έχω νοιώσει τα τελευταία είκοσι χρόνια.