Στις 11 Δεκεμβρίου, με 179 ψήφους, βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝΑΛ, «πέρασε» από τη Βουλή και έγινε νόμος του Κράτους το νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού για την Αναδιοργάνωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων. «Και λοιπόν;» θα αναρωτηθεί όποιος από τους Έλληνες «μέσους» πολίτες που ασφυκτιούν κλεισμένοι στα σπίτια τους με το φόβο της πανδημίας και όλων των άλλων δεινών διάβασε, άκουσε, έμαθε τέλος πάντων για την ψήφιση και για μια διάταξη που περιλαμβανόταν για τον μακροχρόνιο δανεισμό αρχαιοτήτων σε μουσεία του εξωτερικού.

«Και λοιπόν;» Τόσα νομοσχέδια περνάνε, τόσα νομοσχέδια συζητιούνται, τόσες αντιπαραθέσεις δημιουργούνται. Πόσοι από τους βουλευτές που τα υπερψηφίζουν τα γνωρίζουν καλά στην ουσία του περιεχομένου τους; Πόσοι απ΄ αυτούς που υπερψήφισαν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο το είχαν διαβάσει προσεκτικά, πόσοι το είχαν καν διαβάσει, πόσοι δηλαδή ήξεραν τι υπέγραφαν; Πόσοι από τους 157 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και πόσοι από τους 22 του Κινήματος Αλλαγής; Συμβαίνει να γνωρίζω καλά καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς. Και να γνωρίζω ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τουλάχιστον σαράντα κι απ΄τα δυο αυτά κόμματα. Και μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι σοβαροί, μορφωμένοι, ευαίσθητοι, πεπειραμένοι και συνειδητοποιημένοι. Πώς το ψήφισαν; Μια μόνο εξήγηση υπάρχει: Κομματική πειθαρχία. Ρωτώ λοιπόν, συνειδητοποιημένος κι εγώ: Πόσοι απ΄ αυτούς θα ΖΟΥΝ ύστερα από 50 χρόνια ώστε να κάνουν αποτίμηση της ψήφου τους  και αυτοκριτική;

Μα ήταν μια  αδικαιολόγητη και τουλάχιστον επιπόλαιη απόφαση που λίγο απέχει από την έννοια του «ξεπουλήματος».  Πόσα χρόνια βρε παιδιά αγωνιζόμαστε κι εμείς και οι προηγούμενοι και οι προ-προηγούμενοι να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα και δεν μας τα δίνουν; Τώρα τούς δίνουμε κι άλλα; Ποιος θα την ανατρέψει την απόφαση όταν συνειδητοποιηθεί τελικά το λάθος; Τα εγγόνια σας ; Ούτε αυτά θα μπορούν.

Η δικαιολογία του υπουργείου, σε δελτίο τύπου που εκδόθηκε ύστερα από κάποιες αντιδράσεις και δηλώσεις ήταν : « Η  ρύθμιση για δυνατότητα δανεισμού κινητών μνημείων από τα ελληνικά μουσεία για 25 χρόνια – με δυνατότητα παράτασης για επιπλέον 25 χρόνια – ενισχύει την εξωστρέφεια του ελληνικού πολιτισμού».

Αρκετοί σοβαροί άνθρωποι του πολιτισμού, αρχαιολόγοι, συγγραφείς, καθηγητές βγήκαν και μίλησαν – κι΄όσο ακούστηκαν, ακούστηκαν- για «το γεγονός, ότι ο δανεισμός και η εξαγωγή αρχαιοτήτων είναι διαχρονική, στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους και κομβικό στοιχείο της κυρίαρχης, εμπορευματικής αντίληψης για τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Στρατηγική επιλογή που εκπορεύεται από τις ανάγκες αύξησης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου της ΕΕ. Από αυτή την άποψη, η δυνατότητα εκπατρισμού αρχαιοτήτων για μισό αιώνα, συνιστά την προαναγγελθείσα κατάληξη ενός διαρκούς πολιτιστικού εγκλήματος».

Δεν θέλω να επεκταθώ γιατί δεν θέλω ούτε μάντης κακών να γίνω, ούτε να θίξω αυτούς που εμπνεύστηκαν αλλά και αυτούς που ψήφισαν αυτό το νόμο γιατί θέλω να πιστεύω στις καλές κ΄ αγαθές τους προθέσεις και αδυνατώ να δεχτώ ότι η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι μέσον προσπορισμού εσόδων. Τα καλλιτεχνήματα της Ελληνικής δημιουργικότητας είναι εδώ. Και όσοι θέλουν να τα θαυμάσουν, μπορούν – και ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΟ- να έρθουν στην Ελλάδα να τα θαυμάσουν. Δεν χρειάζεται να τα στείλουμε «επι δανεισμώ» στο εξωτερικό για λόγους …. Εξωστρέφειας. Δηλαδή για να κάνουμε πολιτιστικές Δημόσιες Σχέσεις. Τα αρχαιοελληνικά έργα τέχνης είναι κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας, της Ελλάδας της ίδιας, όχι περιοδεύων θίασος.

Και ολοκληρώνω: Ας επιστρέψουν οι Άγγλοι τα Γλυπτά του Παρθενώνα, ας επιστρέψουν όλοι οι άλλοι τα υπέροχα έργα που τα εμπορεύτηκαν αρχαιοκάπηλοι και τώρα υπάρχουν σε ξένα Μουσεία, ας αποσυρθεί ο νόμος, ας διορθωθεί η διάρκεια «δανεισμού» σε λογικό πλαίσιο, ας μπουν ρήτρες για την επιστροφή σε 2-3 χρόνια, ας εξηγηθεί ΕΠΑΡΚΩΣ στους Έλληνες  τι σημαίνει «εξωστρέφεια του Ελληνικού Πολιτισμού» κι ας το ξανασυζητήσουμε. Αλλιώς, θα το ξανασυζητούν οι απόγονοί μας το 2070.

Πάνω από 8.500 ελληνικές αρχαιότητες ανυπολόγιστης αξίας βρίσκονται σήμερα στο εξωτερικό. Ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας λεηλατήθηκε κυριολεκτικά από διάφορους κατακτητές και περιηγητές ανά τους αιώνες, και έτσι σήμερα πολλά ελληνικά έργα τέχνης βρίσκονται διάσπαρτα σε μουσεία του κόσμου, και όχι στον τόπο που "γεννήθηκαν". Στο Λούβρο, η Νίκη της Σαμοθράκης και η Αφροδίτη της Μήλου, στέκουν στις πιο περίοπτες θέσεις. Αντίγραφο του Δισκοβόλου του Μύρωνα βρίσκεται στο Μουσείο του Βατικανού και του δισκοφόρου του Ναυκύδη στο Βρετανικό Μουσείο. Η ανάγλυφη «Πληγωμένη Αμαζόνα», βρίσκεται στο αυστριακό μουσείο στο κέντρο της Βιέννης. Και πόσα ακόμα……

Θα στείλουμε, με την υπογραφή της κυβέρνησης πλέον, κι άλλα;