Όσο και να προσπαθούν φιλοκυβερνητικές εφημερίδες να πείσουν ότι «Η Ελλάδα προσέρχεται στον 61^ο γύρο των διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία χωρίς να έχει αποστεί ούτε βήμα από τις πάγιες θέσεις της  και κυρίως χωρίς αισθήματα φόβου», εγώ έχω  τα δικά μου αισθήματα φόβου. Καλά κάνουν οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες να στέκονται στο πλευρό της κυβέρνησης γιατί και η δημοφιλία του πρωθυπουργού παραμένει πολύ υψηλή και η συνολική κυβερνητική πολιτική εμφανίζεται , δημοσκοπικά τουλάχιστον, αποδεκτή από την πλειοψηφία. Είναι όμως η κατάσταση ακριβώς έτσι; Δεν έχει αποστεί από τις πάγιες θέσεις της η κυβέρνηση; Ο κ. Μητσοτάκης δεν «ξεκαθάρισε» στα τέλη Σεπτεμβρίου ότι «δεν μπορούμε να συζητάμε και να κάνουμε διερευνητικές επαφές εάν κάποιος προχωρά σε μονομερείς ενέργειες»; Έχει αλλάξει κάτι και δεν μας το έχουν πει; Έχει πάρει τις διαβεβαιώσεις που ήθελε και ζητούσε; Έχει δει «έμπρακτη αποκλιμάκωση», έστω και μέσω καναλιών «μυστικής διπλωματίας»;

Κι αν είναι έτσι – που το εύχομαι και το επιθυμώ- συντάσσομαι. Αν όμως ισχύει η πρόσφατη ανοιχτή διαφοροποίηση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά από την στάση που κρατά ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία και την συμφωνία των Πρεσπών; Και –κανονικά- θα πρέπει να ισχύει γιατί ολόκληρη συνέντευξη έδωσε ο άνθρωπος στην «Καθημερινή» της Κυριακής επιλέγοντας να μιλήσει δύο ημέρες πριν από τη συνάντηση των διπλωματικών αποστολών Ελλάδας και Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη, λέγοντας μάλιστα πως «με “πειρατές” δεν κάνεις διάλογο.

Πολλά τα ερωτηματικά των ψύχραιμων αναλυτών που «ψάχνουν» και «βρίσκουν» γκρίζες περιοχές :

1.       Είπε απλώς «τον πόνο του» ο Αντώνης Σαμαράς, εκφράζοντας έμμεσα τη δυσαρέσκειά του; Άνθρωποι από την πλευρά του Σύριζα υποστηρίζουν ότι η παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού δείχνει ότι «ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας πρωθυπουργός υπό κηδεμονία». Από τη μια πλευρά, είναι λογικό. Για ανθρώπους του Σύριζα μιλάμε. Από την άλλη ωστόσο, το θέμα είναι Εθνικό και κομματικές αντιπαραθέσεις σε Εθνικά θέματα δεν είναι ανεκτές.

2.       Πάλι από την πλευρά του Σύριζα, εκφράζεται η θέση ότι «Τη μια ο κ. Σαμαράς τον αναγκάζει να κωλυσιεργεί σε σχέση με την κύρωση των μνημονίων με τη Βόρεια Μακεδονία εκθέτοντας τη χώρα, την άλλη του τραβάει το αυτί γιατί ξεκινάει διερευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία». Τους έπιασε έρωτας με τον Σαμαρά ή επιδιώκουν διάσπαση; Κι αν ισχύει το δεύτερο, δέχεται ο Σαμαράς αυτό το ρόλο;

3.       Και μετά, «στο καπάκι» έρχονται οι …. φήμες ότι ο Μητσοτάκης δεν «στέκεται» καλά στο κόμμα του και ότι – όπως διάβασα- «Σημαντικά προβλήματα εντός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, που ήταν γνωστά στους παροικούντες τη «γαλάζια» Ιερουσαλήμ, αλλά «κρυμμένα καλά κάτω από το χαλί», αναδείχθηκαν κατά την τελευταία συνεδρίαση την περασμένη Δευτέρα.

Δεν θέλω να γράψω περισσότερα για τέτοιες φημολογίες αλλά είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω ότι ΚΑΜΙΑ φημολογία δεν γεννιέται έτσι, χωρίς αφορμή. Έστω κι αν η αφορμή προέρχεται από εχθρούς του Μητσοτάκη ( και όχι από προερχόμενους από τον Σύριζα) που αποφάσισαν να «εκμεταλλευτούν» μια πιθανολογούμενη δυσαρέσκεια «εντός των τειχών», να εμπλέξουν – έμμεσα ελπίζω- τον Σαμαρά και να δημιουργήσουν αναστάτωση. Στη  πολιτική «κλειστών δωματίων» που είναι γεγονός ότι ασκείται από την κυβέρνηση, όλα είναι πιθανά.

Σ αυτή την πολύ κρίσιμη στιγμή θα ήθελα να πιστεύω ότι: α. υπάρχει σχεδιασμός από την κυβέρνηση – και μάλιστα ουσιαστικότερος του σχεδιασμού των εμβολίων- για τις, έστω διερευνητικές, συνομιλίες, β. ο Μητσοτάκης ελέγχει το εσωτερικό του κόμματός του και τα δυσαρεστημένα-παραγκωνισμένα –αν υπάρχουν- στελέχη του και γ. ο Σαμαράς δεν «σηκώνει μπαιράκι». Γιατί εάν ΔΕΝ υπάρχουν πειστικά σενάρια για την περίπτωση κάποιας «στραβής» στο διάλογο, εάν τα δυσαρεστημένα-παραγκωνισμένα στελέχη είναι πολλά και εάν ο Σαμαράς τα πιστεύει αυτά που είπε στην «Καθημερινή», τότε…. Χαιρέτα μου τον Πλάτανο που λένε και στην ΕΡΤ.